De Grijze Jager; De Laatste Stukjes

AU - Halt & Trump deel2

Deel twee van de AU; geïnspireerd door drowned-in-books op tumblr, en compleet gebaseerd op de drie hoofdstukken die John Flanagan schreef in De Brandende Brug.

Geniet er van vanaf een niet-politisch standpunt en laat me weten wat je ervan vindt!

>>>---------->

Het meisje was alweer naar hem aan het glimlachen. Halt voelde het. Het was alsof hij de glimlach kon voelen stralen. Hij wist dat als hij een blik opzij zou werpen, waar ze een paar meter naast hem reed, hij het opnieuw zou zien. Maar hij kon het niet helpen. Hij keek en daar was het. Wijd, vriendelijk en giftig. Desondanks zorgde het ervoor dat hij terug wilde lachen en dat zou nooit door de beugel kunnen. Halt had geen jaren besteden aan het perfectioneren van een grimmige, ontoelaatbare manier van doen, alleen maar om het te laten breken door dit meisje en haar lach.

In plaats daarvan wierp hij een grimmige blik op haar. Alyss's glimlach werd nog wijder.

"Waarom, Halt," zei ze opgewekt, "wat een grimmig gezicht om naast te rijden."

Ze hadden het parlementshuis de vorige dag verlaten voor de lange trip naar Washington DC. Hij had toegestemd om Alyss te escorteren tijdens haar eerste opdracht toen mevrouw Pauline hem dat gevraagd had - eigenlijk zou hij met alles toegestemd hebben dat voorgesteld werd door de Gouverneur-Generaal. Als een NATO diplomaat had Alyss uiteraard twee politie officieren meegekregen, en ze reden een paar meter achter hen. Maar Pauline had gesuggereerd dat Alyss misschien wat advies of raad nodig zou hebben tijdens haar gesprek met meneer Trump. Halt had erin toegestemd dat te geven, mocht dat nodig blijken.

Wat Pauline niet vermeld had, was Alyss's oneindige vriendelijkheid en het feit dat je haar zo snel, graag mocht. En vrolijk, dacht hij, en dat deed hem aan iemand anders denken. Hij had Will's duidelijke aanwezigheid gemist, de afgelopen week, gaf hij toe. Na jaren alleen wonen, deel van de geheimen en de soms gevaarlijke zaken van het land, had hij plezier gehad in het hebben van Will over de vloer. Nu was Will ver weg, onderweg naar het Nieuw-Zeelandse hof, en Halt had hem daar zelf heen gestuurd. Hij realiseerde zich dat de afwezigheid van de jongen een gat achterliet. Met tegenzin vertelde hij zichzelf dat hij oud werd - en sentimenteel.

Nu was er dit meisje, nog geen twintig maar al zeker en bewust van zichzelf, hem plagend voor zijn zwarte humeur en grimmige verschijning en hem genezen met die verdomde glimlach.

"En ook zo'n stil gezicht," peinsde ze. Hij realiseerde zich dat hij zich slecht gedroeg en dat ze dat niet verdiende.

"Het spijt me, mevrouw Alyss," zei hij kortaf. Reizend tijdens een officiële opdracht, moest Alyss aangesproken worden met "mevrouw Alyss". Ze fronste.

"Oh, kom op, Halt. Is dat een manier waarop vrienden met elkaar  praten?"

Hij wierp opnieuw een blik naar haar. De glimlach was nog steeds aanwezig in haar mondhoeken. De frons was een list. Ze was hem vriendelijk aan het plagen, realiseerde hij, en hij was vastbesloten haar niet zou laten winnen.

"Zijn we dan vrienden, mevrouw Alyss?" zei hij, en ze boog haar hoofd aandachtig. Deze beweging deed hem denken aan Pauline en hij realiseerde hoe veel dit meisje op haar mentor leek. Hij herinnerde zich Pauline toen ze nog jonger was. Het had zomaar eens haar kunnen zijn, die naast hem zat, bedacht hij zich.

"Dat hoop ik eigenlijk wel, Halt. Ik ben een vriend van Will en de leerlinge van een van jouw oudste vrienden, geloof ik. Zorgt dat niet voor een speciale... band tussen ons?"

"Ik ben uw adviseur, mevrouw," reageerde hij, en de toon waarop hij dat zei maakte duidelijk dat de conversatie daar eindigde.

Met de meeste mensen, zou dat ook het geval zijn geweest. Halt kon een nogal gesloten figuur zijn als hij dat wilde. En vele mensen geloofden ook dat Speciale Agenten een soort duistere magie bezitten, en daardoor mensen die je niet moest irriteren. Maar dit meisje was geen van die mensen.