De Grijze Jager; De Laatste Stukjes

One-Shot: Verloofd

{Na het verhaal "De Openingsdans" in boek 11; "De Verloren Verhalen"}

Na de bruiloft van Arnaut en Cassandra, verloven Will en Alyss zich. Ik heb me persoonlijk altijd afgevraagd wanneer en hoe ze dat aan hun vrienden verteld hebben. Hier het verhaal zoals ik denk dat het gelopen is.

(Het cursieve stukje tekst heb ik letterlijk uit het verhaal 'De openingsdans' in 'De Verloren Verhalen' van John Flanagan gehaald, dus het is niet van mij! De normale tekst daarna is wel van mij!)

Veel plezier en laat even weten wat je ervan vond!

>>>---------->

Het gezelschap ging uiteen, elk naar zijn eigen vertrekken. Bij de trap gekomen nam Alyss Will bij de hand en trok hem mee naar een kantoor vlakbij, waar op dit uur van de dag niemand was. Will grijnsde haar onzeker aan, niet wetend wat ze van plan was.

"Alyss..." begon hij, maar ze schudde haar hoofd en legde een wijsvinger op zijn lippen om hem het spreken onmogelijk te maken.

"Luister vriend," zei ze. "Dit is nu de tweede bruiloft waarop we niet lekker hebben kunnen dansen. Toen met Halt en Pauline moest je er zo nodig vandoor, en nu was je bijna te laat."
Ze wachtte even om haar mededeling te laten bezinken.

"Als je maar zorgt dat je er op onze eigen bruiloft wel bij bent!"

Het was even stil. Toen verscheen er langzaam een grote grijns op Will's gezicht. Hij wilde iets zeggen, maar Alyss was hem voor.

"Ja," zei ze met een glimlach, antwoord gevend op Will's nog onuitgesproken vraag. Ze glimlachten beide. Toen omhelsden ze elkaar. Meteen zodra ze elkaar loslieten vroeg Will: "Wanneer vertellen we het ze?"

Alyss haalde even haar schouders op.

"Laten we het nog maar even voor onszelf houden," antwoordde ze. "Deze dagen zijn van Arnaut en Cassandra.

Will knikte instemmend. Hun vrienden waren natuurlijk net een paar uur daarvoor getrouwd, en het was niet meer dan normaal en logisch dat zij daarom voorlopig nog even in het middelpunt van de aandacht zouden staan. Hij grijnsde opnieuw.

"Dat zullen ze leuk vinden, dat we het niet meteen hebben verteld. Ik geloof dat ze hierop al een tijdje zitten te wachten," zei hij. Ook Alyss lachte.

"Ja, zeker Halt en Pauline zullen het kunnen waarderen."

Toen keek ze haar kersverse verloofde waarschuwend aan.

"Nog niks zeggen hé?!"

Ze kende Will – al heel lang – en wist dat de rest het binnen een dag door zou hebben als hij het zou proberen te verbergen. Will knikte.
"Jaha. Maak je daarover nou geen zorgen," zei hij met nog steeds een glimlach.

Ze gaven elkaar nog een knuffel en een kus en liepen toen allebei naar hun eigen woonplaats.

Will, met zijn herkenbare grijns op zijn gezicht naar zijn kleine huisje aan de rand van het bos; en Alyss, met een mysterieuze maar gelukkige glimlach rond haar lippen naar haar appartement in het kasteel.

Een week later stonden alle vrienden bij elkaar om afscheid te nemen. Will, Alyss, Halt, Pauline, Gilan, Jenny, Crowley, Koning Duncan, Cassandra en Arnaut. De delegatie uit Araluen zou die middag terug naar huis gaan en ook Gilan moest weer terug naar zijn eigen leen.

Iedereen omhelsde elkaar en nam afscheid, en toen iedereen iedereen gehad had, was het even stil. Toen zei Arnaut met een grote grijns: "Wanneer zien we elkaar weer?"

En vervolgens met een veelbetekende blik op Will en Alyss, die natuurlijk naast elkaar stonden. 

