Ontering [Flikken Maastricht]

36.

Toen Wolfs weer bij Eva thuis aankwam trof hij haar aan de keukentafel. Ze zat verdiept in haar laptop, vermoedelijk bezig met een zaak.
"Hé", begroette ze haar partner zonder op te kijken van het beeldscherm. Wolfs begroette haar ook en liep naar de keuken om wat te drinken voor hen in te schenken.
Hij zette Eva een chocomel voor en nam zelf een biertje. Hij werd bedankt door zijn partner en hij nam plaats tegenover haar aan tafel. Eva klapte haar laptop dicht.
"Hoe was het?" vroeg ze hem uit interesse, en stiekem ook een beetje uit nieuwsgierigheid.
Wolfs nam een slok uit zijn flesje en liet de glimlach weer op zijn gezicht verschijnen.
"Goed", knikte hij, "heel goed eigenlijk."
Eva keek hem nieuwsgierig aan.
"Vertel."
"Hanne heeft zich ingeschreven bij de kliniek die ik gevonden had, ze gaat morgen", glimlachte hij.
"Oh, echt?" reageerde Eva verbaasd. Ze was net zo ontdaan als dat Wolfs was geweest. "Wat goed."
Wolfs knikte en nam nog een slok van zijn bier.
"Alles komt weer goed", glimlachte hij tevreden.
Eva voelde een brok in haar keel. Bedoelde hij dat alles weer hetzelfde zou worden als voorheen?
"Dus het komt weer goed tussen jullie?" vroeg ze ter verduidelijking.
"Ja, dat denk ik wel, ja", knikte Wolfs.
Eva's blik verstarde. Het deed haar meer dan ze verwacht had. Ze wende haar blik van hem af en staarde naar het houten tafelblad.
Natuurlijk had Wolfs meteen door dat er wat scheelde.
"Wat is er nou?" vroeg hij bezorgd en hij pakte haar hand vast.
Eva lichtte haar hoofd op.
"Niets", zei ze zo overtuigend mogelijk.
"Jawel", hield Wolfs vol. Zo gemakkelijk kwam ze niet van hem af.
Eva zuchtte en liet haar rug tegen de leuning vallen en sloeg haar armen over elkaar.
"Ik dacht gewoon...", begon ze, maar ze nam niet de moeite om haar zin af te maken. "Weet je, laat maar", zei ze en ze stond op van de stoel. Ze had zich vergist. Ze dacht dat er wat opbloeide tussen hen, dat ze misschien wel een toekomst hadden samen. Ze hadden het ontzettend leuk samen de laatste tijd en ze was ervan overtuigd geweest dat Wolfs echt niet meer terug wilde naar Hanne, maar niets bleek minder waar. Zijn openbaring kwam bij haar aan als een scherpe dolk in haar hart.
Ze liet haar halfvolle glas voor wat het was en liep naar de gang.
Wolfs volgde meteen haar voorbeeld.
"Eef?" Hij volgde haar de trap op. "Wat is er nou?" probeerde hij nogmaals, maar hij kreeg geen gehoor.
Eva opende de deur van haar slaapkamer en gooide deze met grote kracht weer dicht. Met de klap wilde ze zeggen dat ze geen tegenspraak duldde en al helemaal geen zin had in zijn gezelschap.
Verbouwereerd liep Wolfs de trap weer af en hij plofte neer op de bank. Hij nam in gedachten hun gesprek door en vroeg zich af wat hij verkeerd gedaan of gezegd zou kunnen hebben, maar hij snapte er niets van. Hij besloot om haar maar te laten en het er later met haar over te hebben.