Never give up on something (a louis tomlinson fictie)

Hoofdstuk 17

* Louis POV *

Ik hoorde een hele harde bonk. Ik schrok en rende naar de badkamer deur toe. "Nien! Nina, wat is er? Hoor je me? please geef antwooord!" riep ik. Ik bleef even staan wachten, maar nee, geen antwoord.

Ik nam een stap achteruit en trapte de deur in. Daar zag ik Nina liggen. Ze zag er spierwit uit, en er lag een plasje bloed om haar heen.

"Shit, Nien. Ik moest je ook niet alleen laten." zei ik tegen haar, proberend mijn tranen tegen te houden.

"Niall, bel een ambulance, en snel!" riep ik naar de kamer naast ons. Ik pakte Nina haar hand vast en bleef zo zitten totdat Niall binnen kwam. Hij kwam aanrennen, en toen die Nina zag, rende die gelijk naar de huiskamer.

Ik hoorde Niall beneden druk bellen. Angela en Marieke waren naar boven gekomen en zaten er nu ook bij. En Nina, die was nog steeds niet bijgekomen. Er liep een traan over mijn wang.

"Het is allemaal mijn schuld, Nina alsjeblieft, vergeef het me. Ik wil perfect voor je zijn, maar ik doe je alleen maar pijn." zei ik zachtjes tegen haar en ik begon in huilen uit te barsten.

"Louis, kom op, dit is helemaal niet jou schuld. Ze at en dronk gewoon niet zo goed, en ze is niet lekker geworden en is verkeerd terecht gekomen." zei Angela. Marieke was naar me toe gelopen en had me in een knuffel getrokken. En ik werd weer iets rustiger.

Het voelde wel fijn. Maar niet zo fijn als bij Nina. Dat voelde zo vertrouwd. Ik hou echt van haar, met heel mijn hart. Bij die gedachten moest ik weer huilen. "Mariek, ze verlaat me toch niet? Zeg alsjeblieft dat ze dit overleefd!" zei ik tussen het snikken door. Marieke keek even naar Nina, en toen naar mij.

"Nee Louis, ze verlaat je niet. Nina is sterk, dat weet jij ook. Ze heeft al zoveel dingen meegemaakt, dit overleeft ze ook" zei Marieke, en wreef zachtjes met haar hand over mijn rug. We hoorden mensen naar boven komen rennen, en Marieke liet me los.

Niall kwam naar boven gerend met Liam. "D-De ambulance.. , z-ze komen er-eraan." zei Niall uitgeput. Liam kwam naast me zitten en sloeg een arm om me heen. Hij had een theedoek meegenomen en had die om de wond in Nina's hoofd vastgebonden, zodat hij het bloeden zou tegenhouden.

5 minuten later kwamen Zayn en Harry naar boven, samen met twee ambulance broeders en een brancard. De mannen vroegen of we aan de kant wilden gaan, en ze bekeken de wond.

Ook meette ze haar hartslag en haar bloeddruk en ze deden zo'n raar ding om haar nek. "Heeft ze de laatste tijd genoeg gegeten?" vroeg de ene man aan mij. "Euh-euhm, j-ja, i-ik denk van wel." zei ik twijfelend. De man knikte en ze legden samen Nina op de brancard. Nina had een erg breedde trap, dus ze konden de brancard naar beneden tillen. Ze zetten Nina in de auto, en ik ging mee.

Niall was naar de slapende Annabel gegaan, en als ze wakker zou worden, dan zou hij haar alles uitleggen, maar heel voorzichtig. Liam, Zayn en Harry waren naar beneden gegaan, samen met Angela en Marieke. En ik, ik zat nu hier, in de ambulance, opweg naar het ziekenhuis.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd ze naar de spoed-eisende hulp gebracht. Ik werd naar de wachtkamer verwezen.

Ik ging zitten en pakte mijn mobiel, stuurde een berichtje naar Liam:

Hee Li,

Nina is nu naar de spoed-eisende hulp gebracht en ik zit nu hier in de wachtkamer. Ik kan het echt niet meer volhouden man. Ik moet echt weten of ze dit overleeft. Ik kan echt niet zonder haar Li, ze is mijn alles. Kan je alsjeblieft hier heen komen? En kan je aan Harry vragen of hij ook mee wil komen? thnxx Li.

Ik keek het berichtje nog een keer na en verzond hem toen.

Een half uurtje later liepen de jongens het ziekenhuis binnen. Toen ze mij zagen liepen ze gelijk naar me toe. Liam keek vol medelijden naar me, en gaf me een snelle knuffel.

Er rolde een traan over mijn wang. Harry gaf mij ook een knuffel. Ik barste in tranen uit. "Harry, ze gaat toch niet dood? Waarom wordt ze nou niet wakker Harry?" snikte ik om zijn trui. "Ze wordt vast wel wakker bro, kalm aan." zei Harry, hij liet me los en kwam naast me zitten. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en raakte verdiept in mijn gedachten.

Ik werd even later uit mijn gedachten gehaald, omdat de dokter van Nina naar ons toe kwam. "Nina is weer bij, maar ze heeft een flinke klap gehad. Gelukkig weet ze heel veel dingen nog. Ze vroeg gelijk naar jou, Louis. Jullie kunnen haar nu bezoeken." zei de dokter.

Ik glimlachte gelijk, sprong op en  liep met Harry en Liam achter mij aan naar de kamer van Nina toe. En daar lag Nina. Ze zag er zo bleek uit, en dan nog niet over al dat apparatuur waar ze aan lag gesproken.  Het was gewoon hartverscheurend. Er rolde een traan over mijn wang.

"Lou, waarom huil je?" vroeg Nina. Ik zette een glimlach op en liep naar haar toe. Ik gaf haar een kus en ging naast haar zitten. "J-je, dit, het is mijn schuld." zei ik, naar beneden kijkend.

Ik voelde een vinger onder mijn hoofd, en ik keek in twee hele mooie ogen. De ogen van Nina. "Lou, dit is niet jou schuld" zei Nina, en ze glimlachte.

De dokter kwam binnen. We keken hem alle vier tegelijk aan. "Ik heb slecht nieuws voor je Nina" zei de dokter. Ik keek met een ruk naar Nina, en zag haar gezicht weer wit wegtrekken. Waarschijnlijk weet ze meer dan ik weet..

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

Hellooo Peoplee! ♥♥

Almost 1K readss, aaaah! :)

Love You All! ♡

Beetje flut hoofdstuk dit, en niet zo heel lang :S

Vote, Comment, Share! ♥