Ontering [Flikken Maastricht]

37.

's Avonds kan Wolfs de slaap niet vatten. Eva was nog steeds wat afwezig en geïrriteerd, maar nog steeds wist Wolfs niet waarom. Eva negeerde hem als hij ernaar vroeg.
Eva was vroeg naar bed gegaan en sliep dus ook al toen Wolfs de slaapkamer in kwam. Hij vond zijn weg door de pikdonkere kamer, stootte zijn teen aan een kastje en vloekte binnensmonds, om vervolgens in het bed te stappen. Tevreden wikkelde hij zich in de dekens. Aan de rustige ademhaling van Eva te horen sliep ze al.
Wolfs was niet moe, verre van zelfs. De hele avond zat de mooie vrouw naast hem in zijn achterhoofd. Hij maalde en maalde, maar de gedachten bleven als een mug rond zijn hoofd dwalen. Het eindeloze gezoem irriteerde hem. Hij wilde weten wat hij misdaan had, hij wilde weten wat er in haar hoofd omging.
Wolfs ging op zijn zij liggen. Zijn ogen waren gewend geraakt aan het donker en door het licht van een lantaarnpaal in de straat, zag hij het silhouet van Eva. Ze lag op haar zij met de rug naar hem toe. Bij iedere ademhaling veerde haar lichaam een stukje op.
Na al die jaren kon hij zich nog steeds verbazen over hoe mooi ze was. Hij prijsde zichzelf gelukkig dat hij haar als werkpartner en vriendin had.
Voorzichtig streelde hij door haar loshangende bruine lokken. Zijn gedachten gingen naar de laatste weken. Hij voelde zich zo dubbel over alles wat er gebeurd was, hij wist niet meer wat hij als realiteit moest zien. Eerst wilde hij niet bij Hanne weg, later vond hij het de enige juiste beslissing en nu denkt hij dat het toch weer allemaal goed kon komen. Hetzelfde dacht hij over Eva. Hij voelde zich aangetrokken tot haar, ze zoenden een aantal keer met elkaar en belandden zelfs in hetzelfde bed. En ondanks dat er toen niets gebeurde, betekende dat niet dat het minder erg was.
Verder en verder verzonk Wolfs in zijn gedachten. Hij ging op zoek naar de connectie tussen de twee dingen; tussen Eva en Hanne, tussen twee ontzettend belangrijke vrouwen in zijn leven. Maar na graven en graven kwam hij tot een belangrijke conclusie, een eyeopener was het zelfs. De connectie was namelijk nergens te vinden. Zijn gevoelens voor Eva en het feit dat zij dichter naar elkaar groeien, droegen niet bij aan zijn keuze voor Hanne. Hij zag het als twee gescheiden werelden.
Nog steeds dezelfde reden hing hem voor de ogen als jaren geleden, de reden waarom hij er nooit voor was gegaan met Eva. Het mocht niet, het kon niet. Ze waren beste vrienden en bovendien werkpartners, dan konden ze toch geen relatie hebben?
Wat er de laatste tijd met Eva gebeurde was meer spel, dacht hij. Elkaar aftasten en stiekem doen wat eigenlijk niet mocht. Hij zag er niets serieus in, daar was hij jaren geleden al mee gestopt. Bovendien dacht hij te weten dat Eva er ook niets meer van hoefde te hebben, dat zij vrede had genomen met welke soort band er tussen hen hing.
Plotseling leek alles op zijn plaats te vallen. Eva voelde zich misschien niet hetzelfde als hij over hun verhouding.
Nu hij de gebeurtenissen tussen hen en haar reactie van die middag met elkaar in combinatie bracht, werd het allemaal een stuk duidelijker. Hij begreep ineens dat hij Eva misschien wel valse hoop had gegeven door alle signalen van de laatste weken. En dat het misschien extrahard bij haar aankwam toen hij haar vertelde dat alles weer goed zou komen met Hanne.
Eva had zichzelf verraden. Hoe ze alles altijd zo mooi wist te ontkennen en kon doen alsof er niets aan de hand was; die tijd was geweest. De emmer was overgelopen en Wolfs wist dat de tijd daar was om dingen recht te zetten. Als hij haar wilde, moest hij ervoor gaan, voordat Eva zich weer zou afsluiten van alles en iedereen.