Lost in Time (Dutch//Nederlands)

I

"Dus Kate, weet je waarom je hier bent?" Belangstellend kijkt de zoveelste psycholoog, die dit keer luistert naar de naam Anita, me aan. Het begint zo langzamerhand een ritueel te worden. Nieuwe school, rotzooi trappen, psycholoog, nieuwe school, rotzooi trappen, psycholoog. Onverschillig kijk ik haar aan.
"Nah. Waarom kijkt u niet in al die papieren die u daar heeft liggen? Ik bedoel, daar zijn ze voor, toch?" Niet afgeschrikt door mijn brutaliteit gaat ze vrolijk verder met die neplach op haar gezicht geplakt.
"Ja, maar het gaat erom dat jijzelf inzicht zal krijgen in je situatie. Ik wil je helpen Kate, begrijp me niet verkeerd." Blablabla...
"Nou, waarschijnlijk iets met het niet kunnen accepteren van de 'dood' van mijn moeder, waanbeelden, wangedrag, enzovoort, enzovoort..."
"Zie je, je weet het wel." Allemachtig, ik voel met net een kind van drie. Nog even en ze gaat me 'klap is in je handjes' leren. Nou nee bedankt, dát kan ik al.
"Mag ik nu weg?"
"Nog niet, Kate. Ik wil je nog een aantal vragen stellen. Waarom..." ik zie haar zoeken naar gepaste woorden.
"Waarom ben ik zo'n klotekind? Ja, geen idee. Iets met een moeder die me in de steek gelaten heeft ofzo." Ik zeg het sarcastisch, maar van binnen voel ik de stekende pijn die ik al jaren voel. Waarom heeft ze me achtergelaten? Waarom nam ze me niet mee? We hadden samen een leven op kunnen bouwen. Wij, met zijn tweetjes.
"Kate..." Meelevend legt Anita haar hand op de mijne. Snel trek ik hem terug. Personal space, woman, personal space.
"Blijf van me af." Mijn stem klinkt ijskoud. Niemand komt meer zo dichtbij.
Niemand.

Aan de rand van mijn stad staat een groot statig pand. Het is een erg oud gebouw met veel versieringen en staat er al sinds 1845, tenminste, daar ga ik maar vanuit, aangezien het op de voorgevel staat. Chagrijnig klim ik het stenen trapje naar de voordeur op. Nog voor ik op de bel kan drukken, zwaait de deur al open en verschijnt het vrolijke gezicht van Bea, de 'moeder' van het weeshuis waar ik in woon.
"Daar ben je! Ik kreeg een telefoontje van Anita.."
"Laat me met rust." Nors duw ik haar aan de kant en stamp de trap op. Waarom bemoeit altijd iedereen zich met mijn leven? Ik weet al lang wat er mis met me is, daar heb ik echt geen zielenknijper voor nodig.

"Hey Kate!" Grijnzend kijkt mijn soortvan-vriendin mij aan. Ik mompel een begroeting en loop door naar de deur van mijn school. Net voor de deur word ik tegengehouden.
"Kijk is wie we daar hebben, Kate Teunissen. Waar was jij gisteren? Spijbelen? Dat is dan je tiende keer, wat betekent dat je een maand lang mag nakomen." Grijnzend kijkt de conciërge me aan. Sinds ik zijn geliefde bezemkast heb gebruikt om mijn graffiti-kunsten te oefenen zoekt hij altijd naar een manier om me te straffen. Sorry, maar de jeugd moet creatief blijven, nietwaar?
"Sorry, meneer, maar ik was gisteren geoorloofd absent. Ik had een afspraak."
"Waar?" Nieuwsgierig kijkt hij me aan.
"Dat ga ik u niet aan uw grote neus hangen. Nou, als u me nu wilt excuseren, ik heb les. En we willen niet dat ik te laat kom, of wel? Dat zou dan de..." Ik tel even op mijn vingers. "Vijftiende keer zijn, als ik me niet vergis."

