Ölü Şarkılar Treni

'Fa'

Düşünceler girdabı, ayağıma zamanı sarmış beni içine doğru çekmeye çalışırken avucumun içinde bir hareketlilik seziyorum. Bakışlarım ellerime yöneliyor.

Kir ve pas içinde kaybolmuş kanlı ellerim bana sadece umutsuzluğu çağrıştırıyor. İçinde o adamın elleri..

Neden sonra aynı hareketliliği tekrar hissediyorum. Bu sefer daha hızlı buluyor gözlerim odağını. Hasret kaldığım kehribar gözlerin aralandığını görüyorum, ölüyorum..

Ciğerlerime ulaşmıyor nefesim sadece seyredebiliyorum olanları; trenin durduğunu, vaganun paramarça olduğunu...

Gece zannettiğim zaman dilimi gündündüzün en sevdiğim anına dönüyor. Şafak hücrelerime işliyor..

Güneş tüm karanlıkları aşarak, hayallerimi aydınlatmayı başarıyor ve mekana bir ses yayılıyor en güzel kemana en güzel şarkının nakşedildiğini hissediyorum.

Her şey bu kadar güzelken üşüdüğümü fark ediyorum ve fark ettiğim an üşüyen tüm dokularımdan nefret ediyorum.

Uyanıyorum..

Kendimi tekrar paslı vagonun kucağında buluyorum, aklıma göz koymuş demir duvarlar nefesimi açılış kurdalesi sanıyorlar..

Cenneti kaybettiğini zanneden vucudumun aksine gözlerim, en güzel mevsimini arıyor.Buluyorlar ve ellerim de gözlerimi peşi sıra takip ediyor.

Uzun zamandır dokunmaya cesater edemediğim o adamın ellerini buluyor ellerim.

Yüzüme çarpan gerçek acılarımı tekrar tekrar biliyor.

"-Ellerin, onlar üşüyor olamazlar!"

Beyhude feryadım vagonda yankılanıyor. Hıçkırıklarım bu çirkin gösteriye zılgıt çekiyor.

Ve son birkaç cümle dökülüyor dudaklarımdan.

"-Cennet üşümez.."

Soğuk avuçları yüreğimi ısıtıyor, kalbimde biten güllerin hesabını kimse ödemeyez.

••