I love you, idiot.

15. Aangekleed en musicalsterren

P.O.V. Moon.

De volgende ochtend begint rustig. Mijn vader maakt me wakker, deze keer door me uit bed te duwen, ik douche, kleed me aan en nu zit ik aan de ontbijt tafel. Nadat Calista mij en Nash gister 'redde' bij de kermis, zijn we vrij snel naar huis gegaan, en ben ik meteen in slaap gevallen. Ik hoor wat gestommel van de trap komen en wanneer ik op kijk, zie ik Snow de trap af komen.

"Morgen sis," zegt ze opgewekt.

"Goeiemorgen,"

Snow laat haar blik even over mijn outfit glijden, en ze schiet in de lach. Ik kijk naar onder en kijk naar het blauwe jurkje wat ik aan heb.

"Wat?" vraag ik.

"Je ziet er zo, lief uit," zegt Snow door het lachen heen.

Ik draai mijn mijn ogen.

"Oké, dit is de dag. Kom mee," zegt Snow ineens.

Ze draait zich vervolgens om en ze loopt naar boven. Ik glijd van de stoel en volg haar nieuwsgierig. We lopen Snows kamer in en ze gaat meteen naar haar kast.

"Vandaag," zegt ze met haar gezicht in de kast, "kleed ik je aan."

"Wat?" vraag ik verbaasd.

Ze gooit een zwart, geraffeld kortbroekje naar me. Vervolgend vliegt er een oversized zwart Metallica shirt naar mijn hoofd. Snow draait zich even om.

"Kom op, kleedt je om," zegt ze als ze ziet dat ik nog niet bewogen heb.

Ik zucht en begin me om te kleden, wetend dat ik er toch niet onderuit kom. Het shirt rijkt tot bijna over het broekje. Snow draait zich om en inspecteert haar werk even. Dan trekt ze een paar zwarte thigh high laarzen uit haar kast.

"Snow, dit gaat echt te ver," zeg ik, wetend dat ik toch niet ga winnen.

"Trek nou maar aan," glimlacht ze.

Ik zucht en doe de laarzen aan. Snow kijkt even berekenend naar me, en gooit me dan nog een licht blauw spijker jasje toe.

"Zo, nu nog even een hoge paardenstaart en een choker, en je bent er klaar voor," Snow kijkt me goed keurend aan.

Ze geeft me een choker en doet mijn haar in een rommelige, hoge staart. Ik heb tussendoor nog niet in de spiegel gekeken, maar nu is het toch wel tijd. Ik draai me naar mijn reflectie, en schrik van mijn evenbeeld. Ik zie er goed uit, onverschrokken. Niet als mezelf, maar het was, leuk. Ik draai me terug naar Snow, die me met een afwachtende blik aankijkt.

"Oké oké, ik zie er goed uit," zeg ik.

"Goed? Je ziet eruit fantastisch uit. Ik denk niet dat er jongens zullen zijn die zijn ogen van je af kunnen houden, ook al hoop ik het wel voor ze." Snow mompelt het laatste, maar ik besluit om het erbij te laten.

"Kom, ik breng je naar school," zegt ze even later.

"Oké, dank je." ik loop achter mijn zus aan.

"Wacht nog maar even met dank je zeggen, we gaan met de motor." Snow graait de sleutels van de tafel en loopt de garage in.

Ik pak nog snel mijn tas mee. Met de motor? God, dit gaat een ritje worden.

<*><*><*>

Met een luide grom van de motor stoppen we voor school. Mensen kijken naar ons, alleen wanneer ze zien dat het Snow is, kijken ze snel weg. Ik stap af en doe mijn maak mijn helm los. Ik trek hem over mijn hoofd en geef hem aan Snow.

"Bedankt voor de rit, kom je me straks ook ophalen?" vraag ik.

"Ja hoor, maar als je weer op een date gaat, hoor ik het wel," zegt ze met een knipoog.

"Wat? Hoe weet je dat?" vraag ik verbaasd.

