👽Uzay Kız ⚢

0.1

Sorusunu görmezden geldim ve birkaç adım geriledim. "Bu bir tesadüftü, değil mi?" Korkak bakışlarımı cılız kızın yüzüne çevirdim. Neden okulda normal bir gün geçiremiyordum? Önce Müdüre Grade hakkında -pek de hoş olmayan- bir dedikodu yapıyordum ve mikrofon açık kaldığı için yakalanıp -tam bir klişeydi- cezaya kalıyordum ve şimdi de Satürn'den fırlamış bir kız ile tanışıyordum! "Ne?" Anlamamış gibi göz kırpıştırdı. "Bu mu?" diye devam ettikten hemen sonra minik düğmeye tekrar bastı ve tüm elektriklerin gitmesine neden oldu. "Ay evet, manyetizma yüzünden bir şeyler oluyor ve tüm şehrin elektrik sistemini resetliyor sanırım. Bilmiyorum, tamam mı? Fizik dersinden kaldım ben!"
"Yüce İsa aşkına," derin bir nefes aldım, "sadece nereden geldiysen geri dön!" Kahretsin! Bunların hepsi Pony'nin uğursuz dili yüzünden oluyordu!
"Neden arkadaş olmuyoruz?" Sevimli sevimli gülümsedi.
Evet, ben de bir süredir zümrüt gibi parlayan kaçık arkadaşlar arıyordum zaten.
"Bak, alınma ama," dudağımı ısırdım, "biraz anormalsin."
"Hadi oradan!" diye çemkirdi ve hızını alamamış olacak ki ellerini belinin iki yanında birleştirdi. "Sizsiniz garip olan! Beni çekemiyorsun çünkü parlağım."
"Hayır, hayır! Parlak olman güzel, aslında karanlıktan korkuyorum ve ışık saçman işime geliyor diyebilirim," kıvırmaya çalışırken ne kadar saçmaladığımın farkına varınca iç çektim. "Pekala, ciddi olacağım, Reyna Hodwick, neden bu şekilde giyindin?" Gözlerimi alan ışıltılı yüzü yüzünden onunla göz kontağı kuramıyordum. Kaşlarımı çattım. "Ayrıca şu parlak makyajını silersen seninle daha iyi anlaşabiliriz belki."
Histerik bir kahkaha attı. "Ayy, sen beni sahte sandın, tatlım!" Gülmeye devam ederken yavru domuz sesi çıkarınca durdu ve hiçbir şey olmamış gibi boğazını temizledi, hemen ardından yavaşça kulağıma eğildi, "şey, sırrımı paylaşırsam bana ayak uydurmam için yardım eder misin?"