Uit Elkaar Gerukt (De Buurtpolitie)

hoofdstuk 40

POV Floor
"Wat dacht je van de Typhoon?" vroeg ik aan Jolien. "Ik ben daar nog nooit in geweest, maar ik wil het wel eens proberen!" antwoordde ze. "Oke, geweldig!" zei ik. We liepen langs de lange rij. "Toch echt handig dat de chef speciale pasjes voor ons heeft kunnen regelen!" zei Jolien toen we de rij voorbij liepen. "Ja, echt! Ik had geen zin om uren aan te schuiven!" reageerde ik. We liepen door tot aan de poortjes. We mochten meteen plaatsnemen in een wagon. We zaten met 4 naast elkaar. Ik had me aangeboden om aan de buitenkant te gaan zitten, want dat is nog enger en aangezien Jolien al een beetje bang was... De veiligheidsbeugel ging langzaam naar beneden. "Ben je er klaar voor?" vroeg ik aan Jolien. "Euh, ja. Ik denk het?" zei ze twijfelachtig. Ik nam haar hand vast. "We're all in this togheter!" zong ik zachtjes. Ze begon meteen mee te zingen. Ze kende High School Musical dus blijkbaar ook. Nog iets dat we gemeenschappelijk hadden! Bovendien zong ze helemaal niet slecht! Het karretje vertrok. Plots stopte ze met zingen. "Ohnee, waar ben ik aan begonnen?" vroeg ze zichzelf luidop af. "Het gaat wel meevallen!" zei ik rustig.

"Oké, dat was echt ge-wel-dig! Gaan we nog eens?" vroeg ze enthousiast. "Hahah, ik zei toch dat het ging meevallen! We zullen straks nog eens gaan, goed?" vroeg ik haar. "Prima!" antwoordde ze.

De dag verliep beter dan dat ik me ooit had kunnen wensen. Er was duidelijk een klik! Ik kende haar nu een halve dag en ze kende al heel mijn levensverhaal. Ik had nog nooit iemand zo snel mijn vertrouwen geschonken! Straks zou ik zeker en vast een berichtje naar Obi sturen! Dat had ze me aangeraden. Misschien zou ik hem wel bellen...

"Femkeeeee, ik ben thuis!!" riep ik luid door heel het huis, toen ik de hal binnen wandelde. "Ik zit in bad!" Hoorde ik vanuit de badkamer. Mooi. Het was nu 7 uur. Een perfect uur om met Obi te bellen. Ik opende Skype en zocht Obi tussen mijn contacten. Toen ik hem had gevonden, drukte ik op de beltoets. Mijn telefoon ging over. Hij moest maar 3 keer tuten of Obi had al opgepakt. "Ooh, Floor! Wat ben ik blij dat je belt! Ik mis je zo!" zei Obi meteen toen onze verbinding tot stand werd gebracht. "Dag Obi! Ik mis jou ook! Maar euh... Waarom heb je niks meer van je laten horen?" vroeg ik terug. "Ik durfde niet... Ik dacht dat ik weer ging wenen en... Ja, het klinkt stom, maar het is gewoon... Ik mis je zo enorm!" zei Obi. "Oh, ik snap je! Ik durfde ook niet bellen, maar Jolien heeft me overtuigd!" zei ik. "Jolien?" kreeg ik als antwoord. "Ohja, Jolien is mijn nieuwe partner. We zijn vandaag op teambuilding naar Bobbejaanland geweest." zei ik. Ik wou niet te enthousiast klinken. "En heb je het leuk gehad?" vroeg Obi. "Ja, ze valt echt mee! Ik heb haar alles verteld over jou..." zei ik aarzelend. "Ik heb hier ook zo iemand aan wie ik alles heb verteld. Ze heet Janneke en ze is 15 jaar. Het is mijn buurmeisje." zei Obi. Ik voelde een steek van jaloezie. Ik hoorde zo'n soort gesprekken met hem te voeren! De deur zwaaide open. "En hoe was je dag?" vroeg Femke. Ze stond daar in haar badjas en met een handdoek op haar hoofd. De camera stond ook weer precies op haar gericht. "Is dat Femke?" vroeg Obi. "Ow, hey, dag Obi!" zei Femke gegeneerd. Ik barste in lachen uit. "Ik ga me best eerst even omkleden!" zei Femke en ze rende de trap op.