Υπόσχεση

829 146 18
                                    

''Και στην συνέχεια τι γίνεται;''με ρωτάει σκουπίζοντας τα κόκκινα μάτια του.

''Γεννιέται ο αδερφός μου και μετά εγώ. Όμως όταν ήρθα εγώ εκείνος έφυγε. Μας παράτησε και μετά από 7 χρόνια η μαμά μου πέθανε από καρκίνο και ο μπαμπάς μου εξαφανίστηκε.''του εξήγησα σκουπίζοντας και εγώ τα δικά μου μάτια.

''Δεν...δεν μπορώ να το πιστέψω. Και γελούσα με το πάμε πακέτο... Κοίτα όμως που όντως υπάρχουν άνθρωποι που αφήνουν έτσι απλά τα παιδιά τους.''

''Ξέρεις τι είναι αυτό που με στεναχωρεί; Τον αγαπούσε πάρα πολύ....τόσο πολύ....τον λάτρευε απίστευτα πολύ...Έφτιαχνε την ζωή της μαζί του , αμφισβήτησε τους γονείς της και τον ίδιο της τον εαυτό και τελικά εκείνος την άφησε. Ήταν πάμπλουτος. Τουλάχιστον να της έδινε τα χρήματα που χρειαζόταν. Ήταν ολομόναχη ρε Φίλιππε. ''του λέω με μίσος.

Η μητέρα μου πέρασε τα πάνδεινα και εκείνος απλά έφυγε.

Γουρούνι.

''Ρε Άννα....γάμησες όλη την ψυχολογία μου...Πώς το αντέχεις; Εγώ δεν μπορώ.''παραδέχεται.

''Ξέρω 'γω; Μην ανησυχείς το 'χω.''του λέω και γελάω ελαφρώς.

''Είπες πριν πως είναι πλούσιος;''με ρωτάει.

''Ναι.....πάμπλουτος για την ακρίβεια.''απαντάω.

''Ξέρεις ποιος είναι;''ξαναρωτάει με περιέργεια.

''Και βέβαια...Μου το είπε και η θεία μου αλλά το γράφει και η ίδια μου η μαμά μέσα στο ημερολόγιο της. Ειδικά στις τελευταίες σελίδες.''

''Ποιος είναι;''ρωτάει περίεργος.

''Εδώ που φτάσαμε θα σου το πω. Τον λένε Ορέστη Μακρόπουλο.''του λέω και γουρλώνει τα μάτια του.

''Ο γνωστός;''με ρωτάει και μένει με ανοιχτό το στόμα.

''Ναι..Αυτός με τις πετρελαιοπηγές.''διευκρινίζω.

''Πήγαινε βρες τον. Κάτι θα κερδίσεις.''

''Όχι. Τι θα πάω να πω; Καλησπέρα!Είμαι η κόρη σας; Τι κάνετε; Η οικογένεια ; Όλοι καλά;''ειρωνεύομαι.

''Εσύ είσαι οικογένεια του'' τονίζει και μου χαμογελάει ενθαρρυντικά.

''Δεν χρειάζομαι τα λεφτά του. Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Δεν θα τον εκμεταλλευόμουν. Δεν ξέρω γιατί αλλά νιώθω λες και θα εξαπατήσω την ίδια την μητέρα μου. Τον λάτρευε. Εγώ πως θα πάω να χρησιμοποιήσω τον άνθρωπο που αγάπησε η μητέρα μου; Δεν ξέρω...Νιώθω ενοχές.''εξηγώ.

Ο αριθμός 67Where stories live. Discover now