Nog net voordat de docent geschiedenis de deur sluit schiet ik naar binnen. Geërgerd kijkt hij me aan.
"Had u wat?" Vrolijk kijk ik terug.
"Niet zo'n grote mond, Teunissen, en nu zitten." Met een grote plof gooi ik mijn tas op het achterste tafeltje. Niemand naast me, lekker rustig.
"Goed, vandaag gaan we het hebben over de eerste wereldoorlog. Weet iemand mij de directe en indirecte oorzaken te vertellen?" Een paar handen gaan omhoog. Gaap, ik heb echt helemaal niks met geschiedenis en ik durf mijn rechterarm erom te verwedden dat niemand in dit klaslokaal ook maar één van die personen ooit direct heeft gekend.

Zuchtend begin ik mijn tas in te pakken als het signaal van het einde van de schooldag heeft geklonken.
"Hé Kate, wat doe je vrijdagavond? Jeroen heeft wat goedkoop spul op de kop weten te tikken." Veelbetekenend kijkt Ghislaine me aan.
"Ik heb al wat." Zeg ik bot. Ze denken dat ze stoer zijn met hun eeuwige geblow, maar echt slim zijn ze niet. Ik kan zo een boekwerk schrijven over waarom je níét moet blowen en gewoon niet moet roken in het algemeen. Ik mag me dan best wel vaak gedragen als een bitch, maar zo ben ik niet écht. Van binnen ben ik best aardig enzo, maar dat gaat anderen niet aan.
"Jammer. Ga je wel mee naar de stad vanmiddag?"
"Nee, ik heb een afspraak."
"Met wie?" Minstens net zo nieuwsgierig als de conciërge eerder vandaag kijkt ze me aan.
"Privé." Mompel ik en snel loop ik het lokaal uit.

"Hé!" Geërgerd kijk ik op. Voor me staat een jongen van een jaar of zeventien met heldergroene ogen me grijnzend aan te kijken.
"Kan je niet uit je doppen kijken ofzo?" Zuchtend buk ik om mijn op de grond gevallen boek op te rapen, maar de jongen is me voor. Hij maakt een soort van halve buiging met het boek in zijn hand.
"Alstublieft, juffrouw."
"Heel charmant. Wil je nu uit de weg gaan?"
"Natuurlijk." Overdreven zet hij een stap opzij.
"Zie ik je nog?" Roept hij me na.
"In je dromen!"
"Zeker weten!" Bijdehand kijkt hij me aan. Is hij serieus? Ik schud mijn hoofd en loop door. Overdrijven is ook een vak.
Thuis aangekomen ren ik de trap op naar mijn kamer. Vermoeid laat ik me op mijn bed vallen. Weer een dag overleefd.

"Kate, kom je eten?" In één klap zit ik rechtop. Shit. Ik ben in slaap gevallen. Gehaast werp ik een blik op mijn wekker. 18.30. Geweldig, nu kan ik de hele avond weer aan mijn huiswerk gaan zitten. Snel sta ik op en ren de trap af. Hijgend kom ik aan bij de eetzaal. Iedereen zit al aan tafel. Fijn, nu kan ik koud eten. Vlug loop ik naar het uiteinde van de tafel en ga daar zitten. Bea schuift een bord voor mijn neus en gaat naast me zitten.
"Kate, ik wil even met je praten." Zwijgend eet ik door.
"Ik kreeg vanmiddag een telefoontje van de rector. Hij was niet blij. Bovendien ben ik ook gebeld door Anita. Blijkbaar ben je niet geweest vandaag."
"Ik was gewoon op school vandaag hoor." Verdedig ik mezelf. "En die afspraak was ik vergeten. Ik ben uit school naar mijn kamer gegaan en daar ben ik in slaap gevallen."
"Goed dan, maar de rector zei wel dat je erg brutaal bent de laatste tijd. Er zijn niet veel scholen meer over, Kate, je zal toch wat meer je best moeten doen om jezelf in te houden."
"Ja-ha. Mag ik nu eten?" Demonstratief keer ik me van haar af en begin uitgebreid een hap in mijn mond te stoppen. Bea werpt me nog een bezorgde blik toe en verdwijnt dan naar de andere kant van de tafel, waar ze op haar vaste plek aan het hoofd van de tafel gaat zitten.

Die avond open ik mijn boeken.
"Die eigenwijze...." in mijn biologieboek zit een briefje.
Olivier van Driel
06 49287465