De Hongerspelen 2.0 - Boek 1

De Trekking

De klok luidt, de Trekking kan beginnen. Ik strompel naar het stadsplein terwijl ik alleen maar kinderen met een triestige blik zie. Ik dacht: zo was ik enkele jaren geleden ook... Ik ben ondertussen 18 jaar en de kans dat ik getrokken word, is miniem. Maar toch heb ik medelijden. Nog een halfuur en dan begint het. Aanwezigheid is verplicht, tenzij je op sterven ligt. Straks komen er ambtenaren langs om te controleren of dat echt wel zo is. Zo niet, dan moet je naar de gevangenis! Als Lucinda, mijn kleine zusje van 12 jaar, en ik aan komen op het stadsplein, zie ik dat er een lange rij staat om jezelf in te schrijven. We sluiten achteraan aan in de rij. De twaalf- tot achttienjarigen worden in met touwen afgezette vakken bij elkaar gezet. Jongens links, meisjes rechts. De plaats waar ik sta, wordt steeds krapper en krapper. Ik richt mijn blik op het podium voor het Gerechtsgebouw. Oh god, die ene opgemaakte troela van het Capitool verschijnt. Wat een opvallend 'wezen', ze komt ons leven toch alleen maar verzuren. Ze gaat op één van de drie stoelen zitten. Op de andere twee zitten Haymitch, de mentor én de enige winnaar van ons district, en onze burgemeester van District 12, Peter Leavensbee.

Om stipt 10uur, begint de burgemeester te lezen. Elk jaar hetzelfde gezeur... Daarna het oh-zo-geweldige filmpje. Terwijl op het projectiescherm het glorieuze verhaal van de overwinning van het Capitool verschijnt, kijk ik rustig rond en speel ik met mijn kastanjebruine haar. Mama heeft speciaal een visgraatvlecht voor me gemaakt. "Vrolijke Hongerspelen! En mogen de kansen ímmer in je voordeel zijn! Oké, ladies first", zegt Effie (oftewel de 'troela'). Ze neemt een briefje uit de gigantische pot, klapt het open en zegt:

"Jane Price".

Ik knipper met mijn ogen en iedereen kijkt naar mij. Nee, dat heb ik niet goed gehoord, dit kan niet! Maar de Vredesbewaarders sleuren met uit de massa en duwen me het podium op. Lucinda schreeuwt, maar iemand van haar vriendinnen houdt haar in bedwang. Het zonlicht schijnt in mijn ogen en Effie vraagt: "Wil je je naam nog eens herhalen?" Ik stamel: "J-jane P-price" Ik kan mijn tranen bijna niet meer bedwingen. Wat een teleurstelling! "Zijn er nog vrijwilligers?" Niemand zegt of roept iets, het is muisstil...

"Oké! Dan nu, de jongens!", gilt Effie in de microfoon. Ze neemt weer een papiertje en roept: "Ryan Donovan". Hm, is dat niet die ene populaire jongen van mijn jaar? Juist goed! Hij zag nooit iemand staan, laat staan mij! "Een groot applaus voor de tributen van District 12, Jane en Ryan!!!" En weer is het stil. Nadat Effie een afscheidswoordje heeft gezegd, worden we het hoofdgebouw ingeduwd. Ik kan nog één laatste glimp van mama en mijn zusje zien; ze huilen...

Ik wil stampen en me losrukken uit de armen van de Vredesbewaker, zodat ik nog snel iets tegen hen kan zeggen. Maar de deur gaat onverbiddelijk toe. Ik begin iedereen uit te schelden, ik kan mijn woede niet meer temperen. Effie is bang en fluistert iets tegen de Vredesbewaker. Hij haalt een spuitje boven en steekt die in mijn bovenarm. Ik probeer hem nog tegen te houden, maar te laat. Ik val in een diepe slaap...

Als ik wakker word, vliegt de deur open en loopt Lucinda recht in mijn armen. "Je kan dit winnen Jane, dat weet ik gewoon!". Mama zegt niets. Ze kijkt triestig en knuffelt me de hele tijd. Tot de Vredesbewaker dit vredevolle moment onderbreekt en mama en Lucinda naar buiten duwt. Mama duwt nog snel haar gouden kettinkje in mijn hand. Het is het medaillon met onze familiefoto in! Ik begin te snikken. Ze zijn weg, écht weg... Veel tijd om te treuren heb ik niet, want Effie roept me. "De trein staat op ons te wachten, Jane!" Ik stap uit bed en loop achter haar aan. Op het station staan immens veel mensen ons op te wachten. Ik probeer zo emotieloss mogelijk te kijken, maar zie op het grote scherm dat ik rode ogen heb en een geïrriteerde aanblik heb. Eenmaal in de trein ga ik aan de grote eettafel zitten met Haymitch, Effie en Ryan. Ik had deze morgen niet ontbeten, dus nu heb ik superveel honger! Ik kijk niemand in de ogen, dat kan ik niet. "Hey, is alles goed met je?", vraagt Ryan. Ik antwoord bits: "Oh, nu zeg je wel iets tegen me. Op school was ik een niemand en opeens praat je tegen me! Waar heb ik dit aan verdiend? De populairste jongen van school práát tegen MIJ! Awel, het hoeft voor mij niet meer, ik ga naar mijn kamer!". Ik duw de stoel weg, gris nog snel een appel mee en stap naar mijn kamer. Wat denkt hij wel niet?! Mij uitlachen en negeren op school, maar nu hij mijn hulp nodig heeft, gaat hij even lief en bezorgd zitten doen! Dacht het niet!

Ik neem een douche en kruip snel in bed. Dat we maar snel in het Capitool arriveren...

---------------------------------------------------------

Zeker reageren en 'voten' !! :-)                                                                                                                             Kusjes Ofie_x