'Til Infinity

Kabanata 24

Next day, I really feel wrong. Mas nagiging malala ang sakit na nararamdaman ko.

"Hindi ka ba papasok, Cha?" tanong ni Mary sa akin.

"Hindi." walang gana kong sabi.

"Hanggang ngayon pa rin ba, Cha?" napatingin naman ako sa kaibigan ko. Nag-aalala siyang nakatingin pabalik sa akin.

"Charis naman... Walang nangyayari kasi hindi mo sinusubukan mag move on." dagdag niya.

I smiled bitterly.

"Wala naman kasi akong plano mag move on. Ba't ko susubukan?"

"Cha, marami pa diyan." bakit ganyan palagi ang sinasabi ng mga tao? Yung marami pa diyan? Yung marami ka pang makikita na higit sa kanya? They just don't get it.

"Kahit ano pa karami ang iharap sa akin, kung si Kodi ang gusto ko makasama habang buhay. Si Kodi lang. Bakit kaya ganoon? Maraming nagsasabi na ang dami pa diyan pero hindi nila maiintindihan na kahit ano pa karami diyan kung sobrang mahal mo ang isa walang wala talaga ang madami." Mary sighed and sat beside me.

"You're not trying. Look Kodi now. He is happy." happy nga ba? Ewan. Siguro. Dahil iyon rin ang nakikita ko.

"I am happy for him too. He deserves that happiness."

"Cha, don't make yourself suffer." niyakap naman ako ni Mary. Niyakap ko rin siya pabalik at naiyak na naman. Ganito na lang ba talaga araw-araw? Simula ng iwan ko si Kodi ay parang wala ng patutunguhan ang buhay ko. Naging hobby ko na nag pag-iyak at nakasanayan ko na ang masaktan.

"Kodi deserves happiness and I deserve pain, Mary."

"Cha! You deserve happiness too! Pero pinagkakait mo ito sa sarili mo. Learn to let go and find another. Hindi si Kodi ang pang habang buhay mo."

"Eh tangina naman kasi. Kahit hindi siya ang tinakda sa akin eh siya pa rin kasi ang gusto ko eh!" mas lalo akong naiyak. Mary hugged me so tight.

Iniisip ko palagi ang mga pangarap naming dalawa ni Kodi. Sa loob ng dalawang taon ilang beses ko ring tinatanong ang sarili ko kung tama ba iyong iniwan ko siya dito. But at the end of the day, nasasagot rin ang tanong ko. It was hard but it was worth it. Mahirap para sa akin pero masaya para kay Kodi. He reached his dream company. Na sa pangalan na niya ito.

Hapon ng napagdesisyonan kong umalis ng condo ni Mary. Mababaliw na ako kung andoon lang ako.

I went to the mall. Kahit saan talaga ako pumunta naalala ko lang si Kodi. Parang sa lahat ng sulok ng mundo na ito ay may masasayang alala kami.

"Ma'am, baka gusto niyong kumuha ng bahay?" salubong sa akin ng isang ahente. Nagta-trabaho sila sa real estate.

Kinuha ko naman ang flyer na binigay niya. Kailangan ko rin naman ng bahay kaya nagtanong tanong ako sa kanya. Isang oras rin ako doon. I am so interested! Malapit lang ito sa trabaho ko at hindi hassle.

May naalala naman ako. Kamusta na kaya iyong condo namin ni, Kodi?

Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa isip ko kung bakit gusto kong puntahan ang condo namin ni Kodi. Maayos pa kaya doon yun?

5pm ng dumating ako doon. Sobrang bigat ng nararamdaman ko habang humahakbang ako. Parang pinipiga ang puso ko. Even in this place, all the memories we shared are priceless.

I tried the passcode at pumasok pa iyon. Ganoon pa rin. Ang anniversary naming dalawa. Tumitira pa kaya si Kodi dito? I hope so. Ayaw kong iwan niya ito. Hindi niya pwedeng iwan 'to.

Pagkapasok ko pa lang ay nagsimula ng lumabas ang luha sa mga mata ko. I can hear laughter, I can feel sweetness. I can feel love. I feel complete! 

Seeing that couch. Seeing the pictures. Seeing everything here made me remember how I love Kodi so much. How I am smitten.

Hinaplos ko naman ang couch kung saan ang pinaka paborito naming dalawa na lugar. I miss lying here. I miss cuddling here with Kodi. Every corner of this place fave me contentment. Kahit sa ala-ala na lang, naramdaman ko ang maging kumpleto ulit.

I went inside our room. Walang pinagbago. Andoon pa rin ang mga masasayang litrato naming dalawa. I want to bring this back. I want to bring these all back. Kodi...

Kinuha ko naman ang litrato naming dalawa. Nakangiti akong tiningnan iyon kahit may luha na sa aking mga mata. What happened to the almost perfect relationship?

Hindi ko namalayan na nakatulog ako sa kakaiyak. Nakayakap ako sa litrato naming dalawa. Binalik ko naman iyon sa pwesto. I roomed my eyes. I want to stay here forever. I want to live here forever. But is it still possible? Pwede pa rin ba kaya? Alam ko ngayon, memories ang nagpapakumpleto sa akin. Pero alam ko na mas magiging makulay ito kapag kasama ko si Kodi.

Napatingin ako sa pinto ng may narinig akong ungol galing sa labas. Dali dali naman akong tumayo. Hinawakan ko ang door know at may kung ano akong kirot na naramdaman. I pressed my both lips. 

I can still hear a sexy moan from a girl calling his name. Hindi ko alam kung lalabas ako sa kwarto na ito at magpanggap na wala akong naririnig o lumabas  ng tahimik. Pero alam ko hindi ako tahimik na lalabas dito. My sobs can cause noise.

"BILISAN MO..." I heard Kodi moaned... Parang ilang beses sinaksak ang puso ko. I slowly opened the door and I saw him... I saw him under and the girl rocking her on the couch. On our favorite spot.

Napatakip ako sa mukha ko at sumobra ang lakas ng iyak ko. Their moan stopped. I heard panics.

I tried my very best to compose myself at ipasok sa isip ko na wala akong rights umiyak at masaktan kasi in the very first place ay iniwan ko siya dito. But I left with reason. I left to give him the company.

Hindi lang sakit ang naramdaman ko sa mga oras na iyon. Galit... Nakaramdam ako ng matinding galit kay Kodi. On all place... Bakit dito? Bakit diyan?

I looked at Kodi and he was shocked. I hurriedly walked to get out of that place.

That was once a heaven for me but now... it's like a hell.

I ran as fast as I can. The scenario kept playing on my mind. The way girl rock her body on Kodi's. They Kodi moan and tell her to move fast. Damn it! I wasn't prepared for this! And will never ever prepared for this!

Isang malakas na busena ang narinig ko. Mabilis naman akong umatras! Fuck it! MUNTIK NA AKO DUN!

"ANO BA MISS?!" sigaw ng driver sa akin.

Hindi na ako nakasagot at tumakbo na lang ulit.

I want to escape.

I want to forget.

If I am dreaming... please wake me up. 

Hindi ko alam kung nasaan na ako. Kung ano na kalayo ang natakbo ko. 

"Ouch." I moaned when I lost my balance.

Napaupo na lang ako sa kalsada at doon napaiyak. I don't care if people will stare at me. Yes I am a mess. Yes I am broke. Yes I am fucking hurt. And yes, I will be fine. Not today, not tomorrow, but I know someday. Starting this night all I can feel to Kodi is anger.