Uit Elkaar Gerukt (De Buurtpolitie)

hoofdstuk 25

POV Obi
"Mannekes, ik wil even een toost uitbrengen!" zei de chef toen we gedaan hadden met eten. "Lieve Obi, bedankt voor het goede werk dat je hebt geleverd, bedankt voor zo'n goede collega te zijn en bedankt om zo'n goede partner te zijn voor Floor. Je was bijna altijd goedgezind en een grapje kon er ook steeds bij. Jammer genoeg, houdt het hier voor je op. Ik denk dat ik mag spreken vanuit iedereen: we gaan je enorm hard missen! Ik wens je het allerbeste toe, Obi! Hopelijk valt het korps in Nederland een beetje mee... En als dat niet het geval is, wil ik even zeggen je bent altijd welkom!" zei de cheff. Het was zo'n mooie speech! Er rolde een traan over mijn wang. "Jullie waren echt het beste dat me kon overkomen!  Dit korps voelt voor mij aan als familie en familie laat je niet in de steek, wat er ook gebeurd! Ik zal jullie nooit vergeten! Ik hoop dat ik nog vaak kan langskomen en ik ga daar ook echt mijn best voor doen! Lieve collega's, ik ga jullie ook missen! Maar bedankt voor alles!" zo ronde ik mijn speech af. Het kwam er moeizaam uit. Het was ondertussen al 2 uur en we zaten het dessert te eten. Hiervoor was alles leuk geweest, maar ik wist dat dit moment er zou gaan aankomen. Er rolde nog een traan over mijn wangs. Ook bij de vrouwen zag ik dat dit het geval was. Patrick deed heel veel moeite om zijn tranen in te houden. Maar mijn Floortje... De tranen stroomden als een waterval langs haar wangen. Ik pakte haar hand. "We gaan nog iets leuks doen vanavond!" fluisterde ik. Ze lachte door haar tranen heen. Ik pakte een doekje een veegde mijn tranen weg, daarna deed ik hetzelfde bij Floor. We aten verder in stilte. Het was zo raar om te weten dat dit mijn laatste moment met het beste korps ooit zouden zijn. Ik besloot maar een grappige anekdote te vertellen. "Toen ik overlaatst wakker werd, besloot ik om een ontbijt voor Floor klaar te maken. Ik bakte ook een eitje." zo begon ik mijn verhaal. Ik zag dat Floor ondertussen al begon te lachen. Floor vervolgde de anekdote: "Toendat ik naar beneden kwam, vroeg Obi aan me: hoe wil je je eitje? Hard, zacht of bevrucht?" zei Floor. "Ik vond het echt zo grappig! Ik heb er nog lang over na gelachen!" zei Floor. En Floor lach meteen terug in een deuk. Ook de rest volgde. "Dat is weer typisch onze Obi!" zei Koen. "Geweldig!" lachte Brigitte. Ik was blij dat ik ze weer zag lachen. Ik wou niet dat ze gingen treuren om mij. Tegen half 3 besloten we even te gaan wandelen. We maakten een grote wandeling door het bos. Onderweg heb ik nog met iedereen afzonderlijk kunnen praten. Dat deed enorm deugd! Toen we terug aan het commissariaat waren, was het al 5 uur. Hoog tijd om afscheid te nemen, want iedereen moest naar huis. Dit was het moment dat ik haatte!