My Favorite Sin

Chaper 9: My Miserable and Real World

Autumn's POV

Autumn Faith Summer.. Oo ako yun.. Yung babaeng kilala sa pagiging top 1, paging nananalo sa mga contest, magaling kumanta't sumayaw, mag-drawing at iba pa. Sabi nga ng iba, nakakainggit daw ako kasi talented ako. Hahaha sabi ko naman sa sarili "Bakit sila maiinggit sa akin ehh wala naman along kwentang tao"

I have 2 siblings Astrid Louise Summer and Ashe Shana Summer. I'm the eldest, ako yung tipong lagi na lang nasisisi sa pamilya kahit wala naman akong ginagawa, kahit nananahimik na lang ako.

Isolated ako sa family, classmate, kumabaga loner ako, walang kaibigan, walang masabihan ng mga hinanakit sa mundo. Sabi nga ng parents ko "Napakawala mong kwentang anak"
Gusto kasi nila yung perfect ako sa lahat. Yung tipong 97% lang kaya kong abutin, pero sila gusto nila 101% ang aabutin ko. Ang hirap, ang hirap magkaroon ng parents na perfectionist, sabi ko nga sana naging normal na lang buhay ko, naiinggit ako sa mga kapatid ko kasi sila, sila yung maswerte at hindi ako, sila yung napagtutuunan ng pansin, ng salitang PAGMAMAHAL at PAG-AALAGA. Naiinggit ako sa kanila kasi kahit kailan di mila kayang ibigay sa akin yun. Na kahit ilang Santo na ang dasalan ko hindi magkakatotoo ang pangarap na yun.

Lumaki ako sa Tito ko, naiwan akong mag-isa sa Pilipinas, pumunta silang states kasama ang dalawa kong kapatid, oo nakakalungkot kasi ako na naman mag-isa. Maging sa mga classmate ko na may kaibigan or kung may time na ipinapatawag sa school yung mga parents para makita yung achievements ng mga anak nila, naiinggit ako, kasi sila may kaibigan, kasi sila may parents para mag-support sa kanila, ako forever LONER.

Akala ko dati anghel si Tito, kasi kapag ipapatawag ang mga parents sa school siya lagi ang tumatayong magulang ko, siya nagpalaki sa akin, siya yung nag-support sa akin sa lahat ng mga contest ko, sa lahay ng achievements ko, sa tuwing sasabitan ako ng medals sa harapan ng maraming tao sa pagtatapos ng isang buong taon na paghihirap sa school.

Akala ko lang pala yun. Lumipas ang mga taon, lumabas din yung tunay na kulay niya, yung tunay na siya. Gabi gabi siyang umuuwing lasing, tapos pupunta siya ng kwarto ko para hipuan ako. Noong una hinayaan ko lang kasi hipo lang naman yun, baka hindi niya lang sadya kasi lasing siya.

Pero akala pa rin pala yun. 11 years old ako noon, grade 7 noong una niya akong galawin

Flashback

Gabi noon, umuulan, lasing na namang umuwi si Tito, hating gabi ng buksan niya ang room ko, madilim noon pero alam kong pumunta siya sa bed ko. Hinayaan ko lang baka maglalambing lang.

That time katatapos ko lang gawin ang assignments and projects ko.

This time mas lumapit siya sa akin, di ko siya makita ngunit naaaninag ko, naghubad siya. Oo naghubad siya. That time, I feel shiver, gusto kong sumigaw, I'm scared of him, I don't know what's next, ang bilis ng pangyayari.

All I know is, I'm already naked and my Tito is making this. I want to cry, but no, I'm already crying.

"Tito stop please, masakit *sobs*please stop ahhh *sobs* stop" umiiyak kong sabi

I'll try to punch and kick him, pero bugbog lang inabot ko.

"Ahhh... Ahhhhh... Ugh... Ahhhh.... Ang sikip sweetie ahhhh" Ungol niya

"A-arayyy!!! Tito tama na ayoko na *sobs*" napasigaw na lang ako ng bigla niya pang sinagad ang alaga niya sa loob ko.

I can't help myself, but just to cry and cry, yelling for help.

"Ahhhh.. Ahhhh konting tiis na lang lalabasan na si Tito.. Ahhhh ahhhhh" sabi niya

"Please Tito ayaw ko mabuntis ayaw ko tama na *sobs*" pagmamakaawa ko

"Ahhhh.. Ugh!! Ahhh ayan nilabasan na ang Tito haha sarap mo darling ahhh" sabi niya ng makapagparaos.

I don't know, inutusan na lang ako ng paa kong pumunta sa toilet, doon na akk umiyak, I hate myself, I hate my Tito. All I know he is an angel, but no, he is a monster *sobs*

End of Flashback

*sobs* di ko namalayan na umiiyak na pala ako. No, I need to be strong for myself. Tatapusin ko na mga requirents ko for tomorrow.

Magkikita pa kami ni Mr. Tokneneng.

***