In love with the maffiaboss who kidnapped me

12

Ik draaide mij meteen om en wilde de deur open doen en naar de lift lopen, maar ik was net te laat. Lexa had net voordat ik de deur wilde openen de deur op slot gedraaid. 'Lexa! Ik wil weg hier. Dit gaat toch niet helpen.' riep ik naar de andere kant van de deur. Ik kreeg geen antwoord. Het enige wat ik hoorde, waren voetstappen die richting de lift gingen. 'Lexa?!' riep ik nog een keer in de hoop dat ze nu ineens wel antwoord. 'Ik had je je nog je tijd gegeven', zei Octavia, 'maar Lexa wil dat wij alles hebben bijgelegd voordat je officieel lid wordt van de bende.' Ik stond nog steeds met mijn rug naar Octavia toe. Ik wist dat er niet meer onder deze situatie uit te komen was, dus ik draaide me om en keek Octavia recht in de ogen aan. Ze heeft altijd fel blauwe ogen gehad. Ik had nooit verwacht dat die ogen al jaren lang tegen mij logen zonder enige moeite. 'Wat wil je weten?' vroeg Octavia. Ik keek haar kwaad aan. Dit vertelde genoeg. 'Oké, ik begin wel bij het begin.' Octavia keek me aan of ik haar ging onderbreken, maar ik keek haar met een stoïcijnse blik aan ze begon haar verhaal. 'Zoals je nu wel door hebt, was ik niet wie jij denkt dat ik was. Jouw ouders, zoals Lexa waarschijnlijk al heeft verteld, hebben een immens grote schuld bij ons en we moesten en zouden je ouders vinden. Ik was net nieuw hier en wilde graag meteen meehelpen. Ik deed dit meer omdat ik meteen een goede indruk maakte op Lexa en hoe groot was de kans nou dat ik ze zou vinden?! Omdat ik dus nieuw was, kwam ik er pas redelijk laat achter dat jouw ouders de personen waren die wij zochten. Voordat ik dit wist, moest ik een gewoon meisje spelen die net zoals iedereen naar school ging en op een sport zat. Ik koos voor hockey, omdat ik dat altijd al een leuke sport vond en ik kwam met toeval bij jou in het team en op dezelfde school. Ik heb zelf nooit een leuke middelbare schooltijd gehad, dus ik genoot er ook erg van. Ik voelde met jou al een klik en wist dat wij goede vriendinnen zouden kunnen worden. Ik wist toen nog echt niet dat je ouders de personen waren! Echt niet!!' Ik keek haar achterdochtig aan. Octavia had door dat ik naast deze blik niks meer zou weggeven, dus ging ze weer verder met haar verhaal. 'Ik had van iedereen op school de ouders onderzocht en wilde bijna tegen Lexa zeggen dat ze niet hier waren tot een vriend hier vroeg of het niet jouw ouders waren. Ik geloofde er niks van, maar ik moest volgens het protocol de ouders van iedereen onderzoeken. Zo heb ik toen ook jouw ouders geobserveerd en kwam er toen achter dat zij het waren. Dit heb ik aan Lexa verteld en die wilde dat ik goede vrienden met je bleef en dat er niks mocht veranderen. Toen hebben ze zonder dat ik het wist actie ondernomen en je hiernaartoe meegenomen. Ik hoop heel erg dat je me begrijpt. Onze vriendschap was echt.' Ze keek me met tranen in haar ogen aan. Nog steeds keek ik haar met een lege blik aan, maar van binnen begreep ik haar wel een beetje. 'Hoe weet ik dat je nu wel ineens de waarheid spreekt?' zei ik zacht. 'Ik weet niet hoe ik het je kan bewijzen, maar waarom zou ik nu nog liegen? Je hebt geen idee hoe graag ik je het wilde vertellen wat er aan de hand was en dat je je vrijwillig bij ons kon aansluiten. Dit was niet de manier waarop ik wilde dat het ging...'