In love with the maffiaboss who kidnapped me

5

Ik stapte uit mijn rolstoel en strompelde richting mijn bed. Terwijl ik lag, staarde ik voor me uit en realiseerde me dat ik best kalm ben gebleven onder deze hele situatie. Ik ben ontvoerd, heb nog steeds geen idee waar ik ben en heb nog geen een uitgang gezien. Morgen ga ik beter opletten naar uitgangen, dacht Clarke en ze viel in slaap.

"Wakker worden. Lexa kan je nu spreken dus je moet nu meekomen." Clarke opende haar ogen en zag dat Murphy naast haar bed stond. Hij haalde de dekens van mij af en ik kreunde en draaide me om. Murphy had hier geen zin in en pakte me bij mijn arm en trok me uit mijn bed. "Oké, oké! Ik kan het zelf." Zei Clarke en ze stond op. Murphy nam haar mee naar de lift. "Moet ik mij niet eerst omkleden?" Zei Clarke terwijl ze rondkeek en alles in zich opnam. "Nee, Lexa moet zo weg dus je moet nu met haar praten." Clarke bleef rondkijken en realiseerde zich ineens dat hij al antwoord had gegeven. "Maar wat wil ze weten? Ik heb geen idee waarom ik hier ben. Dit is waarschijnlijk een grote vergissing." Murphy grinnikte en drukte op het knopje 10. Toen de deuren opengingen zag ik een prachtig penthouse. Alles was heel schoon en heel mooi. Hier waren wel veel ramen. Ik herkende wat gebouwen. Murphy zette me neer op een bank en zei dat ik hier moest wachten. Hij liep een andere kamer in waardoor ik alleen was in deze kamer. Ik rende naar het raam in de hoop erachter te komen waar ik precies ben. Ik herkende in de verte een park waar ik vaak kwam met Octavia, maar niks in de buurt herkende ik. Ik denk dat we aan de andere kant van de stad zitten, dacht Clarke. Papa en mama zeiden altijd dat ik hier niet mocht komen, omdat het hier gevaarlijk was. Het viel me ook op dat dit ver weg het hoogste gebouw was. Ik kon over alles heen kijken en zag de mensen als mieren op straat lopen. 

Ineens hoorde ik de deur weer geopend worden. Ik draaide me om en zag Murphy boos op me af lopen. Ik probeerde hem van me af te schoppen, maar hij was veel groter en sterker. Toen hoorde ik de stem van Lexa: "Murphy, rustig aan. Begeleid haar naar de bank en laat ons dan alleen." Murphy keek verbaasd op en deed was Lexa zei. Hij keek me boos aan toen hij wegliep en deed de deur achter zich dicht. Lexa stond op en zei: "Wil je wat te drinken?" Ik zei niks. "Oké, ik neem wat thee, als jij iets wilt, moet je het gewoon zeggen." Ze glimlachte en schonk voor zichzelf wat thee in.