I love you, idiot.

2. Vrouwelijke wannabe-Trumps en problemen.

POV Calista.

Met grote passen loop ik door de gang. Mijn moeder kan zó irritant zijn. Ze ziet niet in dat ik ook nog een sociaal leven heb. Geërgerd kijk ik naar het nablijf-briefje.

Een onhandig schepsel loopt hard tegen me aan. Dit schepsel is nu zó dood.

"Oh, sorry!" Roept het schepsel.

Geïrriteerd kijk ik op. Mijn wenkbrauw schiet omhoog.

Een meisje met bruine haren staat geschrokken voor me. Haar boek die op de grond ligt durft ze niet op te pakken.

"Wie denk je wel niet dat je bent om tegen mij te praten?" Ik kijk haar arrogant aan.

"Wa- Het spijt me." Ze pakt haar boek van de grond en loopt haastig weg.

Ik pak mijn telefoon uit mijn tas en negeer de starende blikken van sommige mensen.

Ik app Georgina en vraag waar ze is. Mijn telefoon belandt weer in mijn tas en ik loop naar het lokaal waar ik les heb. Op naar de hel.

Zuchtend plof ik neer. Ik hou van wiskunde. Proef het sarcasme.

Mevrouw Wilderd loopt het klaslokaal in en kijkt verwilderd rond. Wat ben ik toch weer ironisch bezig.

"Stilte, stilte!" Krijst ze.

Jeez, mijn trommelvliezen zijn ook weer dood.

"Vandaag," Begint ze haar verhaal, "geef ik jullie wat theorie over differentiaalvergelijking."

Als ze zegt dat ze ons wat theorie geeft, bedoelt ze meestal drie bladzijdes vol.

"Hey, Calista?"

Ik draai mijn hoofd geërgerd om en kijk Chelsea aan.

"Wat wil je?"

"Ik wil niks, maar ik heb héél leuk nieuws voor je." Zegt ze zoetjes.

"Hoezo? Ga je weg?"

Ze is even van stuk gebracht van mijn antwoord maar gaat dan verder.

"Nee, iemand heeft jou en Jamie gefilmd en het filmpje staat op internet."

Ik trek mijn wenkbrauw omhoog. Wie is Jamie nou weer?

"Het lelijke meisje die tegen jou begon te gillen." Maakt ze duidelijk als ze ziet dat ik struggle met het feit dat ik geen idee heb wie Jamie is.

Langzaam herinner ik me weer dat er vorige week een meisje naar me toe kwam. Ze schold me uit voor bitch.

Ik lach in mezelf. Ik weet nog dat ik haar bedankte, ze keek me vol verwarring aan. Het volgende moment begon ze in mijn oor te gillen. Voor de rest van de dag had ik een piep in mijn oren. Niet dat haar heb laten gaan, zonder iets terug te doen. Ze zat hélemaal niet onder de paarse verf ofzo.

Weer trek ik mijn wenkbrauw omhoog. Ik grinnik bij het feit dat Chelsea denkt dat ze zelf mooi is met haar driehonderd lagen foundation. Als je met háár gezicht in de regen staat, dan zie je er uiteindelijk uit als het kunstwerk van een vijfjarig kind die niet weet hoe die moet verfen.

"En dat boeit mij, omdat?" Ik kijk haar geïrriteerd aan.

Waarom moest Wilderd deze wannabe-Trump-in-een-vrouwelijk-geslacht ook al weer naast mij zetten? Ik wil haar niet in mijn buurt hebben. Ze ruikt naar een vrouw van in de zestig die haar lippenstift scheef smeert. Ik kan je vertellen; dat is niet goed.

Chelsea zwijgt. Ik draai mijn hoofd weer naar het bord. Dat dacht ik al.

<*><*><*>