De Hongerspelen 2.0 - Boek 1

Angst voor verlies

Ik kan het gewoon niet geloven! Ik ga op haar dode lichaam liggen en huil tranen met tuiten… Alex komt naar me toe gestrompeld (met zijn pijnlijk been) en neemt me vast in zijn armen. Hij veegt liefdevol mijn tranen af en ook hij laat een traantje over zijn wangen lopen.

Dan hoor ik opeens Ryan roepen. Shit, die was ik vergeten! Hij staat vlak achter ons.

“Jullie leren het ook nooit!”.

Dan neemt hij één van zijn sikkels en steekt die in de maag van Alex. Alex hoest bloed op en maakt lichte stuiptrekkingen op de grond. Ik wil net een mes gooien naar Ryan, maar zie hem dan het bos in rennen. De lafaard! “Ren maar weg, Ryan! We vinden je nog wel en dan maak ik je af!”.

Dan ren ik snel terug naar Alex. Hij heeft een glazige blik in zijn ogen en laat zijn tranen aan de lopende band over zijn wangen rollen. Ik kniel bij hem neer en kijk wat ik voor hem kan doen. “Schat, alles komt goed. Ik ga ervoor zorgen. Laat me alsjeblieft niet alleen achter! Ik hou van je, Alex, en je zou eens moeten weten hoeveel…”, snik ik. De tranen lopen over mijn wangen, in mijn mond (bah, die zoute smaak), overal waar ze kunnen lopen. Ik probeer de sikkel uit zijn buik te trekken, maar dat lukt me niet zonder hem pijn te doen. Telkens als ik een ruk geef aan het ding, gilt Alex het uit van de pijn. Uiteindelijk na veel gillen en evenveel trekken, glijdt het metaal eruit. Ik scheur een deel van het zeil waar we samen nog in hebben geslapen en wikkel het rond Alex’ middel, om de bloeding te stoppen. Dit doe ik ook met zijn been, dat er gelukkig al heel wat minder erg aan toe is. “Blijf alsjeblieft bij me, Alex! Hou je ogen open!” “J-jane, l-laat het gewoon z-zijn…”, zucht Alex. Nee, dat kan ik niet, wil ik roepen.

Maar ik moet efficiënt zijn en een oplossing zoeken! Maar dan heb ik een idee: “We gaan proberen terug te gaan naar onze grot, daar zijn we veilig! Ik draag je wel en… verroer je niet!”.

Teruggaan naar de grot?! Goed plan. Hem dragen?! Euh, slechtste plan ooit! Ik wil hem niet beledigen, maar hij is écht niet licht als een veertje hoor! Tegen de avond heb ik hem eindelijk, met veel duw- en trekwerk, naar de grot kunnen escorteren. Daar maak ik een vuurtje aan en ga nog wat even aan zijn wonden zitten prutsen. Eén probleem, de wondzalf is gewoonweg op! “Oh nee…”, mompel ik terwijl ik tevergeefs een vlekje zalf probeer te bemachtigen. “Wat is er, Jane?”, vraagt Alex aarzelend. “Niets!”, antwoord ik snel. Maar Alex kijkt me streng aan en ik zeg dan toch uiteindelijk: “De wondzalf is op en ik krijg niets meer van sponsors…”. Ik ben net uitgepraat of ik hoor een stem.

Beste overgebleven tributen, ieder van jullie heeft iets heel dringend nodig. Dat kan gaan van water, voedsel tot wondzalf. Daarom is het Capitool jullie gunstig gezind. Wij organiseren een ‘feest’ aan de “Hoorn des Overvloeds”. Kom tussen nu en morgenvroeg je zak van je district halen, anders is het te laat. Dit is de enige kans op overleving…

En weg was de stem. Ik spring op met mijn mes en mijn hand en wil zo snel mogelijk vertrekken om de wondzalf te gaan halen voor Alex. “Hola meisje, waar denk je heen te gaan? Het heeft geen zin om jezelf te gaan opofferen voor mij. Ik ben toch al verloren… En wie zegt dat er in mijn zak wondzalf en verzorgingsmateriaal gaat zitten?”. Ik kijk naar mijn voeten, misschien heeft hij wel gelijk. Maar aan de andere kant; je kan het nooit weten als je het niet probeert! “Ik wil het graag proberen! Ik wil je niet kwijt, ik hou van je Alex!”. Alex probeert rechtop te zitten en trekt me naar hem toe. “Ik hou ook van jou, maar mag ik gewoon alsjeblieft genieten van jouw aanwezigheid?”. Ik zucht en ga op zijn borst liggen. Hij kust me vol liefde en kus hem voorzichtig terug.

Na een tijdje stil op zijn borst te hebben gelegen, merk ik dat zijn ademhaling verandert; hij slaapt… Dus kan ik naar het ‘feest’. Al wie in mijn weg loopt, vermoord ik!

En dat zijn maar 2 personen: de jongen van 2 en… Ryan…

-------------------------------------------------

Voila liefste lezertjes, hier is weer een nieuw hoofstuk!!! Ik moet met spijt aankondigen dat dit verhaal bijna gedaan is (nog enkele hoofdstukken)... :'( maar als jullie lekker veel stemmen en reageren, maak ik er waarschijnlijk een vervolg op (misschien zelfs 2)!!!!! Dus laat in je reactie weten of je dit wilt :-) kus Ofie_x

P.S.: denken jullie dat Alex dit overleeft? Of dat Jane deze spelen gaat winnen? Of gaat Ryan er met de titel van "victor" lopen? REAGEER DAN SNEL!!!!