Uit Elkaar Gerukt (De Buurtpolitie)

hoofdstuk 12

POV Floor
"Ik legde er heel moeilijk contacten, maar na een tijdje kreeg ik toch enkele vriendinnen. Ik miste mijn mama heel erg en ik vond het erg dat ik zo had gedaan. Toen ik 18 werd, moest ik op mezelf gaan wonen. Ik was van plan om terug te gaan naar mijn mama, maar toen ik naar huis ging, bleek dat ze er niet meer woonde. Ik ging naar de politie en ze zeiden dat ze was verhuisd. Ik ging naar het huis en een meisje, dat later Anna bleek te heten, deed de deur open. Ik vroeg naar mijn mama en ze keek me raar aan. Ze was op dat moment 10 jaar. Ze liet me binnen en toen zag ik mijn mama. Maar ze wou me niet meer zien. Ik ben toen beginnen studeren bij de politieschool, maar ik heb haar daarna niet meer gezien. Anna nog wel. Ze voelde echt als een zusje. We spraken elke week af en praatten dan over mijn mama. Nu was ik dus verhuisd naar Dilbeeck en ik had haar al een jaar niet meer gezien. Tot net..." Het verhaal kwam er vloeiend uit.  Ik had al die tijd mijn gevoelens opgekropt. "Wow, Floor. Wat een heftig verhaal! Waarom heb je het nog nooit verteld?" vroeg Obi. "Ik... Ik weet het eigenlijk niet. Ik dacht dat je me niet zou begrijpen..." Het klonk stom nu dat ik het zo zei. "Je weet toch dat je me alles kan zeggen! Maar het belangrijkste is dat je het nu hebt gezegd! We gaan samen naar een oplossing zoeken!" zei Obi. "Ik wil naar Jana, Obi!" zei ik. "Oké, dan gaan we!" zei Obi. We kwamen uit de zetel en we deden onze jas aan. We liepen naar de auto en vertrokken richting ziekenhuis.

POV Obi
Nog steeds in shock, startte ik de auto. Floor had al die tijd gezwegen. Nu ik er zo bij nadacht, eigenlijk weet ik niet zoveel over Floor... Maar ik wist dit nu toch al! We reden in stilte naar het ziekenhuis. Af en toe hoorde ik wel een snikje van Floor. Ze was in paniek, denk ik. Maar ja, die onzekerheid is geen pretje! We reden de parking van het ziekenhuis op. Beiden stapten we uit. Ik nam haar hand vast en fluisterde in haar oor: "Alles komt goed, Floortje!" en zo liepen we naar de balie. "We komen voor Anna" zei ik, maar ik maakte mijn zin niet af, omdat ik haar achternaam niet kende. Floor vulde me aan: "Anna Sumé". "Kamer 430, je neemt daat de lift naar de 4de verdieping en dan staat het wel aangegeven." zei de receptioniste. "Bedankt!" zei ik nog, maar Floor was al vertrokken. We stapten in de lift. Toen we aankwamen op verdieping 4, volgden we de bordjes naar kamer 430. Voor de deur bleef Floor staan. "Wat is er?" vroeg ik. "Wat als mama binnenzit?" zei ze angstig. "Zal ik eerst gaan?" vroeg ik. "Graag" antwoorde ze stil. Ik klopte op de deur en deed open. Er was niemand, alleen Anna lag op bed. Ze keek me raar aan, maar toen zag ze Floor. "Floor" kraamde ze uit. "Het is goed!" zei Floor en ze ging bij haar op bed zitten. "Ik zal jullie maar even laten" zei ik en ik ging naar de deur. Ik besloot maar iets te gaan drinken in de cafetaria.