Korku Okulu

Korku Okulu - 18.Bölüm - Dosya

Görevimiz kağıtta bulunan adresteki eve gidip oradaki bir dosyayı alıp tekrar buraya gelmekti. Bunun için yorulmaya değmezdi ama Cenk için yapmak zorundaydık. Kağıdı cebime koydum. Eve dönmemiz gerektiği için taksiye binip eve gittik. Evimizin önüne vardığımızda herkes kendi evine doğru gitti.

Eve gelir gelmez bilgisayarımı açtım. Tülin ve Efsun'dan habersiz bu ev hakkında araştırma yapmam lazımdı. Hepimiz birlikte araştırdığımızda sonuç olarak tehlikeli bir yer çıkarsa benimle birlikte gelmeyebilirlerdi, o yüzden tek araştırma yapmam lazım ve sonucu onlara söylememem gerek.

Adresi internete yazdığımda karşıma kağıtta yazan dosya çıktı. Bu dosya her neyse çok aranmış ve önemli bir dosya olmalıydı. En azından internette çıkan sonuçlar. bunu gösteriyordu.

Araştırmam bittiğinde annem eve gelmişti. Bana nasıl olduğumu sordu, bende "İyiyim" dedim. Daha sonra annem salona geçti. O anda annemin çığlıklarıyla yerimden hopladım. Hemen annemin yanına koştum. Her yer paramparça olmuş ve kan içindeydi. Annem şok geçirmiş bir şekilde bana bakıyordu. Bana "Bunlar ne?" diye sordu.

Açıklama yapamadan odama doğru koştum. Korkumdan gözümden yaşlar gelmeye başladı. Hemen Tülin'i aradım. Tülin ağlayarak bana "Buğra ağır yaralı merkezdeki hastanedeyiz!" dedi. Salondaki kanların Buğra ile alakalı olabileceği geldi aklıma.

Ama Buğra hiç bizim eve gelmemişti bile bu nasıl olabilirdi ? Efsun'a bir şey olabileceğinden şüphelenip Efsun'u aramaya başladım. Telefonu bir türlü açmıyordu. Tekrar annemin yanına gidip bunların arkadaşıma yaptığım bir şaka olduğunu söyledim ve biriktirdiğim tüm parayı anneme verdim ve koşarak Efsun'ların evine gittim. Kapıyı Efsun açtı "Hoşgeldin!" dedi. Telaşlı bir şekilde "Gitmeliyiz!" dedim. Efsun'da üstüne bir şeyler alıp benle birlikte geldi. Merkezdeki hastaneye hem Buğra'nın nasıl olduğunu öğrenmek için hem de Tülin'i çağırmaya gittim. Gittiğimizde Tülin Buğra'nın odasının önünde bekliyordu. Bizi gördüğünde "Hayati tehlikeyi atlattı." dedi. Bu sırada her şeyden habersiz olan Efsun bize tip tip bakıyordu.

Tülin'i de yanımıza alıp gitmemiz gerektiğini söyledim. Hızlı hızlı adımlarla giderken Efsun bana nereye gittiğimizi sordu. "Dosyanın olduğu eve gidiyoruz." dedim. O sırada önümüzden geçen otobüse bindik.
.
.
.
Sonunda varmıştık, dosyayı bir an önce alıp bu eziyetin bitmesini istiyordum. Ev dıştan bakınca çok ürkütücü gözüküyordu ama buraya kadar gelmişken geriye dönemezdik.