Ontering [Flikken Maastricht]

2.

Na een lange werkdag liet Eva zich met een zucht op de bank vallen. Een nieuwe zaak vergde veel energie en dat merkte ze aan zichzelf. Ze vond het tegenwoordig fijn om thuis te komen, iets wat ze eerder niet zo vond.
Toen Wolfs haar had meegedeeld bij Hanne in te trekken, had ze De Ponti te koop gezet. Ze vond het maar niks om in haar eentje in een voormalig pension te wonen; haar avonden te spenderen in de grote, kille, donkere woonkeuken. Toen ze er met Wolfs woonde – en daarvoor met Frank – had ze het nooit een probleem gevonden. Toen was ze niet alleen.
De geïnteresseerden voor het pension lagen helaas niet voor het oprapen. Ze had gehoopt dat er veel mensen interesse zouden tonen en het huis binnen enkele weken verkocht zou zijn, maar niets was minder waar. Het had minstens vier maanden geduurd. Alsnog vrij snel; het had natuurlijk ook gekund dat ze nog voor jaren aan het pension vast zat.
Eva richtte haar blik op de klok aan de wand. Half 6, gaf hij aan. Over een half uur zou Fleur komen. Eva had haar uitgenodigd te blijven eten, zodat ze elkaar weer eens zagen en bij konden kletsen. Dat deden ze immers veel te weinig de laatste tijd. Eva knipte wat lampjes en stak wat kaarsjes aan om het gezellig te maken, daarna begaf ze zich naar de keuken. Ze had geen zin om te koken, maar het moest toch.

"Dit is echt heerlijk, Eva", complimenteerde Fleur haar vriendin. "En ik maar denken dat je niet kon koken." Ze nam een grote hap van haar maaltijd.
"Ik heb wel wat van je vader opgestoken", lachte Eva. Wolfs legde haar altijd graag dingen over koken uit, ook al vond zij het totaal niet interessant. Nu was ze toch blij dat ze wel altijd naar hem geluisterd had.
"Hoe is het eigenlijk tussen jullie?" vroeg Fleur geïnteresseerd.
Eva fronste haar voorhoofd.
"Hoe bedoel je?" Ze nam een hap van haar eigengemaakte ovenschotel.
"Hebben jullie nog ruzie?" verduidelijkte Fleur zich.
"We hebben nooit ruzie gehad hoor", stelde Eva haar gerust. Discussies en meningsverschillen wel, maar echte ruzie niet.
"Dan is het goed", glimlachte Fleur.
In stilte aten de vrouwen hun bord leeg, waarna Eva weer een gesprek aanknoopte.
"Kom je vaak bij je vader en Hanne thuis?"
Fleur schudde haar hoofd.
"Soms, als Hanne er niet is." Fleur had het niet zo op Hanne, net zoals Eva. Ook al was de vrouw aardig, ze had nooit gedacht dat haar vader ooit met een andere vrouw dan Eva zou gaan. Het was geen eerlijke reden om haar niet te mogen, maar ze kon er niets aan doen.
"Het is toch leuk om je kleine zusje te zien?" Eva slikte een brok uit haar keel weg. Ze sprak liever niet over het feit dat haar werkpartner, beste vriend, de man op wie ze jaren verliefd was geweest – misschien zelf nog steeds – een kindje had met een ander.
"Ze is een schatje", knikte Fleur. "Als Hanne wat minder vaak thuis zou zijn, zou ik haar zeker vaker opzoeken."