I love you, idiot.

5. Goede comebacks en vuisten in magen.

POV Moon.

"Wanhopig." Zegt een stem die me de kriebels geeft.

Ik durf niet op te kijken. Hoe vaak ga ik nog tegen mensen aanlopen vandaag? Dit is al de derde keer. Ik doe een hopeloze poging om mijn kleren glad te strijken.

"Sorry!" Zeg ik snel.

"Ben je blind?" Hij kijkt ons met een koude, kille blik aan.

Dan gebeurt er iets wat ik niet had verwacht.

"Tuurlijk is ze niet blind! Dat zie je toch?" Zegt Calista, alsof het overduidelijk is.

Wacht, wat? Neemt ze het nu voor me op? Ze kent me amper. De jongens merken Calista op.

"Daar merk ik anders niks van." Zegt de jongen waar ik tegen aan gebotst was.

"Dat gaat ook moeilijk met dat." Zegt Calista terwijl ze naar zijn hoofd wijst. "Straks verwond je er nog iemand mee."

Ik kijk op. Grootste. Fout. Van. Mijn. Leven. Ik zie dat ik oog in oog sta met een boekkarakter. De jongen voor me, is misschien wel een van de knapste wezens op deze aarde. Hij ziet er bijna verzonnen uit.

"Wie heeft jou uit je kooi gelaten?" Mompel ik onverstaanbaar.

De jongen met lichtbruine haren vestigt zijn kille blik weer op mij.

"Net een driejarig kind die om een snoepje bedelt." Ik hoor de afkeuring in zijn stem en tegelijkertijd schudt hij met zijn hoofd.

Ik kijk schuldbewust naar de grond.

"Jij lijkt net een zeehond die bevallen is, maar daar zeg ik toch ook niks van? Dus houd je commentaar voor je." Zegt Calista geërgerd.

Hij grinnikt even sarcastisch en kijkt ons dan verveeld aan. "Ben je klaar? Je verveelt ons."

"Ik kan nog wel iets anders doen, zoals je neus breken, zodat je je niet meer verveelt, hoor." Mompelt Calista.

Sarcastisch glimlacht ze naar hem.

Hij kijkt ons even aan, maar stopt dan zijn handen in zijn zakken. Op zijn gemakje loopt hij weg, terwijl de andere jongens volgen.

"Wat een idioten." Concludeert Calista.

Ik knik instemmend.

"Wat zei je net eigenlijk tegen hem?" Vraagt ze.

"Oh, niks belangrijks." Zeg ik, niet wetend of ik het wel, of niet moet zeggen.

"Vertel." Beveelt ze.

"Ik vroeg wie hem uit zijn kooi had gelaten?" Antwoord ik, ook al komt het er meer uit als een vraag.

Calista grinnikt. "Zijn moeder, of course."

We zijn ondertussen bij haar kluisje aangekomen. Mijn kluisje is 4 kluisjes verderop. Ze pakt haar jas uit haar kluisje, en ik doe hetzelfde. We lopen nog samen naar de uitgang. Ze pakt haar oortjes uit haar tas en we nemen afscheid. Ik loop naar mijn fiets en ik rijd naar huis. Daar aangekomen staat het eten al op tafel. Ik glimlach. Ik zie dat mijn moeder wraps heeft gemaakt met spinazie, ui, tomaat en hummus. Ik zucht gelukkig.