Mroczne Zakątki Duszy~Loki

11. Wróg

Biegłam przez korytarze nieznanego mi zamku, a po moich policzkach spływały gorzkie łzy.

Biegłam.

Łzy nagromadzone w kącikach moich oczu rozmywały mi widok.

Byłam wściekła i zrozpaczona. Nigdy nie pomyślałabym, że własny ojciec powie mi tak straszne rzeczy. Wszystko przez to, że musiałam przylecieć do Asgardu po tego cholernego Loki'ego. Gdybym nie musiała tego zrobić, moje serce nie pękłoby na milion kawałeczków, a usta nie wypowiedziałyby tak okrutnych słów.

Ledwo co zdążyłam wejść z Thor'em do sali tronowej. Była ogromna i oczywiście piękna. Na złotym tronie siedział jednooki mężczyzna - Odyn. Samym swym wyglądem wzbudzał respekt do swojej osoby.

- Co tu robi ta szmata? - Jego słowa ugodziły mnie niczym sztylet. Stanęłam jak słup soli i z lekko rozwartymi ustami wpatrywałam się w mojego "ojca".

- Ogłuchłeś synu? - Wszechojciec dążył dalej. - Jakim prawem ta wywłoka, ta plama na honorze rodziny stoi przede mną i się we mnie wpatruje?! Ona nie powinna żyć! Powinna zginąć i to dawno temu! Nie wiem jakim cudem przeżyła, ale bardziej zastanawia mnie po jaką cholerę ją tu przyprowadziłeś?! - Z jego oczu burzał istny ogień. Wstał z tronu i zaczął iść w moim kierunku, a ja ... Ja nie mogłam zrobić nic. Stałam oniemiała, a serce powoli mi krwawiło. Odyn stanął o krok ode mnie i zaczął.

- Na co się patrzysz suko?! - Mężczyzna się zaśmiał. - Do ciebie mówię ladacznico. Chciałaś zobaczyć swojego ojca? Proszę bardzo tylko, że ja nie mam ochoty oglądać twojej wstrętnej gęby! Jesteś najgorszym co mnie w życiu spotkało! Jesteś pomyłką, która nigdy nie powinna się narodzić! Jesteś wybrakowanym elementem tej rodziny, rozumiesz! Jesteś niczym! - Krzyczał te wstrętne słowa, a dziura w moim sercu się pogłębiała. Nie pozwolę się tak traktować! W miejsce rozpaczy pojawiła się wściekłość i teraz to ja przejęłam stery.

- Co ty o mnie wiesz dziwaku? - Moje pierwsze słowa zaskoczyły Odyna. Nie spodziewał się, że mu odpyskuję. - Jesteś głupi jeśli myślisz, że przejmę się twoimi słowami. - Kłamałam. - To ty jesteś niczym! Jesteś potworem!  Nikt zasługujący na szacunek nie traktuje tak własnej córki! Nie ważne czy ma tą pieprzoną magię czy nie! Nie dam się tak traktować! - W moich oczach zaczął skrzyć się ogień. Byłam wściekła na Odyna i Thor'a, bo nie stanął w mojej obronie. Uciekł. Jak tchórz.

Stałam na przeciwko ojca i zabijałam go wzrokiem. Zasłużył na to. Zachował się jak ostatni dupek, a przecież jest takim cudownym władcą.

Nie wytrzymałam.

Uciekłam.

Nie mogłam tam dłużej zostać.

Oszalałabym.

To jakiś głupi sen.

Biegłam i wszystko wracała do mnie ze zdwojoną siłą. Zaczęłam płakać...

Trochę się uspokoiłam. Przestałam biec i zaczęłam iść, ale usłyszałam kroki idące za mną. Odwróciłam się, zauważyłam tylko cień na ścianie osoby idącej prawdopodobnie za mną.

Musiałam się gdzieś ukryć.

Złapałam za klamkę pierwszych drzwi, które dostrzegłam i energicznie nią szarpnęłam. Bingo. Było otwarte. Weszłam do komnaty, której drzwi otworzyłam i bezszelestnie je zamknęłam. Rozejrzałam się po pokoju i oniemiałam. Przy oknie stał czarnowłosy bożek, przez którego się tu znalazła. Loki nawet nie zauważył, że tu weszłam.

Wściekłość się we mnie zagotowała.

- To wszystko twoja wina!! - Krzyknęłam. Dopadłam go i zaczęłam okładać jego tors piąstkami.

- Gdyby nie ty, nie byłoby mnie tu!

Mężczyzna złapał mnie za nadgarstki i spojrzał przenikliwie w oczy. Zmarszczył brwi.

- O co ci... - Nie zdążył dokończyć, bo drzwi otworzyły się, a do komnaty weszła zakapturzona postać. Po chwili intruz  zdjął kaptur.

Gdy zobaczyłam kto przede mną stoi zakołowało mi w głowie. Widziałam ją pierwszy raz, a już wiedziałam, że to ona.

Straciłam równowagę. Sama nie wiem dlaczego. Miałam już serdecznie dosyć tego pokręconego dnia.

Zemdlałam... 

Halo halo!

Tego pięknego przedświątecznego dnia przybywam do was z świeżutkim rozdziałem i z życzeniami świątecznymi :)  

WESOŁYCH ŚWIĄT KOCHANI

PS O cie Florek ile już was jest :D