Ο αριθμός 67

Νύχτα

Το βράδυ ηρθε και οι σκέψεις με έκαναν να μείνω ξύπνια. Είχα κουκουλωθει με τις κουβέρτες μου και κοίταζα το ταβάνι λες και περιμενα να μου δώσει απαντήσεις ή ισως και συμβουλες.

Το πατζουρι στο δωματιο μου ήταν ανοιχτο και το φως του φεγγαριού τρυπωνε μέσα και με τυφλωνε.

Αν και είχε κρύο και παρόλο που νωρίτερα έβρεχε, ο ουρανός πλέον  ήταν καθαρός και τα αστέρια χόρευαν στον ουρανό και έλαμπαν σαν φωτάκια πάνω σε χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Στο μυαλό μου ήρθαν τα λόγια του Φίλιππου και ο τρόπος που μου φάνηκε πως με πλησιασε.

Ξέρω ότι τέτοια αγόρια δεν γυρνάνε να κοιτάξουν κορίτσια σαν εμένα.

Εχω πολλά κιλα να χάσω και τα κουλουράκια που έφαγα νωρίτερα δεν με βοηθάνε στο να μειώσω τις τύψεις μου.

Θέλω επιτελους να βγω στην παραλια και να μην κρύβομαι. 

Πάντοτε με τρομαζε η απόσταση μεταξύ της θάλασσας και της ξαπλωστρας στην οποια υπήρχαν τα πραγματα μου. Και αυτό γιατί μέχρι να διανύσω αυτή την αποσταση είμαι εκτεθειμένη στα βλέμματα τόσων ανθρώπων που κοιτάνε τα πόδια μου, την κοιλιά μου και τα χέρια μου.

Ποτέ δεν ένιωθα άνετα με το να δειχνω μερη του σωματος μου.

Κάποτε είχα διαβάσει ένα στιχάκι.

Έλεγε πως οι γονείς μας πάντα μας έλεγαν να πηγαίνουμε για ύπνο πριν τις 12 γιατί τότε βγαίνουν τα φαντάσματα. Όμως δεν εννοούσαν φαντάσματα ...τις σκεψεις εννοούσαν. Κάτι τέτοιο έλεγε.

Και καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοεί ο "ποιητής ".

Το βράδυ που ησυχάζουν ολα γύρω σου ,το μυαλό αρχίζει να ουρλιάζει.  Και όσο πιο πολύ νυχτώνει τόσο οι σκεψεις δυναμώνουν και σε τρώνε.

Γιατί οι σκεψεις έχουν δύναμη ακατανίκητη που μόνο το φως του ήλιου μπορεί να πολεμήσει.

Η νύχτα είναι τόσο ήσυχη.  Τόσο τρομαχτική.  Τοσο μοναχική.  Ειδικα όταν κοιμάσαι μα δίπλα σου δεν υπάρχει κάνεις. Ειδικα όταν ξέρεις πως οταν θα ξυπνησεις και πάλι δεν θα υπάρχει κάνεις δίπλα σου.

Σκέφτομαι έντονα τον μπαμπά μου. Η μορφή του και οι φωτογραφίες από το ημερολόγιο της μαμάς μου ξεπηδανε μπροστά μου καθώς κλείνω για δευτερόλεπτα τα μάτια μου. Ποτέ δεν έμαθα γιατι έφυγε. Την αγαπούσε. Αυτό το ξερω. Και αυτό είναι και το παράπονο της μαμάς μου. Ποτέ δεν της είπε γιατί της εγκατέλειψε. Πέθανε και δεν θα μάθει ποτέ.