De Hongerspelen 2.0 - Boek 1

Klimmen zullen we!

“Ryan alsjeblieft, stop ermee!”, zeg ik en ik duw hem van me weg. “Ik voel niet meer voor je als voor een vriend. We zijn dan wel van hetzelfde district, maar dat betekent nog niet dat ik verliefd op je ben…”. Ryan zakt op de grond en zegt: “Sorry, je bent de enige persoon die ooit zo’n gevoel bij me heeft opgewekt. Ik voel me goed bij je, ik kan eindelijk mezelf zijn… Ik dacht dat jij me ook leuk vond, zeker na ons hele avontuur…”. Ik zucht, wandel naar hem toe en zak bij hem op mijn knieën. Ik knuffel hem eens goed en zeg dan: “Sorry dat ik niet zoiets voor je voel… Maar het is je vergeven! Gelukkig ben ik een aardig meisje en wil ik je nog wel aanvaarden in mijn pact met Alex. Kom je mee? Alex vraagt zich vast af waar we blijven.” Ik sta recht en steek mijn hand naar hem uit. Gretig neemt hij die aan en we lopen samen terug naar de plaats waar ik Alex heb achtergelaten.

Maar Alex is nergens te vinden!

Opeens hoor ik een kanon afgaan. “Alex, Alex! Waar ben je?”, roep ik zo luid als ik kan. Het kan me niet schelen dat iemand me zou horen, ik moet en zal Alex vinden! Oh, het kan niet dat hij dood is! Opeens hoor ik geritsel komen uit de struiken. Ik neem angstvallig één van mijn messen vast en Ryan zijn sikkel.

Opeens komt Alex aangelopen! Ik kan met mijn geluk geen blijf en loop recht in zijn armen. “Je weet niet hoe ongerust ik was!”, snik ik, “Ik dacht dat je dood was! Is alles oké? Wat is dat op je voorhoofd?Wie heeft die snee gemaakt?”. Ik blijf maar doorratelen, terwijl Alex over mijn haar aait. Mama deed dat ook altijd als ik verdrietig of boos was. God, wat mis ik haar! Ondertussen probeert Alex te antwoorden op mijn vragen: “Terwijl ik op jullie aan het wachten was, hoorde ik geritsel in de bomen. Ik ging iets dichter kijken en opeens sprong de jongen van District 10 op me. Hij richtte zijn zwaard op me en ik heb hem omzeild en gedood met zijn eigen zwaard. Die snee is écht niets om je zorgen over te maken, Jane.” Ik glimlach door mijn tranen heen. Ik weet niet wat ik zonder hem zou moeten.

Ondertussen bekijkt Ryan dit (volgens hem) ‘ziekelijke’ tafereel. “Ahum”, kucht hij, “ik geloof dat we een slaapplek moeten zoeken voor vanavond, het begint al donker te worden.” Ik kijk op naar de hemel en zie dat de zon als stilletjes aan het ondergaan is. “Ryan heeft gelijk, we moeten nu ergens veilig kunnen slapen. Ik denk dat hier slapen niet zo’n goed idee is, want de jongen van District 10 was niet alleen! Toen ik hem doodde, liep er een meisje weg. Ik kon het risico jullie niet nemen jullie kwijt te raken. Dus heb ik haar maar in leven gelaten. Maar ze zal hier nog wel ergens rondlopen… ” Ryan kucht stiekem ‘jou kwijt te raken’ tegen me. Ik geef hem een duw in zijn zij. Maar toch bloos ik. Dan vervolgt Alex zijn gesprek: “Ik denk dat het zover gekomen is om de bergen in te gaan… Het bos is te klein voor ons allemaal.”

Ryan en ik kijken tegelijk omhoog. Oh god, niet de bergen! Ik ben totáál geen klimmer, maar wat moet dat moet. We lopen alle drie naar de plek waar de bergen beginnen. “Kijk allemaal”, roept Ryan, “daar in het midden zie ik een grot, daar kunnen we overnachten!”. Ryan begint al direct te klimmen met behulp van zijn sikkel. Alex klimt hem direct achterna. Alleen ik sta beneden een beetje te treuzelen. Het is bijna donker en één misstap kan de dood beteken… Opeens verschijnt er een hand voor mij gezicht, Alex’ hand. “Hulp nodig?!”. Ik knik en neem zijn hand vast. Ik knoop Alex vast aan mij met het touw uit mijn rugzak, zodat we samen kunnen klimmen en ik niet kan vallen. De tocht is bars, want er is een felle wind komen opsteken. Ryan is blijkbaar erg goed in klimmen; hij is al bij de grot! Stapje voor stapje klimmen Alex en ik verder, totdat ik me misstap.

Mijn voet glijdt uit en ik laat mijn grip los. Gelukkig hangen we vast aan het touw en Alex kan me op het platform, waar de grot zich bevindt, tillen. “Alweer bedankt voor het redden van mijn leven, Alex…” “Geen probleem, ik zou jou nooit laten vallen!”, lacht hij. Ik lach terug.

“Hey jongens, ik ga wat mos zoeken om vuur te maken, tot zo!”, roept Ryan ons na en weg is hij.

Alex en ik kruipen de grot al in, want er is een storm komen opzetten en zelfs een beetje sneeuw. Ik kruip dicht tegen hem aan, want het is heel erg koud… We liggen er al eventjes totdat ik zeg: “Ik weet niet wat ik zonder je zou moeten, ik was bijna weer een afbeelding aan de lucht! Vertel me alsjeblieft hoe ik je moet bedanken, ik…”. Ik kan mijn zin niet afmaken of Alex kust me. Het lijkt eeuwen te duren en dat mag het ook. Ik kus hem dan ook passioneel terug. Ik weet dat ik veilig ben bij hem, hij zou me nooit in de steek laten. Ik zou hier uren zo kunnen liggen, maar Alex onderbreekt onze kus en zegt in mijn oor: “Ik denk dat ik verliefd op je ben aan het worden, Jane…” Ik fluister terug: “Ik denk ik ook!” en ik kus hem opnieuw.

Net nadat we stoppen met kussen, komt Ryan terug met wat mos. Oef, net op tijd! Hij steekt het vuur aan en we eten enkele gedroogde repen vlees.

Dan gaan we snel slapen, want de storm blijft opzetten.

-----------------------------------------------

Weer een nieuw hoofdstuk! Hopelijk vinden jullie het goed! Dan moeten jullie zeker blijven reageren en stemmen :-) wat vinden jullie dat Alex en Jane hebben gekust? Vinden jullie ze een leuk koppel (of niet), reageer dan zeker en vertel wat jullie van hen vinden! Ik kijk er naar uit! ;-) wat moet er volgens jullie ook nog gebeuren met Ryan? Wat vinden jullie tot nu toe van hem? Graag zou ik jullie, mijn allerliefste lezertjes, nog willen vragen om zo veel mogelijk te stemmen en te reageren!! Dat zou alvast heel erg lief zijn! :-) Dikke kus Ofie_x