In love with the maffiaboss who kidnapped me

17

Ik had tranen in mijn ogen toen een grote groep mensen door de deur naar binnen kwam lopen. Lexa rende voorop om ervoor te zorgen dat die rare tang van mijn knie werd gehaald. Nadat ze mijn handen had losgemaakt, veegde ik wat tranen weg. Ik snapte er helemaal niks meer van en was eigenlijk teleurgesteld in Lexa. Hoe heeft ze dit mij laten overkomen? Waarom zou ze mij dit aandoen? Bellamy nam het woord: 'Nou, Clarke, je bent geslaagd voor de test.' 'Welke test?' zei ik. 'Als je onderdeel wil zijn van deze familie, moet je jezelf eerst bewijzen. Dit heb jij zeker gedaan. Je zet je leven op het spel voor onze baas, Lexa.' Ik maakte vlug oogcontact met Lexa maar durfde haar daarna niet meer aan te kijken en keek maar naar haar voeten en toen weer naar Bellamy. 'Ik had het niet verwacht, als ik eerlijk moet zijn. Maar in plaats van ons verraden, heb jij het denk ik als één van de beste gedaan. Ik heb niet eerder iemand zo goed zien acteren. Klasse.' Zei Bellamy alsof hij het echt meende. Nog steeds was ik een beetje op mijn hoede. Ik was erg geschrokken, maar ook begon ik me steeds meer opgelucht te voelen. Ik was 'officieel' onderdeel van deze familie. Nu snap ik ook waarom Lexa wat wilde zeggen aan het begin van deze 'test', maar uiteindelijk niks zei. Ik begon weer een beetje te lachen. Ik zag toen Octavia in de grote groep mensen om me heen staan en ze stak een duim omhoog en knipoogde naar me. Ik glimlachte terug. Ik heb haar nog lang niet vergeven, maar die vriendschap die wij hadden kon niet helemaal nep zijn. We hebben het zo ontzettend leuk gehad samen. Ik geef haar nog om te laten zien dat dit ook zo was. Dat wat wij hadden, echt was. Ik hoop het heel erg, want zo'n goede beste vriendin als zij was, zal ik moeilijk nog een keer vinden. 

Iedereen was met elkaar aan het praten en er was een achtergrond muziekje. Ik sprak ook met wat mensen. Ik ben hun namen alweer vergeten, maar ze kwamen me vertellen hoe knap ze het van mij vonden. Ook zeiden ze dat door mij de een 5 euro kwijt is aan de ander. Ze hadden gewed over of ik zou bekennen of niet. Ik zag in mijn ooghoek dat Lexa afscheid nam van de mensen waarmee ze praatte en richting mij liep. Toen ging ze bij ons groepje staan. Ze sprak mee met ons en op een gegeven moment ging ze naast me staan. Ze fluisterde in mijn oor: 'Wil je even weg hier of heb je het naar je zin?' Ik wist niet wat ik hierop moest zeggen. Ik wilde haar wat vragen stellen, maar ik had op de een of andere manier een beetje een teleurgesteld gevoel in haar. Ik zei terug: 'Is zometeen ook goed? Ik leer nu wat nieuwe mensen kennen. Dat is denk ik wel handig, nu ik lid ben van deze familie.' Toen ik dit had gezegd, keek ik weer terug naar de mensen van onze groep, die het blijkbaar heel interessant vonden dat Lexa en ik met elkaar praatte. Ze keken allemaal met grote ogen naar ons toe en probeerden te horen wat we zeiden. Lexa had het ook door en keek ze vragend aan. Toen ze Lexa zo zagen kijken, gingen ze weer snel door met een ander gesprek. Lexa keek weer naar mij en zei: 'Is goed, laat maar weten als je weg wil. Ik wil je namelijk nog wat zeggen.'