Ο αριθμός 67

Πρωινή συνάντηση

"Τι;"μου λέει ξαφνιασμένος.

"Περίμενε να πάρω κάτι και μπες."του λέω τρέχοντας στο μπάνιο.

"Θες να πάρεις τα εσώρουχα σου;"με ρωτάει και χαμογελάει.

"Τιιιι;"του λέω και ντροπιασμενη χαμογελώντας και εγώ.

"Τι τι;Σιγά βρε ελα παρ τα...."μου λέει.

"Όχι...τα χέρια μου Θέλω να πλύνω...."του λέω....

"Οκ...μην ντρέπεσαι...σιγα...ολοι φοράνε εσώρουχα...."μου λέει με ένα έξυπνο υφακι.

"Ας...σταματησουμε αυτή την συζήτηση..."του λέω και κλειδωνομαι στο μπάνιο.

Ντροπή....ντροπη....ντροπη....

Κοιτιεμαι στον καθρέπτη. Πως είσαι έτσι μωρή;Λέω από μέσα μου....με το μαλλι  <<μη χειρότερα >>...το μπουρνούζι  <<Στα σκουπίδια το βρηκα>>,ιδρωμένη,βρωμερη,ξεμαλλιασμενη....νιωθω πιο ότι να ναι από πότε...

Παίρνω μια βαθιά ανάσα...Βαζω τα ρούχα μου στο πλυντήριο,ριχνω μια τελευταία ματιά...χαλια είσαι λέω από μέσα μου και βγαίνω...

"Οοολο δικό σου..."του λέω και μπαίνει μέσα χαμογελώντας....

Τι θα νομίζει τώρα για μένα; Σίγουρα θα έχει καταλάβει ότι μου λείπουν βίδες...πολλες....

Πηγαίνω στο δωμάτιο μου να ντυθώ.Βαζω μια φόρμα και ένα μπλουζάκι...απλα πράγματα και πάω στο τετράδιο μου να τελειώσω τις σημειώσεις μου...Μετα από ένα 10λεπτο η πόρτα του μπάνιου ανοίγει και βγαίνει ο Φίλιππος...

"Τελειωσες;"του λέω καθώς σκούπιζε τα βρεγμένα μαλλιά του.

"Ναι...ευχαριστω"μου λέει και έρχεται δίπλα μου.

"Τι γράφεις; "με ρωτάει.

"Τίποτα...διαφορα..."του απαντάω.

"Τίποτα ή διαφορα;"μου λέει.

"Διάφορα."του απαντάω.

"Οπως;"μου λέει και κάθεται στον καναπέ.

"Γράφω για έναν άγνωστο που έβαλα στο μπάνιο μου."του λέω.

"Γράψε για το ποσό ευγενικός και gentleman είναι..."μου λέει και στραβογελαει.

"Δεν θα παραλείψω..."

"Λοιπόν...τι κάνεις στην Αθηνα;"με ρωταει μετα απο λιγο.

''Σπουδαζω Καλων Τεχνων.Εσυ?''του λεω.

''Εγώ Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων."μου λέει.

"Θες να γίνεις επιχειρηματίας δηλαδη;"

"Ναι...θελω να αναλαβω ένα τμήμα της εταιριας του πατέρα μου..."μου λέει.