Uit Elkaar Gerukt (De Buurtpolitie)

Hoofdstuk 13

POV Floor
Toen Obi de kamer uit was, stortte ik in. Ik begon te wenen. Anna legde haar arm op mijn wang. "Het is goed, Floor" zei Anna. "Ik dacht echt dat ik je kwijt was!" zei ik half wenend. "Hé, Floortje! Ik ben er nog! Ik heb enkel 2 gebroken ribben en een gekneusde arm, maar ik heb wel geluk gehad!" zei Anna. "Ik ben blij dat ik bij je ben, Anna" zei ik. Op dat moment ging de deur open. "Mama?!" zeiden Anna en ik op hetzelfde moment. "Anna, alles oké?" ze liep naar Anna toe en omhelsde haar, toen zag ze mij. Het werd stil. We keken elkaar in de ogen. Na een tijdje verbrak ze de stilte: "Floor" zei ze zacht. Ze begon te wenen. "Ik heb je gemist" zei ik. "Ik jou ook..." zei mama stil. "Wat? Ik dacht dat je mij niet meer moest hebben! Je wou me toch nooit meer zien?" zei ik. "Willen wel, maar het mocht niet..." zei ze. Op dat moment kwam er een man binnen. "Wie ben jij?" zei de man tegen mij. Mama zocht oogcontact met me en deed teken dat ik iets moest verzinnen. "Euhm, ik ben Sarah. Ik heb het ongeval zien gebeuren en kwam even kijken of alles goed was." verzon ik. "Maar ik moet nu maar eens door gaan" zei ik tegen de man en ik liep naar buiten. Dus zo zat de vork in de steel. Mama mocht mij waarschijnlijk  niet zien van die man, die waarschijnlijk Anna's vader is. Ik rende door de gangen van het ziekenhuis op zoek naar Obi. Ik had wel een vermoeden dat hij in de cafetaria zat, dus ging ik daar eerst kijken. En ja hoor, daar zat hij een koffie te drinken. Ik liep naar hem toe. "Omg, Obi! Ik heb net mijn mama gezien!" zei ik en ik vertelde hem heel het verhaal. "Wow, dat had ik niet verwacht!" zei Obi. "Dus jij denkt dat Anna's vader jouw mama verbied om jou te zien?" vroeg Obi. "Ja! Ik ben er zeker van! Het kan niet anders! Ze deed supervriendelijk totdat die man binnenkwam!" Het werd allemaal zo duidelijk nu. "Maar wat moet ik nu doen?" jammerde ik. "Je moet dit tegen Anna zeggen, misschien is er nog meer aan de hand! We gaan dit samen oplossen, lieve Floor!" zei Obi en hij plaatste zijn handen op mijn wangen. "Ik hou van je!" zei ik zacht. Ik keek recht in zijn mooie blauwe ogen. Ik meende het echt. Nog nooit had ik me zo goed gevoeld bij iemand! "Ik hou ook van jou!" zei Obi en aan zijn ogen kon ik zien dat hij het echt meende! Zijn gezicht kwam dichterbij. Onze lippen raakten elkaar teder. Het werd een innige kus. "Floor! We hebben de cheff niet laten weten dat we hier zijn!" zei Obi toen hij onze kus verbrak. "Ik geef het even door." zei Obi en hij nam zijn gsm. De walkietalkie lag nog in de auto, dus die konden we niet gebruiken. "Sh*t! Ik heb 9 gemiste oproepen van de chef, 3 van Koen en 7 van Femke!" riep Obi in paniek en hij belde meteen de chef.

Sorry dat het zo lang duurde. Hopelijk hebben jullie fijne feestdagen gehad! Morgen en overmorgen ga ik naar Vlissingen, dus ik weet niet of ik ga kunnen uploaden... Hopelijk vonden jullie dit toch een leuk hoofdstuk?
XXX DBPgirl