Kör bir kurşun olsam göz bebeklerine ölümü çizerdim hayatın.
Korkuları çığlıklara dönüştürüp çırıl çıplak bırakırdım kulaklarına insanların.
Sonra yokluğun var oluşundaki tezatlığı anlatmak isterdim tüm insanlara
sırtıma vurup kelimeleri gezerken diyar diyar.
Anlamları yok ederdik tam her şeyi anladığımız zaman ,
ben kör bir kurşun olsam en çok kendimi vuramamak koyardı.
Tüm barutumu yaktığında bir altı patlar
adeta gürültüsünü geride bırakmak istercesine hayatın koşardım.
Yorulurdum,pişmanlıklarımı kaldıramaz sapha bi yere yıkılır kalırdım
yada bir şairi vurudum son satırını yazarken.
Ne ayrılırdı o zaman sevenler ne de birlikte mutlu olurlardı bir ömür.
Ben bir kurşun olsam gider yaşamı severdim.
