De Grijze Jager; De Laatste Stukjes

Nooit meer - Verloren Liefde

Derde en laatste deel van de 'Verloren Liefde' Trilogie. Jullie weten intussen wel dat ik het erg waardeer als jullie laten weten wat je ervan vind. Zeker nu ik het eens op een andere manier geprobeerd heb... laat weten of je het leuk vind op deze manier!
PS: *deelt tissues uit*

>>>---------->

Het was twee weken sinds Alyss' overlijden. Zoals Vrouwe Pauline al verwacht had, had het nieuwtje zich razendsnel verspreid. Al na een week wist het hele Koninkrijk dat Alyss Mannering-Verdrag overleden was, nadat ze een klein meisje uit een brandende herberg had gered. Zoals afgesproken, had Vrouwe Pauline haar Diplomatieke Dienst op de hoogte gebracht. Halt was naar Will gegaan en Baron Arald had een brief naar Kasteel Araluen verstuurd. En zoals verwacht, waren Arnaut, Cassandra, Madelyn en Gilan meteen naar Redmont vertrokken. Ze waren net aangekomen, en keken nu naar de drie soldaten die Alyss' escorte waren geweest, terwijl die opnieuw het verhaal vertelde. Het was natuurlijk nog steeds niet makkelijker geworden voor hen, zeker niet nu ze het ook nog eens moesten vertellen aan de belangrijkste personen van het hele Koninkrijk. Madelyn huilde en leunde tegen haar moeder, waar ook tranen over haar gezicht stroomde. Arnaut hield hun handen vast, tranen in zijn ogen en Gilan was lijkbleek. Zodra het verhaal verteld was, gebaarde Halt de soldaten dat ze weg konden. Een paar minuten was het doodstil, terwijl alle gedachten teruggingen naar Alyss, die ze zo goed gekend hadden. Alyss, die niet meer met hen was.

"Hoe reageerde Will, toen je het hem vertelde, Halt?" vroeg Arnaut zachtjes. Halt haalde zijn schouders op.

"Zoals verwacht. Hij was duidelijk geschrokken, maar er was niks dat ik kon doen. Hij wilde per se alleen zijn. Begrijpelijk, maar hij moet begrijpen dat hij er niet in zijn eentje overheen kan komen."

Cassandra knikte verdrietig. "Dat is typisch Will. Ik denk dat we moeten beginnen met wat hij wil. Misschien moeten we hem een paar dagen met rust laten, zodat hij in zijn eentje kan rouwen. Dan gaan we naar hem toe om hem te helpen. Hij kan dat niet afslaan."

Halt keek haar aan. "Ik ben bang dat hij dat juist heel goed kan. Kijk, als hij gewoon wat tijd nodig zou hebben, zou dat oké zijn. Maar we moeten hem nu helpen, voordat het te laat is. Want hij is van plan achter Joris Ruhl en zijn bende achter te gaan; er is niks wat hij zo graag wil doen als wraak nemen. En als we hem niet nu overhalen dat niet te doen, dan zijn we te laat."

"En we kunnen hem niet iets laten doen waar hij later spijt van zal hebben," maakte Gilan het verhaal van zijn oude mentor af.

"Heeft iemand hem eigenlijk gezien, sinds hij het nieuws gehoord heeft?"

Pauline schudde haar hoofd. "Voor zover wij weten, is hij niet ver weg geweest van zijn huis. Een paar mensen zijn op bezoek gegaan, maar elke keer deed hij alsof hij niet thuis was. Zolang hij dat alleen bij vreemden doet, kan ik hem niks kwalijk nemen, maar hij deed hetzelfde toen Jenny op bezoek ging. Hij deed ook alsof hij niet thuis was als wij langskwamen, maar uiteindelijk kwam hij toch tevoorschijn. Maar er was niks dat hij ons voor hem liet doen."

"Heeft hij dan tenminste al brieven verstuurd?" vroeg Arnaut. Dit keer was het Halt die zijn hoofd schudde.

"We wilden dat hij het ging doen, maar hij doet het gewoon niet. Ik heb uiteindelijk maar wat brieven verstuurd. We hebben al antwoord van Malcolm en zo uit het noorden, maar we hebben nog niks gehoord van Skandia en Arrida bijvoorbeeld. Maar dat is ook niet raar, want misschien zijn de brieven nog niet eens aangekomen bij zowel Erak als Selethen."

"Dus, wat gaan we doen?" vroeg Cassandra. "We kunnen hem niet helpen, maar we kunnen ook niet niks doen."

Halt haalde zijn schouders op en keek naar Arnaut. "Ik hoopte eigenlijk dat jij nog eens bij hem langs zou willen gaan. Je bent zijn oudste en beste vriend, misschien dat hij naar jou luistert.