In love with the maffiaboss who kidnapped me

6

"Ik ben bang dat je het verkeerde meisje hebt." Zei Clarke. Lexa keek haar haar aan alsof ze wist dat ze dit zou zeggen. "Nee echt!" zei Clarke. "Ik wil je geen pijn doen. Maak je niet ongerust. Ik wil alleen dat je ouders naar me toe komen. Ze weten dat ik je heb, dus het is wachten tot ze hier komen." Nadat Lexa dit had gezegd, was Clarke een beetje opgelucht dat ze niet morgen dood zou zijn, maar ze snapte niet wat haar ouders verkeerd hadden gedaan. "Wat hebben mijn ouders gedaan?" vroeg Clarke. Lexa keek haar diep in de ogen aan, stond op van haar stoel en ging naast Clarke zitten. "Ik hoop dat je de waarheid spreekt over hier niks vanaf weten, want anders heb je grote problemen." zei Lexa alsof ze het echt meende. Clarke snapte er nu nog minder van. "Ik heb geen idee wat mijn ouders hebben gedaan! Ik wil gewoon naar huis! Ik heb hier niks mee te maken!" terwijl Clarke dit zei, kreeg ze tranen in haar ogen. Lexa kreeg medelijden en pakte haar hand vast. "Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat je je hier thuis voelt en dat niemand je wat aandoet." Clarke keek Lexa aan en knikte haar hoofd, maar naam daar geen genoegen mee. Ze moest en zal een uitweg hier vinden. Terwijl ze hierover nadacht, kwam ze erachter dat ze ongemakkelijk dicht bij elkaar zaten en niemand wat zei. Clarke vond het het raarste dat ze het eigenlijk ook niet zo erg vond. Lexa bleef haar aankijken en Clarke zag nu pas hoe helder haar ogen echt zijn. Toen stond Lexa verward op en riep Murphy. Murphy kwam de kamer net zo chagrijnig als hij wegging binnen. "Breng Clarke naar de eetzaal en stel haar voor aan wat mensen hier." Murphy keek heel verward op. "Maar dat is helemaal niet de bedoeling Lexa. We moeten haar zo min mogelijk van ons laten zien." Lexa keek boos op en Murphy hield al op met praten. Hij knikte zijn hoofd en begeleidde Clarke naar de lift. Clarke keek nog een keer om naar Lexa. Lexa glimlachte naar haar en Clarke voelde haar wangen rood worden. Zoiets had ze nog nooit eerder gehad. Ze kon het niet goed plaatsen, maar daar gaf zo ook nu niet veel aandacht aan omdat ze zich vooral focuste op een uitweg vinden. Murphy drukte om de 7e verdieping. "Ik snap niet wat ze in je ziet.", zei Murphy, "Dat je maar weet dat dit normaal niet gebeurd. Meestal laat ze de mensen hier niet langer dan één nacht overnachten." Clarke keek verbaasd op, maar voordat ze iets kon vragen opende de deuren al en zag ze ineens heel veel mensen. De meeste lette niet op haar, maar een paar draaide zich om en keken haar verbaasd aan. Clarke verstijfde even, maar Murphy duwde haar richting het buffet. Het was erg netjes en er lag heel veel verschillend eten. Ze pakte een bord en pakte van alles wat. Toen Murphy ook klaar was met zijn eten pakken, wees hij naar een tafel waar drie anderen al aan zaten. We liepen naar de tafel toe en er zaten twee meisjes  aan een een jongen. Een van de meisjes leek verdomd veel op Octavia. Toen de jongen ons zag aankomen, tikte hij de meisjes aan die daardoor ook omkeken. De meisjes draaiden zich om en Clarke stond ineens oog en oog met Octavia.