Korku Okulu

Korku Okulu - 33.Bölüm - Ürkütücü Ev

Oradan çıktıktan sonra ayrılıp evlerimize gittik. Bugün oraya gidemezdik, hava neredeyse tamamen kararmıştı. Eve girdiğimde evin içinden çıt bile çıkmıyordu. Sakince dinlenebilmem için çok iyi bir şeydi. Koltuğa uzanıp elime telefonumu aldım.

Hemen Wattpad'a girip hikaye okumaya başladım.

Hikayeyi okurken telefondan mesaj sesi geldi. Mesajı gönderen Melis'di. Kağıtta yazan evin adresini bulup bana göndermiş. Eve baktığımda evin ürkütücü gözüktüğünü gördüm. Fotoğrafa bakarken bir mesaj daha geldi. "Bu evin son çekilmiş fotoğrafı. Fotoğraf 1989 yılında çekilmiş. O tarihten sonra da kimse uğramamış."

Bu mesajı gördükten sonra ev ile ilgili olan tüm düşüncelerim değişti. Neden oraya yıllardır girilmiyor onu düşünmeye başladım. Ama Cenk bu evde olduğuna göre demek ki bu haber yalandı.
.
.
.
Telefonun sesiyle uyandım, Tülin arıyordu. Telefonu kapatıp, üstüme bir şeyler alıp aşağı indim. Efsun, Tülin, Melis hepsi beni bekliyordu. Hiç beklemeden adreste verilen eve doğru gitmeye başladık. Aslında adres hakkında en ufak bir bilgim bile yoktu. Nasıl bulacağımızı bilmiyordum. Melis o sırada " Adresin uzaklığı burdan yürüyerek yarım saat." dedi. O zaman bize fazla uzak değildi. Ama eminim ki hiç bilmiyordum.

Ev dıştan ürkütücü gibi duruyordu ama bu durum beni etkilemezdi. Hemen içeriye girip Cenk'i almamız lazımdı. İlk defa böyle bir ahşap ev görmüştüm. Diğerlerine göre çok büyüktü. Evin önüne doğru adım atan ilk Tülin oldu. Arkasından da biz geldik. Kapının önünde büyük bir tokmak vardı. Tokmağa vurup kapının açılmasını bekledik. Kapı bir anda açıldı ama kapının arkasında kimse gözükmüyordu. Kapı açıldıktan sonra evin içinden yankılanan sesler gelmeye başladı. Dışarda olduğumuz için hiçbirimiz bu seslere anlam verememiştik.

Sesleri duyduktan sonra içeri girmeye korkar gibi olduk ama Cenk için bunu yapmak zorundaydık. Yavaş adımlarla içeri girmeye başladık. İçeri girdikten hemen sonra arkamızda olan kapı hızlı bir şekilde kendiliğinden kapandı. Efsun o an kendini çığlık atmaktan tutamadı.

Ev adeta bir köşk gibiydi. Kaç tane odası olduğunu sayamıyordum bile. Ama her yeri eskimiş olduğundan bir çöplüğe dönüşmüştü. Biraz evi inceledikten sonra gürültülü bir ses geldi. "Bu evden hepiniz sağ çıkamayacaksınız." Hepimiz tüm gücümüzle çığlık atmaya başladık. O anda Melis'in sesini duydum "Efsun yok!"