De Grijze Jager; De Laatste Stukjes

Een licht in de duisternis

Het licht van overdag was voorbij, weg waren de vallende schaduwen van de avond. Het droge hout in de binnenplaatsen was verlicht en vlammen rezen op tegen de zwarte duisternis. Elk goog reflecteerde flikkerende kaarsen, elke iris reflecteerde de sterren in de gitzwarte lucht. 

Het was Oudejaarsdag, en iedereen van Kasteel Redmont, Wensley en andere vlakbij gelegen dorpjes waren er om het te vieren. De menigte was zo jubilant, terwijl ze de liedjes van de zorgeloos zongen. Ze wreven met hun schouders tegen elkaar, geen probleem hebbend met het feit dat er regelmatig op hun tenen getrapt werd of dat ze dichter bij vreemden waren dan normaal gesproken bij familie. De sfeer was er een van vreugde, de koude winter lucht regelmatig verwarmd door gelach. Net zoals elk jaar. 

En net zoals elk jaar stonden lange kaarsen en fakkels langs de straten en paden, de wegen en mensen verlichtend. De lichtjes waren bronnen van goud in de duisternis, die soepel samenwerkten met de sterren, om de laatste nacht van de laatste maand te verlichten. 

Onder een perfecte, wolkenloze hemel, onder sterren zo glinsterend dat ze ieders blik naar zich toe trokken, speelde het liedje Sterren, sterren nacht, door Will's hoofd. Terwijl de lichtjes twinkelde en de onhoorbare muziek speelde liep hij zachtjes over het stenen pad. Will keek naar links, waar Alyss liep. Haar gezicht werd verlicht door de honderden lichtjes, haar ogen glansden een zacht zilver. 

Ze glimlachte geamuseerd toen ze zijn blik voelde en draaide haar hoofd naar hem toen, een wenkbrauw geamuseerd opgetrokken. 

"Hoor je niet om je heen te kijken, de menigte in de gaten te houden, in plaats van naar mij te staren?" zei ze plagerig, haar stem zacht en bijna onhoorbaar boven het geluid van gelach, gepraat en gegroet. Maar het was het enige geluid dat Will's oren registreerden, en hij grijnsde wijd. 

"Eerlijk gezegd wel ja. Maar er is nog nooit wat gebeurd tijdens Nieuw Jaar en ik ben er zeker van dat er ook dit jaar niks zal gebeuren. En mocht er toch iets zijn, dan zijn Halt en ik in de buurt," reageerde hij gemakkelijk. Alyss glimlachte en pakte zijn hand, terwijl ze hun weg over het verlichte pad vervolgde. Iedereen om hen heen genoot van elkaar's gezelschap, en waar je ook keek was er pure blijdschap.

Langs alle paden en straten flikkerde kaarsen in hun glorie, en diegenen met hypnotiserende kaarsen in hun hand droegen bij aan de heerlijke sfeer. Zowel volwassenen als kinderen deden mee aan de activiteiten, vrolijke uitdrukkingen op elk gezicht. 

Terwijl ze het pad vervolgde dacht Will aan die vele, vele keren dat hij dit bijna verloren had. Blijdschap. 

Het leven van een Grijze Jager was hard. Tijden van lijden waren een onderdeel van zijn leven, tijden wanneer zijn hele wereld een tornado van ijs was, waarin elk lichtje doofde. Er waren geen dingen om dan naar uit te kijken, behalve een klein, dun lichtje, maar ook die zou op den duur verdwijnen. Maar misschien was dat nou eenmaal hoe het hoorde te zijn, een klein lichtje o te volgen, geen andere keuze hebbend dan verder lopen. Misschien moest de weg naar de hemel wel een hel zijn. In die tijden van lijden voelde hij zich zo leeg in zijn hoofd, lichaam en ziel als maar kon. In die tijden zou hij zich zo alleen en nutteloos voelen, zo veracht en koud. Voor uren lang zou hij geen emotie voelen, alleen een drang om verder te rennen; en dan ineens zou hij op de grond lichen, trillend van spijt en angst en verdriet. Hij kende die tijden te goed. 

Maar de blijdschap van die avond was giftig. Het begon als tintelen in zijn vingers en tenen, ongeveer zoals het gevoel dat hij had wanneer hij angstig was, maar in plaats van koud was het warm. Will voelde het door zijn lichaam verspreiden als een warme oceaan gold, de stress van eerder weg spoelend. Terwijl de golf langzaam weer verdween koesterde hij de herinnering eraan. Het gevoel dat achterbleef deed hem denken aan toen hij jonger was. Hoeveel hij hield van de dagen dat ze over de wegen liepen en gewoon praatten, lachten en flauwe grappen maakten. Momenten van leegheid overvielen hem nog steeds regelmatig, maar nu in het gezelschap van een echte vriend, wiens echte glimlach, echte lach, echte warmte de kou verjoeg. Alyss.