Ontering [Flikken Maastricht]

6.

"Han, vanavond ga ik bij Eva eten. Dat weet je, hè?" deelde Wolfs zijn vriendin mee toen ze de woonkamer in liep. Hij zat aan de keukentafel verdiept in zijn krant terwijl zijn vriendin met haar net gezette thee in zijn richting liep.
"Het is dinsdag, dan ga ik altijd sporten, dat weet je toch?" keek ze hem fronsend aan en haalde een hand door haar donkere bos krullen.
Met een zucht klapte Wolfs de krant dicht en vouwde deze keurig op, om hem daarna op de keukentafel te leggen.
"Ik heb het je vorige week gezegd, toen vond je het goed", hielp hij haar herinneren. Er moest immers iemand thuis zijn om op Tess te passen.
"Ik dacht dat je woensdag bedoelde", haalde ze nonchalant haar schouders op.
Weer zuchtte hij. Als rechercheur kon hij zich dingen nauwkeurig herinneren, zo ook dat hij meerdere keren de dag had gezegd.
"Je weet dat dat niet zo is", beet hij haar dan ook toe.
"Zeg het maar af", was de oplossing waar Hanne mee kwam. Langzaamaan kwam de boosheid weer opzetten. Boos omdat hij tegen haar in ging.
Wolfs zag het in haar ogen.
"Je kan best eens op een andere dag sporten", vond hij.
De blik in haar ogen werd nog furieuzer.
"Je moet blij zijn dat ik het überhaupt goed vind dat je bij haar gaat eten", snauwde Hanne kwaad.
"Hier hebben we het al lang geleden over gehad", benadrukte Wolfs. Voordat ze aan een relatie begonnen had Wolfs duidelijk verteld dat Eva niet enkel zijn werkpartner was, maar ook zijn beste maatje. Hij had haar verteld dat hij om Eva gaf en dat hij voor niemand – dus ook niet voor haar – de vriendschap op zou geven, daarvoor betekende het teveel. Ook had hij haar duidelijk gezegd dat hij nooit verliefd op haar was geweest of zich seksueel aangetrokken tot haar had gevoeld. Zijn preek was deels gelogen, maar dat deerde hem niet.
"Verdomme, Floris, je weet dat dit mijn vaste sportdag is!" Kwaad als ze was maakte ze wilde gebaren met haar armen, de hete thee klotste bijna over de rand van de mok.
"En jij weet dat ik vandaag bij Eva zou gaan eten", schuwde Wolfs er nu niet om ertegenin te gaan. Hij was opgestaan van zijn stoel en stak een priemende vinger in haar richting.
"Laat die Eva toch lekker!" schreeuwde Hanne. Haar ogen leken vuur te spuwen. Bruut zette ze een stap naar voren en door haar lompigheid klotste de hete thee over de rand en viel op Wolfs zijn schouder. Meteen begon het te branden.
"Verdomme, Hanne!" slaakte hij een pijnlijke kreet en hij stond op. De kokende vloeistof brandde op zijn huid en zijn gezicht vertrok. Snel trok hij het overhemd uit zijn broek en deed het kledingstuk snel uit. De pijn werd er alleen niet minder op.
Hanne had stilletjes toegekeken naar haar partner en langzaam verdween de felheid uit haar ogen. Het maakte plaats voor voldoening. Voldoening omdat ze voor zichzelf op komt. Hij moest niet met haar sollen en dat had hij nu gemerkt, ondanks dat het per ongeluk was gegaan.
"Ik neem Tess wel mee", had Wolfs besloten. Nijdig liep hij van zijn vriendin vandaan, op weg naar boven om zijn pijnlijke schouder te koelen.