Ruined Lanes (Book 1 - Lane Trilogy)

Lane 22

--------

Wala akong nagawa kung 'di sumunod sakanya papunta sa kusina. Amoy na amoy ko ang niluluto niya, and I guess it's Fried Rice na may sahog na hotdog and egg at soup.

"Eat." He ordered. Hindi pa nga ako nakakaupo pinapakain na agad ako? Hayop.

Dahil hindi pa ako gutom, I ate the food he cooked. Unang subo ko palang, lasap ko na agad na masarap! Pwede nang pang commercial diosko.

"Tasty?" Tanong niya, hinihintay ang sagot ko. Hindi ako nag react at inusog ko ang plato na parang sinasabi kong 'ayaw ko na'. Then, I knew he felt a light sting of pain.

"Tangina bakit ang sarap? Turuan moko mag luto next time ha? Thankyou!" Sabi ko na halatang kinabigla niya kaya hindi agad nag sink in sa kanya. Hindi naman ako kumibo ulit.

Nang matapos akong kumain, hindi na ako nag abala pang ilagay ang mga pingkainan ko sa kusina. Bumalik na ako sa kwarto ko at humiga saka nag balot ng kumot.

Putangina. Lahat na ata ng posisyon sa pagtulog ginawa ko na para makatulog ako ng maayos. Kaso wala e. Hindi talaga ako makatulog. Hayop.

Akma na sana akong tatayo nang makarinig ako ng mga katok sa pinto. Nag tulog tulugan nalang ako.

"Yel?" Shit. Nakalimutan ko! Nandito pa pala si Ken! Hayop!

I pretended I was sleeping. Pero narinig ko ang mga yabag ni Ken papalapit sa akin.

"Asleep?" Tanong niya. I didn't replied. I stayed as it is. "You look beautiful when you're sleeping. But you're gorgeous when you're furious." Sabi niya na hinahawi ang mga hibla ng buhok ko na tumatakip sa mestiza kong mukha.

"I just wish I'm still the one who could fix your ruined lanes, Yel. How I wish I'm still the one you'll be fighting for." Sabi niya at naramdaman ko ang mga hikbi niya.

"Oh for fuck's sake. I love you damn fucking much that it hurts. It hurts loving you. And I hate it. Kung... kung wala lang sana akong sakit sana hindi nalang kita pinakawalan." Sabi niya that made me curious.

Sakit?

"Kung wala lang sana 'tong sakit na 'to, I bet I'm cuddling with you right now," Sabi niya.

"Kaso wala e. This brain tumor showed up and I hate it. I love you, but I am bidding my goodbye," Sabi niya at hinalikan ako sa noo. Wala akong nagawa kung hindi hintayin na maka alis siya ng kwarto ko.

Brain Tumor? Holy fuck!

Bumangon ako agad at tinawagan si Cleyah.

"Cley!" Pambungad ko. Still stucked sa nalaman ko kay Ken.

"What the fuck? Ang aga aga, Yel," Sabi niya. It's 11 am in the morning.

"Ken.. I think he has brain tumor," I said and I knew that didn't startled her.

"Oh, okay, by- Holy shit! Ken has fucking brain tumor? Shit!" Gulat at di nakapaniwalang sabi ni Cley.

Kwinento ko sa kanya ang nangyari and she was teary eyed. She said,

"Holy shit. You need to fucking tell him you still love him, stupid!" Sabi niya sa akin. Hindi ko na din naman alam ang sasabihin ko sa kanya dahil maging ako, hindi din ako makapaniwala sa nangyari. It was all a fuck, what the hell?

We bid our good byes and I immediately went to the bathroom and brushed my teeth. I wore a Red crop top and black denim high waist pants that suits my white sneakers.

Pumunta ako sa bahay namin at sumalubong sa akin si Kuya Ynigo kasama sila Kuya Crid.

"Hey there, sis!" Sigaw ni Kuya Crid sa akin.

"Ulol! Hindi mo ako kapatid!" Sigaw ko pabalik at tumakbo pataas saka kinuha yung envelope na may x-ray ng utak.

It was normal. Napaka normal tignan ng mumunting x-ray result na nakita ko. I flashed the papers and I saw the name of the brain's owner.

Ken James Gomez. 23. Brain Tumor, Positive.

Then it all hit me. Nakita ko siya sa ospital. Nakita ko to sa isang bench.

Fuck it. Bakit ngayon ko lang to nakita?

xoxoxoxoxoxoxoxoxoxoxoxoxo

Flashback.

"KEN! KEN MAGPAKITA KA!" Halos mapunit na ang lalamunan ko sa kakasigaw. Walang Ken na lumalabas kaya nag pasya akong pumunta sa ospital para makita yung Pinsan ni Kuya Crid na medyo ka close ko na din. Si Ate Rayne.

"Oh, Yeleena. Wala si Rayne e, nag punta sila ng boyfriend niya sa Palawan." Sabi nung head nurse nila. Si Miss Hion ba? Hian? Heian? Ewan!

"Sige po, Thankyou!" Sabi ko at akmang mag lalakad ng makasalubong ko ang isang pamilyar na lalaki na lumabas sa x-ray room.

Black shirt. Blue jeans. Dog tag.

Si Ken nga 'yun! Sinusundan ko kanina yon e. Kasi gusto ko lang makita kung saan pupunta tsaka mag papalibre sana ako. Alam ko awkward yun kasi nag ka sagutan kami sa may bar. Pero wala lang naman sa kanya yon e. Kaya dapat wala din sa akin, diba?

Susundan ko pa sana ng mawala na siya bigla sa paningin ko. Lumabas nalang ako ng ospital at umupo sa isang bench ng may makita akong brown envelope.

"X-ray?"

.

Author's Note : End is Near! :)