In love with the maffiaboss who kidnapped me

7

Ik liet mijn dienblad uit mijn handen vallen. Wat de fack is hier aan de hand?! Octavia zei niets en keek me verontschuldigend aan. Ik snapte er helemaal niks meer van. Ik liep richting de lift om naar mijn kamer te gaan. Toen ik op het liftknopje drukte, pakte Murphy mij bij mijn schouders en zei dat ik terug moest naar de tafel. 'Nee tuurlijk niet. Daar zit een persoon waarvan ik dacht dat ik wist wie ze was. Blijkbaar is mijn hele jeugd dus een grote leugen geweest. Wat weet ik nog meer niet? Mijn ouders zijn vast ook lid van deze leuke club, of wat het dan ook is!' Murphy wist dat hij me niet tegen moest spreken, want het leek alsof er elk moment vuur uit mond kon spuwen. In plaats van me tegenspreken, nam hij me weer mee naar boven. Ik vond alles beter dan in die kantine blijven, dus ik stribbelde niet tegen. Toen we op Lexa's kamer aankwamen, riep hij Lexa. 'Lexa, vertel haar wat er aan de hand is of ik vertel het haar!' zei Murphy half geïrriteerd. Lexa keek hem aan en Murphy wist dat hij te ver was gegaan, want niemand beveelt Lexa wat. 'Sorry Lexa, maar ze weigert in de kantine te zitten wegens Octavia.' Lexa knikte en Murphy begreep dat dit zijn teken was om weer naar de kantine te gaan. Lexa zette me weer neer op de bank en zonder eerst te vragen of ik wat te drinken wilde, begon ze vanaf het begin: 'Zoals je weet, zitten je ouders in de problemen. Ze hebben namelijk een enorme schulde bij ons. Wij zijn namelijk een maffiabende en je ouders zijn onze bende ruim 10.5 miljoen verschuldigd. Ik snap niet dat de vorige baas het tot zo ver heeft laten komen. Maar ik wil dat ze hun schulde terugbetalen. Jaren geleden zijn ze ineens verdwenen en al een jaar later hadden we al meerdere verdachten gevonden. Op elke plek hebben we een persoon van ons geplaatst. Zo is Octavia bij jou terechtgekomen. Ze moest erachter komen of jouw ouders degene waren met de schulde. Toen Octavia het zeker wist, heeft ze ons ingelicht en nu zit je hier.' Lexa keek me aan met een blik waarin ze verwacht dat ik het zo zou begrijpen en nu niet verbaasd of boos zou zijn. In plaats daarvan reageerde ik niet zoals ze verwachtte of wilde. 'Dus ik ben echt een lokaas?! Had Octavia niet door dat ik er niks mee te maken had?! Mijn ouders zijn goede mensen. Wat maakt geld nou uit?' Natuurlijk wist ik dat dit heel veel geld was en dat ze hier niet zomaar mee weg konden komen. Maar het zijn mijn ouders, wat kon ik anders zeggen. 'Dat geld maakt jammergenoeg heel veel uit. Niemand flikt ons dat. Ik hoopte dat het niet zover zou komen, maar de crew heeft het geëist... Als je ouders er over 3 dagen nog niet zijn, dan moeten we je vermoorden.'