Mała dziewczynka na moście stała,
i skoczyć się bała.
Wszyscy ją jak psa traktowali, sama została,
i skoczyć się bała.
Spojrzała w dół, a po chwili na moście już nie stała,
bo skoczyć się bała.
Hektolitry łez wylewała,
bo skoczyć się bała.
Łzy, o bruk kapały,
ulgi jej dodawały.
W objęciach śmierci znaleźć się chciała,
lecz skoczyć się bała.
Życie swoje uratowała,
bo żyć się dalej nie bała.
