I love you, idiot.

17. Gemaakten groepjes en vreemde berichtjes.

P.O.V. Moon.

Al snel stop ik met lachen. Meent ze dit serieus? Wij, met hen? Ge-wel-dig.

"Mevrouw, ik denk niet dat dit nodig is. Cole begrijpt moleculen nog niet en als hij bij mij zit dan leert hij misschien niks zelf," probeer ik snel.

Zodra ik door heb dat ik dat net door een volle klas heb gezegd, en daarmee alle aandacht op mezelf heb gevestigd, kan ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Serieus Moon? In zo verre het 'niet opvallen'. 

"Moon heeft helemaal gelijk. Laat me maar leuk bij Nash blijven," zegt Cole, extra nadruk op het woord 'leuk' leggend.

Bij 'leuk' schiet mevrouw Barlo haar wenkbrauw omhoog. Ze vouwt haar handen in elkaar en een grijns kruipt op haar gezicht.

Zeg alsjeblieft dat hij dat niet echt zei! Zeg alsjeblieft dat ik het maar verzon!

"Nou, nou," mevrouw Barlo loopt onze kant op, "leuk, zei je?"

Ze staat recht voor me stil. "Laten we het eens hebben over, 'leuk'."

Er valt een zware stilte, en naast me zie ik Calista boos Cole en Nash aan kijken.

Mevrouw Barlo kijkt me lang en kil aan, totdat ze in haar vingers knipt; "switch," sist ze, terwijl ze van Cole naar mij wijst.

Calista kijkt mevrouw Barlo met grote ogen aan. "U maakt 'n grapje."

Mevrouw Barlo haar ogen schieten Calista's kant op. "Grapje?" sist ze, "zie ik eruit alsof ik grapjes máák?" brult ze.

Ik sta snel op en trek Cole half zijn stoel af zodat hij naar Calista moet lopen. Hopelijk wordt mevrouw Barlo niet bozer. Calista zucht hard en kijkt geërgerd voor zich uit.

"Hier zijn we dan weer." Nash lacht zijn witte tanden bloot.

Ik draai met mijn ogen. Irritant. Ik negeer hem, ik wil eerst naar de uitleg luisteren.

Mevrouw Barlo loopt weer naar voren en klapt dan hard in haar handen. "Volgende week vrijdag wil ik een verslag over moleculen."

"Als hij niet ingeleverd is vóór die tijd," ze kijkt de klas rond en haar blik valt weer op Nash en Cole, "dan is dat direct 'n één."

Ik hoor dat Calista haar hoofd op tafel laat vallen. "Dit wordt 'n regelrechte nachtmerrie," hoor ik Calista mompelen.

Ik draai me naar haar om.

"Ik kan je nog steeds helpen, als je wilt?" stel ik voor.

Calista haalt haar hoofd van tafel en kijkt me hoopvol aan. Ik maak eerst het verslag van Nash en mij, en dan kan ik hen vast nog helpen.

"Dat zou lief zijn, bedankt," bedankt ze me, "alleen je kan me vast niet helpen met.." ze kijkt geërgerd naast haar en kijkt dan weer naar mij, "dit."

Ik haal mijn schouders op met een blik die zegt 'sorry, mensen laten verdwijnen is illegaal'. Dan draai ik me weer om en lees ik de opdracht door.

Er staan wat dingen opdracht die gewoon standaard zijn, als een originele titel en de inhoud van wat in het verslag moet staan. Ik draai me naar Nash.

"Oké, wie doet wat?" vraag ik aan hem.

Nash bekijkt de opdracht even. "Zal ik het tweede deel anders doen?"

Dan kijkt hij me zijdelings aan, wachtend op mijn antwoord.

"Is goed. Snap je dit onderwerp?" vraag ik vervolgens.

"Natuurlijk," glimlacht hij trots, "snap jíj het onderwerp wel?" Hij kijkt me beschuldigend aan.

Geschokt kijk ik hem aan. Pardon? Oh god, wat zou ik hem nu graag willen slaan.

"Ik geef brugklasser dit vak bijles dus ja," zeg ik, een beetje beledigd.

"Oh?" Grijnzend kijkt hij me aan. "Heeft mevrouw Price nog meer verborgen talenten waarvan het nuttig zou zijn als ik ze zou weten?"

"Ik ben goed in meerder vakken, ik kan een lijk laten verdwijnen... oh! en in ben natuurlijk goed in bakken," zeg ik, met mijn ogen rollend.

"Hm," Nash kijkt peinzend voor zich uit, "je talenten komen vast ooit heel goed van pas."

"Beter eerder dan laat," mompel ik terwijl ik mijn boek open maak om de stof van het project nog even snel door te nemen. "Wil je een meer samen komen om aan het project te werken?"

Nash knikt als teken dat hij het goed keurt. "Wanneer komt het Moontje het Boontje goed uit?" Hij kijkt met me mee in mijn boek alsof er niks aan de hand is.

Ik kijk op, met een dodelijke blik in mijn ogen.

"Noem me niet zo," zeg ik. "Ik kan morgen wel."

"Oh, sorry," verontschuldigt hij zich quasi-geschokt, "Moontje Boontje."

Mijn dodelijke blik vereenvoudigt 3 keer.

"Ja," hij glimlacht trots, alsof hij dé naam van de eeuw heeft uitgevonden.

"Morgen komt het mij muy bueno {heel goed} uit!" Oprecht vrolijk kijkt hij om zich heen.

Ik draai met mijn ogen. Meent hij dit?

"Bij jou of bij mij?" Hij kijkt even naar achter om te kijken wat er aan de hand is, omdat Calista haar hoofd voor de zoveelste keer op tafel laat vallen.

"Bij jou," zeg ik snel.

Snow laat hem niet levend gaan.

"Moontje Boontje wilt dit wel heel graag, hé?" Glimlachend kijkt hij me aan.

Misschien laat ik hem ook niet levend gaan.

"Ja joh, absoluut," de sarcastische ondertoon is niet te missen.

Ik draai me om naar Calista.

"Zou je misschien nog een keer kunnen afspreken voor de presentatie over 'opvoeding' ?" vraag ik.

"Oh, ja," kreunt ze, "dat moet ook nog gebeuren."

"Ja... zou je bijvoorbeeld na school kunnen?" vraag ik, hopend dat ze kan.

Anders moeten nog ergens deze week afspreken, en dan kan t misschien krap worden. Gelukkig loop ik voor met al mijn andere huiswerk!

Ik richt mijn blik weer op Cali.

"Nee, sorry, dan kan ze niet," antwoordt Cole voor haar.

Ik werp een vragende blik op Calista. Verbaasd en met opgetrokken wenkbrauwen kijkt Calista Cole aan.

"Sorry?"

"Voor ons project," legt hij uit.

Waarom zijn de jongens op deze school zo beslissend? Nash toen met het Chelsea gebeuren, nu Cole. Wilt Nathan nog even binnen komen en de lerares commanderen dat ze vrijdag bijles geeft?

Calista zucht. "Woef." Aan de scherpe ondertoon in haar stem, weet je dat ze niet in haar beste bui is.

"Oké..." ik draai me weer om in mijn stoel en staar naar het lege bord voor me.

Ik kan er altijd nog wat aan doen vanavond.

Mijn gedachten worden onderbroken door mijn telefoon die aangeeft dat ik een berichtje heb. Ik buig voorover en pak mijn telefoon uit mijn tas. Het is van een onbekend nummer?

ANONIEM:

"And if you're ever feeling lonely, just look at the Moon. Somewhere, I am looking at it too..."

~ Evita.