De Hongerspelen 2.0 - Boek 1

Een nieuw lid?

Sorry dat ik zo lang niets meer heb geschreven!! Ik had het suuuuperdruk voor school! In de universiteit heb je bijna geen enkele dag vrije tijd, maar speciaal voor jullie doe ik het toch! Maar hierdoor mag ik wel geen slechte punten halen hé?! :-)

-----------------------------------------------------------------------

Midden in de nacht wordt ik wakker van de wind die maar blijft razen door onze grot. Ons vuur is al lang uit en hoewel ik in Alex’ armen lig, heb ik het extreem koud! Ik maak me los uit zijn armen en loop naar het einde van onze grot. Ik kan haast niets zien door de sneeuw die voorbijraast. Ik wil net terug naar de jongens lopen, als ik een gil hoor. Ik loop snel terug naar buiten en kijk in het rond. Er valt haast niets te zien, totdat ik een kleine vlek opmerk in de verte. Ik ren zo snel als ik kan terug naar de jongens en maak ze één voor één wakker: “Alex, Ryan, word wakker! Er is iemand in nood buiten! We moeten haar helpen!”. Ze zijn beiden nog half in slaap, maar volgen me toch naar de rand van de grot. “Daar, die zwarte vlek. Daar is een meisje, ik heb haar horen roepen!”. Alex schiet direct in de beweging en klimt onze grot uit, richting het meisje. Ik hoor Ryan zuchten als hij dan eindelijk ook de grot uitklimt. Alles is spekglad door de sneeuw en één verkeerde beweging kan een lawine veroorzaken. Ik blijf ze volgen, maar op een bepaald moment zie ik niets of niemand meer. Ik sta te knarsentanden van de koude en van de stress. Waar zijn ze nu gebleven? 

Opeens hoor ik een luid gebrom. Er rolt een enorme hoeveelheid sneeuw naar beneden! Nee, dit kon niet. Niet nu, niet als ze een onschuldig hulpeloos meisje gingen redden! Ik zak door mijn knieën en roep hun namen. Geen antwoord... 

Als ik terug op adem ben gekomen, hoor ik tandengeklapper. Ik neem snel mijn mes in mijn handen en loop terug naar buiten. Opeens zie ik een blonde kuif boven de richel uitkomen. Ik kan mijn geluk niet op! Éen voor één komen Alex en Ryan boven, terwijl ze beiden sterk het meisje vastklemmen. "We hebben haar net op tijd voor de lawine kunnen redden! Ze is wel bewusteloos, maar ik geloof dat alles in orde gaat komen met haar.", zegt Ryan. Ik knik en zie hoe Ryan haar bij het pas aangemaakte vuur legt. Alex komt naar me toe gelopen en slaat zijn armen om me heen. Ik kijk hem aan en zeg: "Hey, niet doen, anders ziet Ryan ons!". Hij lacht en fluistert in mijn oor: "Misschien is dat ook goed...". Ik kijk hem boos aan. "Neenee, wat jij wilt. Jij kiest wanneer we het hem zeggen. Zeg, heb jij geweend?!". Ik veeg snel onder mijn ogen en kijk hem superblij aan: "Nee hoor, dat was door de wind. Je weet wel, traanogen enzo!". Alex lacht en kust me op mijn voorhoofd. 

Ondertussen ontferm ik me over het meisje. De jongens houden de wacht want ze denken dat het meisje best wel eens gevaarlijk kan zijn. Jezus, ze is nog maar 13 jaar ofzo. Wat gaat ze doen? Me doodbijten?!

Terwijl ik dit dacht, voel ik een beweging en wordt ze stilletjes aan wakker... Wanneer ze haar ogen opent, schiet ze naar achteren. Ik zeg direct: "Wees niet bang, we doen je niets! We hebben je net gered van de sneeuwstorm en de lawine. Alles oké?". Ze kijkt me aan met haar bruine puppy-oogjes; ik smelt (ook al is het erg koud haha :D). "D-dankje om me te redden. Waarom hebben jullie me niet gedood als jullie de kans hadden? Jullie, ik en die jongen van District 1 blijven alleen nog over..." Oooh, daar had ik eigenlijk al niet meer aan gedacht, wie er nog allemaal leefde. Spijtig genoeg leeft Ian nog... Die kerel wil maar niet sterven hé! Opeens neemt Alex het woord over: "We konden je niet laten sterven, jij was in gevaar. Het voelde... nou ja... oneerlijk en wreed...". Ik ga bij hem staan en leg mijn hand op zijn schouder. "Een onschuldig meisje kunnen we niet laten zwichten onder het toeziend oog van het Capitool! Trouwens, nu wij je als nieuw pactlid aanvaarden, moet je ons wel alles vertellen over jezelf!". Het meisje lacht: "Mijn naam is Rosalie en ik kom uit District 8. Je weet wel, wij maken textiel en kledij enzo. En ik ben 13 jaar!". "Wat een aanwinst zeg...", hoor ik Ryan achterin grommelen. Ik negeer hem en ga wat dichter bij Rosalie zitten. Dan fluistert ze in mijn oor: "Enne, om eerlijk te zijn, ben ik best goed met de kleine dolkjes." Ik lach en steek mijn duim op.

Ik ben nu al gewend aan haar gezellige aanwezigheid... Nadat we ons voedsel hebben gedeeld, gaan we slapen en dit keer ruil ik de sterke armen van Alex voor de zachte polsen van Rosalie...

------------------------------------------------------------------------------

JAAAAA HOOR? NU IS HET HOOFDSTUK AF! Ik had jullie toch beloofd om het vandaag helemaal te posten dus doe ik dat ook! :-D Ik kon jullie toch niet meer laten wachten hé?! :-P blijven stemmen en reageren!!! Vooral REAGEREN want ik heb dat nodig om het verhaal te verbeteren enzo :-) kus Ofie_x (die veeeeeeel van haar lezertjes houdt!!!! <3)

Trouwens, wat vinden jullie van Rosalie? Is ze geen cutie?! ;-) En is Jalex nog steeds hét droomkoppel? Hangt Ryan jullie ook de keel uit? REAGEER DAN ZEKER!!!!!