Chasing Hell (PUBLISHED)

Chapter 26

Chapter 26: I'm sorry

Allison's Point of View

I'm tired...

Pagod na ako. Nakakapagod din pala ang mga walang katapusang problema na dumarating. Akala ko ay mas tumatag na ako sa mga nagdaang panahon. Panahon na dinaya ko ang sarili ko na walang nanyari. Panahon na ibinaon ko sa hukay. Hindi ko inakalang mauungkat muli ang lahat.

Sabagay, wala nga palang sikreto ang hindi nabubunyag.

Gusto ko nang sumuko kasi sobrang sakit na. 'Yong tingin sa akin ng kapatid ko, parang diringdiri sya sa akin. Kinasusuklaman na nya ako. But I know, giving up will never be a choice here. I have to fight and face the consequences of what I've done. Kailangan kong lumaban para sa kanya...

"Gising ka pa pala,"

Hindi ko nagawang lingunin si Tita Mira. Nanatili ang aking mata sa labas ng nakabukas na bintana kung saan pumapasok ang malamig na simoy nang hanging amihan. Ito na ata ang pinakamasaklap na paskong darating sa buhay ko. Hindi lang isa ang maaaring mawala sa akin.

Naramdaman kong umupo sa tabi ko si tita.

"May problema ba?"

"Kailan pa ba ako nilubayan ng problema, tita?" Natatawa kong tanong pabalik.

"Mabigat na ba?"

"Sobra, tita."

Habang nagsasalita ako ay parang mas bumibigat ang pakiramdam ko. Sawa  na akong umiyak. Akala ko hindi na ako muling iiyak matapos ang gabing 'yon pero mali ako. Darating pala ang araw na wala akong ibang magagawa kundi ang umiyak.

Malapit na...

I already prepared myself physically and emotionally. Sana kayanin ko... kailangan kong kayanin.

"Sa loob ng matagal na pahanon, sa wakas." Hinawakan nya ang balikat ko at parang naging kalabit naman 'yon para mahulog ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. "I'm sorry but I waited for this for so long. Hinintay ko ang panahon na mabubunyag ang lahat." Napatingin ako kay tita dahil sa mga sinabi nya.

Kahit na malabo na ang paningin ko dala ng mga luha sa mata ko ay kitang-kita ko pa rin ang pangingilid ng luha sa mga mata nito. Naguguluhan ako sa mga tinuran nya.

"You've waited for me to suffer?" Natatawa kong tanong.

"Oo, hinintay ko ang panahon na masasaktan ka. Pero, mas nasasabik ako sa mga mangyayari 'pag natapos na ang lahat kasi alam kong wala ka ng itinatago. Makakahinga ka na nang malalim nang hindi nag-aalalang baka kinabukasan ay may makaalam na ng sikreto ko. Sana, Allison. Pakatatag ka."

Hindi ako nakapagsalita sa mga sandaling 'yon. Sana nga, 'pag natapos na ang lahat ng ito ay magbalik na ang lahat sa dati kahit na alam kong malabo. Malamang na maraming pagbabago ang mangyayari 'pagkatapos ng lahat ng ito.

God! Hindi ko ata kayang harapin ang bukas.

"I'm sorry, tita." 'Yon na lang ang mga katagang lumabas sa bibig ko.

Hindi ko kinayang sarilihin ang lahat kaya sinabi ko lahat kay tita. Lahat ng nangyari sa akin ay ibinulong ko sa kanya at malaki ang pasasalamat ko na hindi nya ako nagawang ilaglag kahit na halos kamuhian nya ako nung mga sandaling 'yon.

"Sshhh. Naiintindihan ko."

Niyakap ko sya sa mga sandaling 'yon. Pakiramdam ko ay 'yon lang ang magagawa ko.