"Tja, ik heb zo mijn mensen. Tot straks sis," antwoordt ze, en dan rijdt ze weg.

Ik draai me om naar het schoolgebouw, en ik zie Calista aan komen lopen met Georgina naast haar zij. Georgina vertelt Calista opgewonden wat ze allemaal heeft meegemaakt in één dag, terwijl Calista rustig luistert.

Ik loop naar haar toe.

"Hey, Calista," zeg ik, als ik bij haar ben aangekomen.

"Yo, Moon," Calista pakt haar telefoon uit d'r tas, "leuke outfit."

"Oh, dank je. Snow heeft het uitgezocht," zeg ik, "nogmaals bedankt voor gister."

"Oh," Calista wuift 't weg, "'t was niks."

"Nee, ik meen het. Het betekent veel voor me. Je hebt een gunst van me tegoed," zeg ik.

Calista haalt onverschillig haar schouders op, maar toch kan ik zien dat ze 't waardeert.

We lopen de school binnen, en we zien heel veel mensen om één plek staan. Ze staan allemaal om het info bord. De uitslagen van wie er in de musical van dit jaar zullen spelen, zullen er wel ophangen. Calista en ik hebben ook drama, maar we hebben geen auditie gedaan. We lopen door en toevallig, is drama het eerste wat we hebben. We lopen de zaal in, waar mevrouw Lyttelton staat midden op het podium, maar als ze ons ziet, slaak ze een enthousiast gilletje.

"Meiden! Mijn juweeltjes!" roept ze naar ons.

Calista en ik kijken elkaar even vragend aan.

"Ja, mevrouw Lyttelton?" vraag ik dan.

"Oh, zijn jullie niet blij?" vraagt ze met een big smile op haar gezicht.

"Blij met wat?" Ik kijk onze drama docent onderzoekend aan.

"Dat jullie de hoofdrol hebben in de door mij geschreven musical natuurlijk!" roept ze dan uit.

Mijn ogen worden zo groot als schoteltjes.

"Oh, jullie hadden het nog niet gezien?" vraagt mevrouw Lyttelton.

"Nee... maar we hadden toch helemaal geen auditie gedaan?" vraag ik, nog steeds niet snappend wat er gebeurt.

"Nee, maar jullie zijn het beste van deze groep! We moeten alleen jou tegenspeler nog vinden," antwoordt ze simpel, wijzend naar mij.

Ik kijk Calista voorzichtig aan, bang dat ze ontploft. Tot mijn verbazing ziet ze er heel kalm uit.

"Mevrouw Lyttelton," Calista kijkt haar aan, "u kunt ons niet zomaar opgeven, terwijl we geen auditie hebben gedaan?"

"Oh maar lieverd, dat is precies wat ik kan," zegt ze.

"Maar misschien zijn we juist heel slecht?" probeert ze nog.

"Ik heb jullie toch gehoord en les gegeven gekkie?" zegt mevrouw Lyttelton blij.

Ik kijk Calista vanuit mijn ooghoeken aan, onderzoekend wat ze denkt.

"Nou," begint ze, "dan weet ik al de perfecte partner voor Moon hier," glimlacht ze lief, mij aankijkend.

Ik kijk met grote en waarschuwende ogen naar Calista.

"Oh?" Mevrouw Lyttelton kijkt ons vragend aan.

"U kent Nash toch wel?" Calista gaat vrolijk verder, "hij wil vast dolgraag met Moon partners zijn."

"Nash houdt niet van drama," onderbreek ik het gesprek tussen Calista en mevrouw Lyttelton.

"Nou, laten we het hem zelf vragen," stelt mevrouw Lyttelton voor.

"Oh en Calista?" voegt mevrouw Lyttelton toe, "je partner komt net aangelopen."

We draaien ons allebei om naar de deur, alleen maar om te zien dat Cole binnen komt. Een brede grijns verschijnt op mijn gezicht. Karma.

-Evita.