Ο αριθμός 67

Καταχωρήσεις ημερολογίων

Τετάρτη πρωί βρισκόμουν σπίτι μου στην Αθήνα.

Η επίσκεψη στο σπίτι της θείας μου με είχε τρομοκρατήσει αλλά μου είναι αρκετά δύσκολο να το χωνέψω.

Αυτά συμβαίνουν μόνο σε ταινίες και βιβλία.

Εγώ δεν ανήκω σε κανένα από τα δύο.

Αν αυτός ο άντρας έχει τα κότσια να έρθει να με βρει,να με κοιτάξει στα μάτια και να ζητήσει μερίδιο στην ζωή μου τότε να έρθει.

Θα τον περιμένω.

Η θεία μου μας έπρηξε να την πάρουμε τηλέφωνο αν υποπτευτούμε ότι κάποιος μας παρακολουθεί.

<<Οκ θεία....Ηρέμησε>> ήθελα να της πω αλλά μπορούσα να καταλάβω γιατί φοβόταν.

Για να είμαι ειλικρινής και εγώ φοβόμουν.

Το κουδούνι χτύπησε και έτρεξα να ανοίξω την πόρτα.

''Φίλιππε!!!!''φωνάζω ενθουσιασμένη και τον αγκαλιάζω.

''Άννα!!!!''μου λέει με ειρωνική φωνή και με έσφιξε στην αγκαλιά του.

''Επιτέλους ήρθες.'' του λέω και τον αφήνω να περάσει μέσα.

''Επιτέλους σε βλέπω.''μου λέει και κάθεται στον καναπέ και βγάζει το μπουφάν του.

''Πώς τα πέρασες;''τον ρωτάω και κάθομαι δίπλα του.

''Μια χαρά...στην αδερφή μου πήγα...''μου λέει και βγάζει το κινητό του από την τσέπη και το αφήνει στο τραπέζι του σαλονιού.

''Έχεις να μου δείξεις φωτογραφία της;''τον ρωτάω δείχνοντας ενδιαφέρον.

''Εεεεεεεντάξει.''μου λέει χαμογελαστός και τεντώνει το χέρι του για να φτάσει το κινητό του.

Ύστερα το ξεκλειδώνει στα κρυφά .

''Ηρέμησε ...δεν θα χακάρω το κινητό σου κιόλας.''του λέω και του βγάζω την γλώσσα.

''Έχω τόσες γυμνές φώτο εδώ μέσα...Ο πόθος σου για μένα μπορεί να σε οδηγήσει σε παράξενα μονοπάτια.''μου λέει και στρέφει την οθόνη του κινητού του προς το μέρος μου.Τον μουτζώνω. Τι  ψώνιο.

''Ουάου...Είναι πολύ όμορφη.''παραδέχομαι καθώς κοιτάζω την ξανθιά κοπέλα να χαμογελάει ενώ βρίσκεται στην αγκαλιά του αδερφού της.Δηλαδή του Φίλιππου.

''Η ομορφιά είναι στο DNA της οικογένειας μας....''λέει και τον μουτζώνω ξανά.

''Πώς την λένε;''τον ρωτάω.

''Ελένη. ''απαντάει.

''Ωραίο όνομα...Έχω και εγώ έναν αδερφό...Θέλεις να στον δείξω;''τον ρωτάω.