Uit Elkaar Gerukt (De Buurtpolitie)

hoofdstuk 33

POV Obi
We reden de oprit op van een bescheiden, wit huis. Binnenkort zal ik dit mijn thuis noemen. Het huis was een halfopenstaande woonst. Papa zette de moter uit. "Zo, hier zijn we dan." zei papa met een zucht. Hij deed de deur open. Mama volgde. Ik besloot om ook maar uit te stappen. "Wij beginnen alvast met alles uit de verhuiswagen te halen. Zou jij naar de winkel kunnen gaan om iets van eten te kopen?" vroeg mama. Fijn. Ik was net aangekomen in mijn nieuwe huis en ik mocht nog niet eens in het huis gaan kijken. Papa haalde mijn fiets uit de verhuiswagen en zette hem op de grond. "Vertrek maar!" zei hij. Met tegenzin sprong ik op mijn fiets. God mag weten naar waar ik moest fietsen. Ik reed de oprit af en op dat moment reed er een meisje van ik gok een jaar of 15 de oprit af. "Hé, ben jij mijn nieuwe buur?" vroeg het meisje met een schattig Nederlands accent. "Ik geloof van wel. Naar waar moet je?" vroeg ik aan haar. "Ik moet naar de winkel, de frietjes zijn op." zei het meisje. "Oh, ik ook! Dat is toevallig! Wat is je naam eigenlijk?" vroeg ik aan het meisje. "Janneke, aangenaam!" zei ze terwijl ze haar hand uitstak naar me. "Mijn naam is Obi, leuk je te ontmoeten!" zei ik en ik beantwoordde haar handdruk. Het ging moeizaam. Het was nu niet bepaald makkelijk om een hand te schudden op de fiets. "Hier naar rechts!" riep Janneke en ze draaide al af. Ik had te laat door wat ze zei, dus ik reed gewoon rechtdoor. "Naar rechts, Oowb!" riep Janneke nog eens. "Ow, oeps!" zei ik en draaide terug. Ik fietste een versnelling hoger om Janneke in te halen. "Dat mag je volgende keer wel wat vroeger zeggen!" zei ik tegen Janneke. Ze begon superhard te lachen. We kwamen aan aan de winkel. 

"Wat dacht je ervan om deze avond eens langs te komen? Dan kunnen onze ouders kennis maken!" vroeg Janneke overenthousiast. "Dat lijkt me leuk! Ik zal het aan hen vragen en dan laat ik je iets weten. Heb je Facebook?" vroeg ik aan haar. "Ja, Janneke Lommelen, voeg me maar toe." zei ze. Bij die woorden kreeg ik een krop in mijn keel. Ik slikte. En toen kon ik het niet meer inhouden. Er rolde een traan over mijn wang. "Wat is er? Heb ik iets verkeerds gezegd?" vroeg Janneke. "Nee, het is gewoon... Laat maar. Tot straks misschien!" zei ik en snel fietste ik de oprit op. Kon ze nu echt geen andere achternaam hebben? Ik zette mijn fiets tegen de gevel en liep door de deur van mijn nieuwe huis. "Mam?" riep ik terwijl ik naar binnen liep. "Ik ben mijn kleding aan het weghangen, dat zou jij beter ook doen!" riep ze van bovenaan de trap. Ik rende de trap op tot bij haar. "Ik heb het buurmeisje leren kennen en ze vroeg of we deze avond misschien eens wouden langsgaan." vertelde ik tegen mama. "Oh ja! Dat lijkt me super!" antwoordde ze en vooraleer ik nog iets kon zeggen, verdween ze alweer. Ik nam snel mijn telefoon en ik opende Facebook. Ik typte haar naam in: Janneke Lommelen. Mijn eerste zoekresultaat was Floor. Floor. Ik rende een kamer binnen, gooide de deur achter me dicht en zakte in elkaar op de grond. Floor.