Tracheon: Master Plan

Chapter 17

Chapter 17

Them

RISEL

I am aiming to take a shot on Cobert when he dodge most of my shots and he pull the trigger when he comes close to us. But for then, Gyllia immediately blocked the bullets for Erense. In that moment, Gyllia falls on the ground. I didn't notice the presence of Earle in my back that he has beaten me with the baseball bat on his hand.

He never stopped until my face was lie on the ground, and I'm not sure to what I see—Erense's gone. In just a matter of seconds, I opened my eyes in a not familiar place. I saw Erense, alive—standing in front of me.

"Risel!" she called as if I'm gone from my consciousness.

"Erense..." at naalala ko ang mga nangyari bago ako mapunta dito. "Si Gyllia!"

"Anong nangyari sa kanya?"

Unti unting bumalik sa akin ang mga iyon. Hindi ko alam kung totoo ba o hindi. Parang panaginip na nangyari sa totoong buhay. Ang gulo! Hindi ko maintindihan kung anong nangyayari sa amin ngayon. Bakit nasa ganitong lugar kami? Hindi ko matandaan na nagpunta ako dito.

"She's been hit... to save you."

She bowed her head in guilt, "she doesn't need to do that."

Nagtaka naman ako sa sinabi niya, "she did it because she want you to live."

She raised her chin, "she doesn't need to do it because it was a fragment of our brain."

"I don't get it."

"I actually don't know either; I gain my consciousness when I tried to think about reality then it brought me back. There are cable connecting in our brain or somehow they put microchips on our head that manipulates the activity of our brain. Is so that happen, everything happened wasn't real..." she said, didn't imagine how she say those words. "Carry Gyllia, we have to get out of this place."

I panicked, "wait, I still have more questions!"

"Later, Risel. There's more need to know than that."

Hindi pa rin bumabalik sa kanyang malay si Gyllia. Pinunasan ko naman ang dugo sa kanyang ilong. Pinulsuhan ko naman ito at nakahinga ako ng maluwag ng maramdaman ko iyon. Nagtaka ako kung bakit hindi namin kasama ang tatlo gayong hindi naman totoo ang lahat ng ito.

Dahan dahan ko namang binuhat si Gyllia mula sa kanyang kinauupuan. Doon ko lang din napansin ang ilang kable na siyang nagiging transmitter sa aming utak. Natatawa na lang ako dahil hindi ko alam na lahat pala ng paghihirap na ginawa namin ay ang utak lang namin ang gumagalaw? But all of that feel is real. The pain is real. All of it, I felt it.

"Ano nang gagawin natin? Paano tayo makakalabas?" tanong ko kay Erense.

She shook her head, "I don't know..."

As we head to the metal doors, natigil naman si Erense nang suriin iyon. Nang tingnan ko rin kung anong nangyari ay iyon pala ay may keylock ito. Erense tried to use some combinations pero nag-e-error at hindi ma-access iyon.

"What now?" I asked her.

She didn't respond, at least she tried again to do it. We heard alarms on the outside of the room, that means that they know about us trying to escape. As I look at the ceiling, there's a few camera's on the corner and of it, near to us—as if were trying to say something because of it's both side's movement.

Kinalabit ko naman si Erense pero inalis lang nito ang kamay ko sa kanyang braso kaya naman sapilitan ko siyang inilingon sa akin at itinuro ang camera na patuloy sa paggalaw nito. Hindi rin naman ma-gets ni Erense kung bakit gano'n iyon. Pero agad siyang kumuha siya ng bakal at binato niya doon. Nalaglag na lamang sa sahig ang basag na camera.

"Bakit mo ginawa 'yon?" gulat kong tanong sa kanya.

Napasinghal naman ito, "hindi naman natin alam kung anong meron 'don. Mamaya minamatyagan na pala ang paglabas nila at nakahanda na sila doon."

Nanahimik naman ako sa sinabi niya pero ilang saglit lang din ay automatic na nagbukas ang pintong iyon. Buo ang pagtataka namin ni Erense kung paano nangyari iyon. Sinilip naman ni Erense ang hallway at nang masigurado naman namin na safe kaming makakatakbo ay lumabas na kami ng kwartong iyon.

Wala kaming idea kung paano kami makakalabas dito dahil hindi naman namin alam kung nasaan kami ngayon.

"Shit!" Erense hissed.

Nagulat din ako dahil sa kabilang hallway ay paparating na ang mga guards na siyang magdadakip sa amin. Agad naman namin na tinahak ang kabilang hallway kung saan mas mabilis kaming nakalayo dahil sa pasikot sikot na hallway na nadaanan namin.

"Ano nang gagawin natin, Erense? Hindi natin alam kung paano makalabas dito."

"Hahanapin natin, iyon ang paraan." Aniya, bakas sa kanyang boses ang determinasyon. Hindi ko naman makita ang pag-asa na makakalabas pa kami dito.

Mula sa realidad ay pati ang utak namin ay isa lang ang kailangan naming gawin. Ang umiwas sa kamatayan. Tumakbo at iligtas ang sarili.

Muli namang may nakasalubong kaming mga guards sa dulo ng hallway kaya ang sunod na ginawa namin tumakbo pabalik pero napahinto rin kami ng biglang dumating ang ilan pang guards.

Shit! We're cornered.

Naramdaman ko naman ang pangangalabit ni Erense sa akin at ang pagdidirekta ng ulo niya sa isang lugar. Doon ko nakita ang hagdan.

"In my count, you go first." Aniya.

"On your knees or we'll shoot you rather." Utos sa amin ng isang guard. "Now!"

"Go, Risel!" as she said the signal, agad naman akong dumirekta sa hagdan. Pinaulanan naman kami ng mga guards pero tumama lang din ang kanilang mga bala sa kabilang grupo ng guards. Nang makapasok kami sa hagdan ay sinarado ni Erense ang pinto. "Hurry, Risel!"

Kahit bigat na bigat na ako kay Gyllia ay hindi ko na lang inintindi iyon kundi nagmadali na lamang akong makaakyat. Nang marating namin ang top floor ay malinis ang hallway doon. Nakita namin ang isag room doon na mukhang bukas kaya naman doon na agad kami pumunta.

'Deceased Room'

Nang makapasok kami sa loob ay sinigurado ni Erense na hindi kami makikita dito dahil nang paparating ang mga guards ay nilagpasan lang nila ang kwartong ito. Nang makapagpahinga naman kami ni Erense ay pansin namin ang pagbabalik ng malay ni Gyllia.

Nang unti unti namang minulat ito ang kanyang mga mata ay muling may tumulong dugo sa kanyang ilong na siyang kinagulat niya. Nang sinubukan naman niyang gumalaw ay nasaktan siya kaya naman nang lapitan namin ni Erense at suriin kung bakit. Doon lang namin nakita ang pamamaga ng kanyang balikat.

"Ang sakit!"

"This is where you shot, Gyllia..." nagtatakang tiningnan naman ako ng dalawa. "You were nearly killed..."

She shook her head, tears fall from her eyes. "I killed Marco with my own hands... and I can't do anything to save him..." she sobs. Pinatahan naman siya ni Erense, "I killed him!"

"No, you don't... you're not that Gyllia, okay?" she said.

But I stood up, wondered on the place we stay to hide. There's a three bed, cover with white linens under the human molded form. As I came nearer to it, I actually remember something of the three.

Them.