Korku Okulu

Korku Okulu - 20.Bölüm - Halisünasyonlar

"Kim olduğumu öğrenmek istiyorsan sonraki görevleri bitirmelisin. Görev seçmediğinde veya yapmadığında başına kötü olaylar gelecek!" dedi. Resmen benimle oyun oynuyordu. O sinirle orayı terk ettim. Aşağı indiğimde Tülin, bana görevin ne olduğunu sordu. İlgilenmediğimi söyledim. Oradan otobüse binip evlerimize gittik.

Eve vardığımda kapıda annem karşıladı. Yüzünden belli olduğu üzere bana çok kızmıştı. "Neredeydin ?" dedi. Hiç bir cevap vermeden öylece baktım suratına. Benden bir cevap bekliyordu, biraz düşünerek "Hastanede Buğra'nın yanındaydım." dedim. Aslında yalan da söylememiştim Buğra'nın yanına uğramıştım.

Odama gittiğimde yatağımın üzerine uzanarak düşünmeye başladım. Bize ne yapabilirdi ? Başınıza kötü olaylar gelecek derken ne gibi olaylar ? Aklımda o kadar çok soru vardı ki çözümlemeye kalksam işin içinden çıkamazdım. En iyisi uyumak ve her şeyden bir süreliğine uzaklaşmak.

Gördüğüm kabustan o kadar etkilenmiş olmalıyım ki uyandığımda her yerim ter içindeydi. Herkesin gözleri bembeyaz üstlerinde kan lekeleri vardı ve tek hedefleri bendim. Sanırım bu tür şeyleri çok düşündüğümden böyle bir kabus gördüm.

Yüzümü yıkadıktan sonra aynaya tekrar baktığımda ayna kırılmıştı. Nasıl olabilirdi bu ? Bu sırada aynayı iyice incelerken o kırık aynadan arkamda karanlık bir şeyin olduğunu gördüm.
.
.
.
Uyandığımda annemin başımda beklediğini gördüm. O şeyleri gördükten sonra bayılmışım. Annem bana neden bayıldığımı sordu. "Arkamda garip bir cisim gördüm ve hiç bir şey olmadığı hâlde ayna kırıktı ve o anda şok geçirdim heralde." dedim. Annem yüzüme tedirgin bir şekilde bakarken "Ayna kırık felan değildi ayrıca banyoda gariplik yoktu." Bunu duyar duymaz kendimden şüphelenmeye başladım. Doktor kontrol için odaya geldiğinde annem benim bir psikologa görünmemi söyledi. Aslında haksızda denilemezdi. Özellikle şu son yaşadığım olaylar yüzünden gerçekten rahatlamam lazımdı.

Doktor, bugün taburcu edileceğimi hatta istersem yarın da psikologa gidebileceğimi söyledi. Ne kadar erken başlarsak benim için o kadar iyi olacak. Hastaneden çıktıktan sonra annemle birlikte bir kafeye geçtik. Siparişlerimizi verdikten sonra beklemeye başladık. Yalnız kafedeki herkes bana bakıyordu. En sonunda sinirlenip "Ne bakıyorsunuz sorun mu var ? dedim. O sırada annem "Selin kimle konuşuyorsun ?" dedi. "Anne görmüyor musun ? Herkes bana bakıyor!" dedim. Bunu dedikten sonra annem beni yerime oturttu ve kafede bizden başka kimsenin olmadığını söyledi. Kafede kimse yoksa benim gördüğüm kişiler kimdi ? Peki ya o kırık ayna ?