Uit Elkaar Gerukt (De Buurtpolitie)

hoofdstuk 47

POV Obi

4:26
Ik was een kwartiertje aan het rijden. Ik voelde me supertriest, maar superopgewonden tegelijk. 1000 vragen spookten door mijn hoofd. Zouden mijn ouders boos zijn? Zou ik ze nog vaak zien? En Janneke, zou ik haar nog eens terugzien? En dan Floor... Zou het nog hetzelfde zijn tussen ons? Wat als ze me niet meer leuk vindt!? Misschien heeft ze wel een ander! "Kappen nu!" zei ik tegen mezelf. "Niet piekeren..." bleef ik in mezelf herhalen. Het lukte redelijk.

6:07
Bijna 2 uur onderweg... Het kwam nu steeds dichter. Ik zat al over de helft! Ik dacht na over hoe ik het korps ging verrassen. Ik zou aankomen om 8 uur, dus dat zou perfect uitkomen! Ik ga gewoon het kantoor binnenwandelen tijdens de briefing, denk ik. Ik nam een grote slok water uit het flesje dat langs me stond.

7:45
Bijna daar. Bijna. Bijna weer bij mijn Floortje, bij het beste korps en bij mijn vrienden. Ik was superhard aan het stressen. Ik had er enorm veel zin in, dus het was gezonde stres. Ik vergat even dat ik nu zonder mijn ouders ging leven.

8:02
Ik reed de parking van het commissariaat op. Er schoot een rilling door mijn lijf. "Het voelt goed om weer thuis te zijn!" zei ik luidop. Ik parkeerde mijn auto, maar niet op mijn normale plek. Daar stond een onbekende auto. Die moest van de nieuwe partner van Floor zijn. Ik schakelde de auto uit. De motor stopte met draaien. Ik trok de sleutel uit het contact en stapte uit. Ik liep naar de deur. Ik stond te trillen op mijn benen. Ik ademde diep in en uit. Toen liep ik naar binnen...

De eerste die ik zag was Patrick. Zijn mond viel open toen ik hem zag. "Sshhht!" zei ik en hij kwam naar me toe gelopen. Hij vloog me in de armen en flyisterde in mijn oor: "Wat doe je hier?". "Ik kom hier terug wonen!" zei ik vol trots. "Maar ik ga eerst de qndere verrassen!" vervolgde ik. "Oke, goed moment! Ze zitten allemaal aan de vergadertafel." zei Patrick. "Oke, top!" zei ik en ik kreeg een glimlach op mijn gezicht. Patrick ging eerst binnen en ik bleef nog even om de hoek staan. "Dag mannen, er is hier iemand die een diefstal wilt aangeven." zei Patrick doodserieus. Ik ademde nog een keer die in en liep toen binnen. "Ik kom een diefstal melden. Floor Lommelen heeft mijn hart gestolen." zei ik. Floor begon te wenen van geluk, stond recht een sprong letterlijk op mij. "OBI!" riep ze blij en ze plaatste haar lippen op de mijne. Haar lippen voelden nog nooit zó goed! We stonden allebei te wenen. Ook de rest was volslagen verbaasd. "Wat doe je hier?" vroeg Floor hoopvol. "Wel, ik kon niet zonder je, dus heb ik besloten om terug te komen." zei ik kalm. "DUS JE KOMT HIER WEER WONEN?" gilde Floor blij.
"Jazeker!" zei ik al evenblij. Weer kusten we. Ik wist nu al dat dit de beste beslissing van mijn leven was!