Ontering [Flikken Maastricht]

27.

Eva had lang getwijfeld. Ze stond op het punt om haar werkpartner op te bellen en hem te vertellen over de openbaring van Hanne. Ze deed het enkel niet. Ze wilde hem niet kwetsen, hij had het al lastig genoeg de laatste tijd.
Zuchtend zette ze een bord bami met satéstokjes in de magnetron. Ze had totaal geen zin om te koken en het was minstens een week geleden dat ze Chinees op had, dus het mocht van haarzelf. Eva dekte de tafel voor zichzelf. Een mes, een vork en een glas water. Ze was er nog steeds niet aangewend om alleen te eten. Het was zo gewoon geworden om iedere avond een uitgebreide maaltijd voorgeschoteld te krijgen van haar partner. Nu pas besefte ze hoe goed ze het toen eigenlijk getroffen had met hem. Op het moment dat de magnetron piepte en Eva het apparaat uitzette, klonk er vanaf de andere kant van het huis de deurbel. Eva had geen idee wie dat kon zijn om dit tijdstip, ze verwachtte niemand. Toen de bel nog eens stevig werd ingedrukt, zette ze snel haar dampende bord op de keukentafel en liep ze richting de hal.
"Wolfs." Verbaasd hield ze de deur voor hem open.
"Hé", glimlachte hij flauw. Hij volgde haar richting de woonkamer.
"Wat kom je doen?" vroeg ze nieuwsgierig, nog steeds enigszins ontdaan van zijn spontane bezoek.
Hij schraapte zijn keel.
"Ik, eh, ik wilde met je praten." Zijn oog viel op de gedekte tafel en het volle bord. "Sorry, ik zal een ander keer terugkomen", voelde hij zich bezwaard.
"Nee", hield Eva hem abrupt tegen. Ze glimlachte liefelijk. "Het geeft niet, ga zitten. Wil je wat te drinken?" Zonder een antwoord af te wachten liep ze de keuken in om een glas rode wijn voor hem in te schenken. Het laatste beetje schudde ze uit de fles waardoor het glas karig gevuld was..
"Sorry, meer heb ik niet", verontschuldigde ze zich.
Wolfs had plaatsgenomen aan de keukentafel en glimlachte dankbaar. Eva ging zitten op de stoel tegenover hem en liet haar ogen hangen op haar bord.
"Ga gerust eten", zei Wolfs snel toen hij haar twijfeling voelde. "Eet smakelijk."
Eva bedankte hem en draaide de slierten bami om haar vork. Ze blies kort en bracht het daarna haar mond in.
"Waarover wilde je praten?" vroeg ze met volle mond.
"Over gisterenmiddag", begon Wolfs. "Ik denk dat je gelijk had", bekende hij. Wolfs zuchtte en sloeg zijn ogen neer. Het tafelblad werd ineens bijzonder interessant. Na een korte pauze sprak hij verder. "Je had gelijk, het kan niet langer zo. Ze heeft hulp nodig. Ik ben bang dat het anders nog verder uit de hand loopt."
Eva legde haar vork neer en keer haar werkpartner medelevend aan. Ze zag aan hem dat hij het er moeilijk mee had, wat ook niet zo gek was.
"Is er nog meer gebeurd?" dacht ze.
Wolfs schudde resoluut zijn hoofd.
"Nee, dat niet. Maar ze is zo... zo boos, kwaad eigenlijk. Ik ben gewoon bang dat..." Zijn stem verzwakte. Hij kreeg het niet over zijn lippen heen.
"Dat ze Tess wat aan doet?" raadde Eva.
Wolfs slikte. Hij haalde zijn handen zuchtend door zijn grijze lokken.
"Ik weet het niet", schudde hij zijn hoofd. Zijn stem zacht en emotievol.
Eva glimlachte kleintjes en legde haar hand op de zijne en liet hun vingers verstrengelen. Zijn hand was zweterig door de zenuwen en emoties.
"Je doet het goede", sprak ze hem toe.
Wolfs glimlachte dankbaar waarna hij van de houten keukenstoel opstond. Hij wilde haar niet langer ophouden. Eva liep met hem mee richting de voordeur. Aarzelend wachtte Wolfs met het openen van de deur. Twijfelend pakte hij Eva's hand vast.
"Je betekent veel voor me, dat weet je toch wel?" Ze moest het weten. Ze had het recht het te weten. Hij kon zich geen beter maatje voorstellen.
Eva knikte langzaam. Haar gedachten zaten bij zijn vingers die liefdevol haar hand betastten en over haar knokkels streelden.
"Dankjewel, Eef. Voor alles", zei Wolfs haar.
"Je hoeft me toch niet te bedanken", wuifde Eva het weg. Ze fluisterde en haar stem haperde licht. Dat zo'n kleine handeling haar al week kon laten voelen in de benen, daar kon ze niet aan wennen.
Wolfs zette een stapje dichterbij. Hun hoofden waren nog maar enkele centimeters van elkaar verwijderd. Ze konden elkaars warme adem op hun gezichten voelen blazen.
"Ik wil dat je het weet", fluisterde hij tegen haar lippen.
Eva gaf een kneepje in zijn hand. Haar adem stokte en ze kon niet meer normaal nadenken. Haar keel was droog, alsof ze al dagen niets meer gedronken had. Haar ademhaling versnelde en ze sloot kort haar ogen.
"Laat het me zien dan", ademde ze tegen zijn licht openstaande mond.
Deze woorden brachten Wolfs over de drempel. Vol overtuiging maakte hij de centimeters millimeters en de millimeters micrometers. De afstand verdween en twee paar zachte lippen vonden elkaar voor een korte, maar passievolle kus.
Zo snel als hun lippen elkaar hadden gevonden, zo snel waren ze ook weer van elkaar verwijderd. Geen centimeters ditmaal, maar meerdere decimeters. Eva en Wolfs staarden elkaar kort in de ogen aan, maar maakten hier al gauw een einde aan. Het was veel te ongemakkelijk.
"Ik moet maar eens gaan", mompelde Wolfs zacht. Zonder reactie af te wachten wendde hij zijn blik van haar af.
"Trouwens, Wolfs", onderbrak Eva hem. Ze liep hem achterna en hun blikken kruisten elkaar. Eva moest haar best doen om zich niet weer te verliezen. Ze schudde haar gedachten van zich af en trok haar mond weer open. "Ik ben niet zwanger", vertelde ze hem.
Wolfs knikte langzaam.
"Oké", mompelde hij. Door de ongemakkelijkheid die er nog steeds heerste kon hij het nog niet opbrengen om zich opgelucht te voelen. Hij trok de voordeur open. "Tot morgen", zei hij zacht. Hij beende het huis van zijn partner uit en trok de deur achter zich dicht. Pas toen kon hij opgelucht ademhalen en zijn gedachten op orde brengen.