"Bij een volgend huwelijk misschien?"

Zijn twee vrienden keken elkaar grijnzend aan en toen zei Alyss met een glimlach: "Dat is eigenlijk wel het plan ja."

Een paar tellen was het doodstil, Arnaut's grijns bevroren op zijn gelaat. Alleen Will en Alyss glimlachten nog. Toen zei Halt langzaam: "Jullie gaan trouwen?"

Will knikte enthousiast en toen brak de hel los. Hoe lang hun vrienden er ook op zaten te wachten, op de een of andere manier had niemand dit antwoord verwacht; niet op dit moment en niet op deze manier. Hoe dan ook, iedereen wilden tegelijkertijd het gelukkige paar feliciteren. Toen het weer wat rustiger was vroeg Halt: "En sinds wanneer bestaat dit plan al, als ik vragen mag?"

Will grijnsde. "Al een week, volgens mij? Sinds die avond van jullie huwelijk, om precies te zijn."

Hij draaide zich om naar het pasgetrouwde stel.

"En jullie vonden het niet nodig dat met ons te delen?" vroeg Halt. Maar voordat Will of Alyss de kans kreeg antwoord te geven werden ze onderbroken door één van de bediendes die meegereisd was vanuit kasteel Araluen.

"Niet om het een of ander, majesteit, maar we zullen nu toch echt moeten vertrekken, willen we op tijd weer in het kasteel zijn," zei de bediende verontschuldigend. Duncan knikte instemmend. Hij groette het gezelschap voor een laatste keer, en liep alvast naar de verzamelplaats, wetende dat zijn dochter en haar man nog een paar laatste dingen te zeggen zouden hebben, als reactie op het nieuws. Ook Crowley zei gedag en liep toen alvast naar zijn paard, hetzelfde denkend als de koning. Cassandra omhelsde eerst zowel Will als Alyss nog een keer en glimlachte toen: "We horen het allemaal nog wel, neem ik aan?"

Alyss knikte en antwoordde: "Einde van de maand, de details; uiterlijk."

De twee jonge vrouwen glimlachten naar elkaar en Cassandra liep ook naar de verzamelplaats. Arnaut wierp nog een laatste ongelovige blik op zijn twee vrienden, nam afscheid en volgde toen gauw zijn vrouw.

Niet lang daarna ging ook de rest van de groep uiteen. Gilan moest terug naar Wetborg, Jenny naar haar restaurant en Halt en Pauline besloten terug te gaan naar hun appartement. Will en Alyss wisten dat ze er gemakkelijk vanaf gekomen waren, maar dat ze – zeker van hun vrienden in Redmont – nog wat reacties over hun toch wel onverwachte verloving konden verwachten. Maar op dit moment was dat niet het belangrijkste. Het was nog vroeg, dus Will stak zijn hand uit naar Alyss.

"Ga je nog even mee?"

Ze knikte en pakte zijn hand. Zo liepen ze, Ebbben vrolijk blaffend voor hen uit, het bos in.

Halt en Pauline keken het tweetal na.

"Eindelijk," zuchtte Pauline. Halt knikte instemmend.

"Het heeft lang genoeg geduurd," zei hij. Zijn vrouw keek hem aan.

"Kom op, Halt, wees eens blij voor ze," zei ze plagend, wetend dat hij dat eigenlijk echt wel was.

"Ik ben blij," luidde dan ook Halt's reactie. "Dat wilt alleen niet zeggen dat Jan en alleman dat ook hoeven te weten. Bovendien hebben ze niks gezegd, wat ze eigenlijk wel hadden moeten doen."

Pauline glimlachte alleen en toen liepen ze samen terug naar hun appartement.

Intussen waren Will en Alyss aangekomen bij een poeltje in het bos. Ze kwamen daar vaker, zeker op mooie zomerdagen zoals deze dag. Ze zaten daar tot het donker begon te worden, vogels zich hoorbaar opmaakten voor de nacht, en de vuurvliegjes zichtbaar door de lucht zoemden.