Ontering [Flikken Maastricht]

5.

Er hing een lentezonnetje in de lucht, het waaide amper en de temperatuur was meer dan goed. Het was de perfecte reden voor Eva en Wolfs om weer eens te gaan lunchen samen. Het was lang geleden dat ze dat voor het laatst hadden gedaan. Omdat het de laatste maanden niet erg lekker liep tussen hen, hadden ze er lang geen behoefte meer aan gehad.
"Ik hoorde van Fleur dat ze was blijven eten", begon Wolfs het gesprek tussen hen.
"Dat klopt", knikte Eva, "het was gezellig."
"Ze zei ook dat het goed te eten was, dat het bijzonder lekker was zelfs." Wolfs kon zijn oren nog steeds niet geloven. Eva is nooit een sterren-kok geweest en ze zei ook altijd zelf dat ze er niets van bakte, letterlijk. Maar stiekem viel dat dus eigenlijk beste mee.
Eva grinnikte om de manier waarop hij het uitsprak.
"Ik heb best wat dingen van je opgepikt hoor", knipoogde ze.
"Daar ben ik blij om", glimlachte Wolfs. "Maar nu wil ik het natuurlijk wel proeven."
Dat had ze niet verwacht. Het boterde de laatste tijd niet erg tussen hen, maar daar was ineens niets meer van te merken.
"Is goed hoor", knikte ze. "Lijkt me gezellig als je komt eten."
Wolfs trok zijn mond open om wat te zeggen, maar Eva was hem voor.
"Zonder Hanne", zei ze resoluut.
"Eef..." Hij vond de toon niet leuk waarmee zij over Hanne sprak. Ze was wel zíjn vriendin.
"Of mag je van haar niet bij mij blijven eten? Mag alleen zíj uiteten en ben jij er alleen als oppas?" voegde Eva er bars aan toe.
"Eva." Ditmaal klonk hij serieuzer. "We hebben het hier al eens over gehad en dat gaan we niet nog eens doen, anders ben ik weg." Hij stak een priemende vinger in haar richting terwijl hij de woorden uitsprak. Ze hadden al te vaak discussies over dit onderwerp gehad.
"Ik snap gewoon niet waarom je met haar bent", ging Eva er toch over door.
"Ik hou van haar", was zijn verklaring.
Eva vond het moeilijk om te geloven.
"En ben je ook verliefd op haar?" Het was de vraag die ze niet zou moeten stellen, omdat de kans op een teleurstellend antwoord groot was.
Wolfs kon niet anders dan eerlijk zijn. Het prachtige paar ogen voor zich dwong hem ertoe om de waarheid te zeggen. Hij slikte en wachtte nog even.
"Wat heeft dat er nou mee te maken", antwoordde hij nors. Hij was nooit verliefd op haar geweest. Ja, hij vond haar leuk, mooi en lief, maar kriebels voelde hij maar bij één iemand. Namelijk bij de nog leukere, nog mooiere en nog lievere dame voor hem. Maar Hanne was zwanger en hij wilde zijn kind niet – alweer – achterlaten, daarom trok hij bij haar in. Ze was een leuke vrouw en daarom vond hij het niet erg, hij wist toch al dat hij Eva nooit zou kunnen krijgen.
Zuchtend pakte Eva de lunchkaart van de tafel en sloeg deze open. Het beste was om het er maar niet meer over te hebben.