Uit Elkaar Gerukt (De Buurtpolitie)

hoofdstuk 3

POV Obi
"Ik, euhm..." begon ik ik mijn verhaal. "Wat is er, Obi?" vroeg Floor. Haar stem klonk zacht en warm, zoals ik het van haar gewoon was. "Het zit zo dat" er viel een kleine stilte. Ik wist niet hoe ik het haar moest vertellen. "Het is oké. Je kan me alles zeggen!" Ik wist wel dat het zo was, maar toch... Dit was anders!

POV Floor
Obi zat er heel onrustig bij. Het leek wel alsof hij echt iets serieus moest zeggen. Het maakte me een beetje onzeker. "Ik ga verhuizen" BAM. Staalhard kwamen deze woorden aan. Hoe drie woorden je leven kunnen doen instorten. Er rolde een traan over Obi zijn wang. Ook ik kon het niet drooghouden. De eerste traan rolde en daarna nog een en nog een, tot ik me helemaal liet gaan. "Waarom Obi? Vind je het hier niet leuk?" "Tuurlijk wel! Ik heb de beste collega's die ik me kan wensen en al zeker de allerliefste partner! Het is ook niet leuk voor mij, maar het moet wel" Obi vertelde het al snikkend. "Maar waarom dan?" ondertussen was ik helemaal over mijn toeren. Ik kon niet gewoon meer praten. Ik stond half te roepen! "Je weet dat ik nog bij mijn ouders woon. Wel, mijn vader is overgeplaatst naar Nederland en nu gaan ze dus verhuizen en ik moet mee..." Het klonk alsof Obi werd gedwongen. "Je kan toch hier blijven, koop gewoon een appartementje en dan kan je hier blijven!" Ik klonk bijna wanhopig, maar ik wil gewoon niet weer een andere partner! Toen dat Velimir wegging, had ik het al zo moeilijk, maar ik wil het niet nog eens doormaken! "Floor, je weet dat ik het niet breed heb. Een eigen appartement kan ik nooit betalen!" "Er moet toch een oplossing zijn! Obi je moet echt blijven!"

POV Obi
Ik stopte de auto en stapte uit. Floor stapte ook uit. Ik liep naar haar toe en omhelsde haar. De tijd leek even stil te staan. Dit moment met haar was alles naar wat ik verlangde. Ik kon het me niet voorstellen hoe het zou zijn zonder haar. Maar het moest nu eenmaal. "Wanneer vertrek je?" "Over 2 weken..." "Dan al?? Pff" "Maar hé Floor, we zorgen dat deze 2 weken de beste van ons leven worden, oké? We moeten ons hoofd nu niet laten hangen. We komen er wel door! Ik zal vaak genoeg terugkomen naar Dilbeek!" "Beloof je dat?" Ik voelde de onzekerheid in haar stem. "Dat beloof ik op mijn communiezieltje!" ik veegde de tranen uit haar gezicht. We stapten terug in de auto.
Ik voelde me zo schuldig. Ik was nog maar een jaar bij haar en ik moest alweer vertrekken. "Weet de rest het al?" vroeg Floor. "Nee, ik ga het hen straks zeggen." We patrouilleerden nog een tijdje, maar de dag liep al snel ten einde, dus reden we naar het commissariaat. We gingen naar binnen en dan was het wachten tot iedereen binnen was.