I love you, idiot.

11. Confrontaties en nablijven.

POV Moon.

Calista staat op en stormt de aula uit. Ik kijk haar na zo lang ik kan, en daarna richt ik me weer op het gesprek tussen mij en Georgina. Ik merk ineens wat een erge honger ik heb.

"Is het goed als ik even wat te eten ga halen?" Vraag ik aan Georgina.

"Sure." Lacht ze.

Ik glimlach naar haar en sta dan op en loop naar balie waar je eten kunt halen. Ik pak en ik ga in de rij om te betalen.

"Dat wordt dan drie euro, twintig." Zegt de kantinejuffrouw toonloos, als ik aan de beurt ben.

Mijn ogen worden even groot. Drie twintig voor een appel? Ik zucht en pak drie euro vijftig uit mijn tas.

"Hou het wisselgeld maar," zeg ik vriendelijk.

De kantinejuffrouw pakt de munten uit mijn hand en stopt ze in de kassa.

Ik draai me om, om terug te lopen naar tafel, maar zodra ik een stap zet, zie ik de grond dichterbij komen. Ik val hard op de grond. Ik kijk op naar de boosdoener, en ja hoor, het had niet beter kunnen zijn. Chelsea staat 'onschuldig' te kijken.

"Oh, sorry Moon! Ik zag je niet, waarschijnlijk omdat je zo onbelangrijk bent." Chelsea begint te giechelen en haar 'vriendinnen' lachen mee.

Ik besluit om ze maar gewoon te negeren.

"Nash!" Gilt Chelsea opgewonden, terwijl ik op sta.

Ik heb hem hem niet eens aan zien komen.

"Hoe zat het nou? Vanavond bij mij?" Chelsea kijkt me even kort aan kijkt dan weer 'verliefd' op naar Nash, terwijl ze haar vingers laat lopen op Nash zijn borstkast.

"Nope," hij haalt haar hand van zijn borstkast af, "ik ga al met Moon wat doen."

Ik kijk verbaasd naar Nash. Pardon? Dat beslist hij even?

Chelsea's blik die verbaasd is, verandert binnen een mili-seconde van verbaasd naar boos.

"Jij, weer." Sist ze hard genoeg zodat Nash het ook kan horen.

Ik blijf stil.

"Jij moet alles weer verpesten tussen Nash en mij!" Gilt ze woedend.

De aula is stilgevallen. De kantine-juffrouw die normaal achter de balie staat, is in de keuken en met grote ogen kijkt iedereen ons aan. Ik voel dat ik boos begin te worden. Ik voel mijn ogen al prikken, en niet door de tranen.

Hou je in, Moon, denk ik in mezelf, rustig blijven.

Ik draai mijn hoofd naar Chelsea.

"Het spijt me, Chelsea. Ikzelf wist ook niet dat ik iets met Nash ga doen." Ik draai me om in een poging om terug te gaan naar de tafel waar ik eerder pauze aan aan het houden was.

"Zeg het dan af, want hij is van mij dus blijf uit zijn buurt of anders krijg je met mij te maken," zegt ze zelfvoldaan.

Het moment dat ik dat dreigement hoor, knapt er iets in mij. Ik draai me om en in minder dan een seconde sta ik 5 centimeter van Chelsea af. Ik voel een stekende pijn in mijn ogen, maar ik negeer het.